Kristine Series 46 - The Warrior: Brad Santa de Leones

Chapter 2

NAPILITAN siyang ibaba sa bedside table ang tasa ng kape hawak ng kanang kamay niya. Was the anger because she was almost killed?

"My phobia would have killed me first, Gabriel. And more than anybody else you should know I am not that easy to kill. At nagpapasalamat din ako sa iyo."

"I wasn't referring to those men in the woods, Cameron! Ang tinutukoy ko ay ang sinabi ni Abel na pagkahulog mo mula sa top deck ng ferry pababa. You deliberately missed to inform me about it!"

Napangiwi siya dahil nararamdaman niya ang pagbaon ng mga daliri nito sa braso niya. "You're hurting me."

Iglap ay nawala ang kamay nito sa braso niya. "I'm sorry," he said remorsefully. Tumayo ito. Then he paced the wooden floor. "Bakit hindi mo sinabi kagabi sa akin ang nangyari sa deck?"

"We weren't strolling in the park, Gabriel."

"Damn it. Those men intended to kill you!"

She rolled her eyes. "As if I didn't know..." She reached for her cup of coffee and sipped. Then she said, "Narinig kong pinag-usapan nila ang ginawang pagtulak sa akin sa deck."

"Why, for heaven's sake, you traveled alone?"

"I always travel alone, Gabriel. At ang tangi ko lang naging problema ay ang mga taong nakakakilala sa akin bilang si La Tigra." She took another sip of her coffee. Then, This Abel... siya ang katiwala sa villa nina Benedict at Julianne, 'di ba? Paano kayong nagkita?"

"You are at the villa, in one of the guest rooms. Dito kita dinala kagabi."

"Oh." She looked around her with confused eyes before turning her gaze back to him. "Malapit lang ba dito sa villa ang bahay mo sa gubat? Ano ang nangyari sa mga lalaking nakapaligid sa bahay mo?" Napaangat ang likod niya mula sa headboard, nagkaguhit ang noo. "You didn't kill them, did you?"

"With my arms full of you?"

Hindi niya mapigilan ang mapangiti. His statement was poetic and kinda romantic, only if it wasn't uttered in sarcasm. Ibinalik niya ang likod sa pagkakasandal sa headboard.

"I don't think my presence would have deterred you from killing those men if you really had wanted to."

"Yeah, you're right. But I did not kill them. Ang villa ay labinlimang kilometro ang layo mula sa bahay ko. At natural na hindi kita maaaring dalhin sa bahay ko dahil nagkakampo roon ang mga humahabol sa iyo. Tinawagan ko si Abel at nagpasundo ako sa ibaba ng gubat."

"Paano nalaman ni Abel ang nangyari sa akin sa ferry?"

"Siya ang lalaking unang dumalo sa iyo at nagdala sa iyo sa cabin ng kapitan." Muling dumilim ang anyo nito.

"Oh."

"He blamed himself. Hindi siya dapat nagtungo sa Batangas."

"It was my fault," agad niyang sabi. "Hindi ako nagpaabiso kaagad. And I am glad he was at the ferryboat. He had cushioned my fall. At kung nagkataong kasama ko siya kagabi ay hindi kami magkakamali ng liko sa gubat mo. We could have been killed. Those men were desperate."

His eyes darkened in anger. He took a deep calming breath and walked toward her. "You have bruises in your back. You should have told me last night. Sana'y hindi kita hinayaang maglakad."

A faint smile curved her lips. "You couldn't have possibly carried me while we trekked uphill."

"lyan mismo ang ginawa ko kagabi sa iyo, hindi ba? And you are twice as much heavier because you were asleep."

May biglang kumislap sa isip niya. Sandaling niyuko ang sarili bago ibinalik kay Gabriel ang mga mata. "S-sino ang nagpalit ng damit ko?"

"Dalawa lang kami ni Abel sa bahay na ito. And I don't think he would want to strip you of your wet clothes. At kahit nagprisinta siya, hindi pa rin ako papayag."