Wojownicy Nowela Dzieciństwo Miodowego Serca

Rozdział 9

  Księżyc i dwadzieścia siedem dni. Tyle minęło od nocnej ucieczki i tragicznej śmierci Jastrząbka. Już jutro miał mieć miejsce wielki dzień dla większości kotów w tym wieku. Dzień mianowania na uczniów. Miodek jednak nie cieszył się aż tak bardzo, humor poprawiała mu jednak myśl, że już jutro on i jego siostra rozpoczną wspólne szkolenie na wojowników, co oznacza, że będą ciągle razem.
 Kociak jak co rano wstał jako pierwszy. Wyszedł z legowiska i poszedł w stronę sterty zwierzyny. Wziął z niej trzy myszy, po jednej, dla każdego ze swojego rodzeństwa. Wrócił do żłobka, w czasie, kiedy go nie było Czarnusia zdążyła się już przebudzić. Kocurek położył jedną mysz przed nią, jedną zostawił dla siebie i jedną położył przed legowiskiem jego brata. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, co zrobił. Czasami zdarzało się, że przez swoje głęboko zakorzenione przyzwyczajenia przynosił trzy, zamiast dwóch myszy, tak, jakby jedna z nich była dla kogoś, kogo już nie ma. 
 Westchnął ciężko, od razu po tym poczuł na sobie miły dotyk futra jego siostry.

-Zjem dwie. - Mruknęła, chcąc widocznie odwrócić od tego jego uwagę. - Jutro zostaniemy uczniami, nie cieszysz się? Będziesz trenował na wojownika.

 Zamyślony nie zwrócił uwagi na to, że jego siostra powiedziała, że to on będzie trenował na wojownika, a nie oni we dwójkę. Wydawało mu się, że to zwykłe przejęzyczenie.

-Jasne, że się cieszę. - Odparł kociak, już z o wiele większym entuzjazmem, patrząc na siostrę. - Ale Jastrząbek powinien być tu z nami.

 Czarnusia nic nie odpowiedziała, przez chwilę patrzyła smutno na swoje łapki, po czym spojrzała w bursztynowo złociste oczy brata z lekkim uśmiechem na pyszczku.

-On nadal tu jest. - Miauknęła spokojnie. Co prawda byli już w wieku uczniów, ale nadal jej słowa brzmiały jak wypowiedziane przez kogoś starszego. - Czuwa nad nami z Klanu Gwiazdy razem z Jelenią Jaskinią. No i wiesz, jak masz być przywódcą, to jestem pewna, że on to końca twoich dziewięciu żyć będzie chodził przy twoim boku i cię chronił.

-Pewnie masz rację. - Miodek uśmiechnął się. - Masz ochotę się pobawić? Jutro będziemy uczniami, więc przez treningi nie będziemy mieli na to aż tyle czasu. Ciekawe, kto będzie naszymi mentorami. Mam nadzieję, że pozwolą nam trenować razem.

-Wiesz, ja pobawię się potem. - Odparła miodoworuda koteczka. - Jestem jeszcze śpiąca.

-Dobrze.

 Miodek szybkim krokiem wyszedł ze żłobka w poszukiwaniu kogoś do zabawy. W okolicach legowiska wojowników Płowka bawiła się z Liskiem i Borsuczkiem. Kociak ruszył w ich stronę, kiedy usłyszał za sobą głos ojca.

-Jak tam, młody? - Miauknął do niego kocur. Kocurek od razu do niego podbiegł. - Gotowy na jutrzejszą ceremonię?

-Tak! - Odpowiedział mu Miodek. - Ja i Czarnusia będziemy uczniami i będziemy razem trenować na wojowników.

-Jestem pewny, że Jelenia Jaskinia jest z was dumna. - Ojciec polizał syna po jego puchatej głowie. - A będzie jeszcze bardziej podczas waszej ceremonii.

 Czarnusia wyszła ze żłobka.

-Krwawa Pieśni, porozmawiamy? - Zawołała wojownika, ten bez słowa rzucił synowi krótkie spojrzenie na pożegnanie i poszedł w stronę córki.

  Po zabawie kociak wrócił do żłobka. W pyszczku niósł ptaka, którym chciał się podzielić z siostrą. Reszta kociąt i karmicielek zostały na polanie obozu, więc rodzeństwo chwilowo było w żłobku same.
 Po przekroczeniu wejścia miodoworudy kocurek położył zdobycz przed siostrą i trącił łapą w jej stronę.

-Połowa twoja. - Mruknął i zaczął jeść swoją część. 

 Czarnusia szybko dołączyła do popołudniowego posiłku i po chwili ze zwierzęcia zostały tylko kosteczki i przylepione do nich resztki mięsa.

-Jutro zaczniemy wspólny trening. - Odezwał się Miodek, pozwolił lekko ponieść się marzeniom, chociaż trudno stwierdzić, czy faktycznie to coś, o czym marzył on, czy tylko wizja przyszłości, którą od małego każdy wbijał mu do głowy. - Ja dostanę swojego mentora, ty swojego, razem będziemy trenować na wojowników, potem będziemy mieć ceremonię na wojowników, jak już się wyszkolimy, w legowisku będziemy spali obok siebie i...potem razem będziemy coraz starsi i starsi, aż się zestarzejemy, ale nadal będziemy dbać o nasz klan, jako lojalni wojownicy... 

 Miał nadzieję, że to sprawi, że jego siostra się uśmiechnie i rozpocznie się rozmowa o ich przyszłości, ta zamiast tego posmutniała i skierowała wzrok na łapy. Siedziała naprzeciwko niego, więc kocurek idealnie widział wyraz jej pyszczka i wszystkie emocje, które przechodziła. Tym razem wyjątkowo jej duże, żółte, lśniące ładnie oczy były idealnym odzwierciedleniem jej uczuć. Widać było, jak jej smutek i żal powoli zamieniają się w poczucie winy. Podniosła głowę i teraz patrzyła prosto w oczy brata, westchnęła ciężko, jakby bojąc się powiedzieć to, co chce.

-Nigdy tak nie będzie. - Powiedziała ledwo słyszalnie, położyła płasko uszy, jak zwykle robiły koty w smutku. - Przepraszam...

-Co? - Kociak nic z tego nie rozumiał. - Dlaczego..?

-Ja chcę być medyczką. - Wyznała w końcu Czarnusia. - Wiem...wiem co Krwawa Pieśń o tym myśli, porozmawiałam z nim i się zgodził, żebym trenowała pod okiem Zabliźnionej Skóry.

-Ale ty nawet nie chciałaś być medyczką. Nigdy o tym nie mówiłaś, tylko, jak byliśmy jeszcze mali, ale to była tylko taka głupia faza, Krwawa Pieśń tak mówił!

-Krwawa Pieśń się mylił. To, że o tym nie mówiłam, nie znaczy, że tego nie chciałam...przepraszam.

Miodek spojrzał na nią. Z jego oczu pociekło kilka łez.

-Mieliśmy zawsze być razem! - Sprzeczał się. Może w innych okolicznościach zachowałby się spokojniej i bardziej racjonalnie, ale nie teraz. Jastrząbek nie żył, a Czarnusia chciała zostać medyczką. Wyglądało na to, że zostanie sam. - Obiecaliśmy to sobie! Być razem wojownikami i najlepszym rodzeństwem na zawsze! Złamałaś obietnicę!

-Nie, Miodku. - Czarnusia ponownie westchnęła ze smutkiem. Może i jeszcze nie płakała, ale widać było, że ją też to smuci. - Nic nigdy ci nie obiecałam. Ani tobie, ani Jastrząbkowi. Wszystkie obietnice miałeś...tylko z nim, nie ze mną. Chcę być medyczką, ale to nie znaczy, że przestaniemy się lubić, wiesz...

-Nie, nie wiem! - Krzyknął pełen frustracji kocurek. - Naszym przeznaczeniem jest być razem na zawsze! Nawet, jak mi tego nie obiecałaś...zostanę sam, jak będziesz medyczką! Tego chcesz?! Nie chcę być sam! Potrzebuję kogoś! Potrzebuję ciebie...

-Nie chcę rezygnować z marzeń! - Uparła się koteczka. - Miodku, chcę być medyczką...to moje przeznaczenie od Klanu Gwiazdy.

-Czyli wolisz być głupią medyczką, niż spędzić czas ze mną?! - Sam nie wiedział, czy powinien to mówić, czy nie. W emocjach mówił, co ślina przyniosła mu na język, bez przemyślenia tego. Czuł się poszkodowany, a z jego oczu nadal ciekły łzy. - Chcesz, żebyśmy byli oddzielnie? Niech będzie! Bądź sobie sama, ja idę!

 Odwrócił się i wyskoczył przez nadal niezałataną dziurę w ścianie żłobka. Tą samą, którą kiedyś uciekł z Jastrząbkiem w ostatnią noc życia jego brata. Tym razem jednak nie planował zmierzać do Słonecznych Skał. Ruszył przed siebie tam, gdzie łapki go poniosą.