Benim adım Lara Berter. Çocukluğundan beri ailesi tarafından 'Sakın Kimseye Güvenme' denerek büyütülmüş, çok küçük yaşlardan itibaren ailesi tarafından donanımlı bir ajan olmak için yetiştirilmiş biriyim.
Bu ise benim hayatımda ailem dışında ilk de...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tanrı insanlara acı çektirmekten zevk alıyor olabilir miydi?"
Arabayı park ettiğimde emniyet kemerimi çıkardım ve Batın'a doğru döndüm. Yola çıktığımızdan beri baygın bir şekilde yatıyordu.
Onu bayılmıştım çünkü sorgu evine giden yolu bilmemesi gerekiyordu. Yani onu bayıltmaya mecbur kalmıştım. İşimi riske atamazdım.
Arabada bunaldığım için Batın'ı uyandırmadan arabadan çıkma kararı aldım. Onunla konuşmak için uyanmasını bekleyebilirdim. Sorgu odasında fazlası ile uykusuz kalmıştı. Biraz beklemekten zarar gelmezdi.
Yavaşça uzanarak arka koltuktan siyah deri baggy ceketimi ve sırt çantamı alarak dışarı çıktım.
Çantamı arabanın üzerine bıraktım ve siyah sweatshirtüm'ün üstüne ceketimi giydim. Havalar henüz tam soğumamıştı, bir soğuk oluyor bir sıcak oluyordu, ben de çözememiştim. Kendim gibi dengesiz bir şehirde yaşıyordum anlaşılan.
Şimdi ne olacaktı peki? Daha yolun başında sayılırdım, ekibimi aramak için bakabileceğim onlarca yer vardı ama ben nasıl başlayacağımı, nerden başlayacağımı asla bilmiyordum.
Kafam tekrar karışmaya başlarken yüzümü avuçlarımın içine alarak yüzümü ovaladım ve ellerimi saçlarımdan geçirip derin bir nefes aldım.
Bundan sonra nasıl bir yol izlemem gerektiğini bilmiyordum. Annem, babam, ekip arkadaşlarım hiçbiri henüz dönmemişti ve ben saatler ilerledikçe daha da karamsar düşünüyordum.
Hava kararmaya başlamıştı, yani birkaç saate hava soğuyacaktı. Acaba onlar hala dışarda mıydı?
Bu imkansız, bu saate kadar ortalarda yoklarsa ya kaçırılmışlardı, ya da öldürülmüşlerdi...
Ama öldürülmüş olsalar şimdiye kadar çoktan bulamazmıydık onları? Neredeyse 2 gün olmuştu ve ormanda Tamer abi dışında kimsenin cesedi yoktu. Bu demek oluyordu ki hala yaşıyorlardı.
Düşünceler başımın ağrımasına sebep olurken stresimi biraz olsun azaltmak için çantamın ön gözünü açtım ve içinden sigara paketim ile çakmağımı çıkarttım.
Sigara bağımlısı değildim. Sadece fazlası ile stresliyken veya ne yapacağımı bilemediğim zamanlarda içerdim. Kafamı toparlamak için. Bu paket ise aylardır vardı ve ben henüz yarısını bile bitirmemiştim.
Paketin içinden bir tane sigara çıkarttım ve incecik dal'ı dudaklarımın arasına yerleştirdim. Tek elimle ateşi yakarken diğer elimle rüzgarın ateşi söndürmesine engel olmak için siper olarak kullandım. Sonunda sigaramı yaktığımda derin bir nefesi içime çektim ve çakmağı paketin içine koyarak paketi cebime yerleştirdim.
İçime çektiğim nefes ile boğazım yanarken bakışlarımı ayakkarıma çevirdim ve dumanı yavaşça üfledim.
Boğazımdaki yanma hissi garip bir şekilde beni rahatlatırken iki parmağımın arasındaki zehiri tekrar dudaklarımın arasına götürdüm ve bu sefer daha küçük bir nefes çektim.
