midnight rain, seungin ✓

25: yanıma uzansana

🌀🥠🍰

-

seungmin ısrarla saçlarımın ıslak kalmamasını söylemiş, ben itiraz edince de kendisi kurutmuştu saçlarımı. kesinlikle kendimi dünyanın en huzurlu insani gibi hissetmiştim o an.

seungmin ben banyodan çıkınca yemekleri kısa sürede tekrar ısıtıp odama getirmiş, yemek yememde bile bana yardım etmişti.

biri ilk kez böyle davranıyordu, ilk kez biri şikayet etmeden benimle ilgileniyor ve bununla kalmadan beni mutlu ediyordu.

seungmin tepsiyi mutfağa bırakmak için odadan çıktığında yine bin tane düşünceye dalmıştım ama o kapıyı açıp içeri girdiği an hepsi dağılmıştı sanki. o vardı sadece.

"biraz uyusan çok daha iyi olacaksın eminim." dedi ve sandalyeye tekrar oturarak gülümsemesine devam etti.

hep gülümsüyordu ve tartışmasız dünyanın en güzel gülüşüne sahipti.

"teşekkür ederim, ne kadar minnettar olduğumu tahmin bile edemezsin."

"teşekkür etmene gerek yok, istediğim için geldim. seni böyle bırakamazdım."

yine "teşekkür ederim." dediğimde sahte bir kızgınlıkla kaşlarını çattı.

"etme teşekkür, uyu dinlen hadi."

"sen ne yapacaksın?"

alt dudağını büzdü yine hafifçe, "bilmem, kitaplara bakarım." dedi odamdaki küçük kitaplığa bakarak konuştuğunda.

"sıkılacaksın, bir film açalım izleyelim. ne dersin?" dediğimde yine kaşlarını çattı.

"hastalar dinlenir jeongin. dinlenmezsen iyileşemezsin ve okula gelemezsin. gelemezsen ne olur?"

"ne olur?"

"yeonjun yanıma oturur ve peşimi bırakmaz."

söylediği şey istemsiz kaşlarımı çatmama sebep olmuştu. o gereksizin adını duymak bile geriyordu beni.

kafamı yastığa koydum ve battaniyeyi yine kafama kadar çektiğimde seungmin battaniyeyi başımdan indirdi.

"ateşin çıksın mı istiyorsun ya!"

yerine tekrar oturdu ama benim uyumaya niyetim yoktu. onu tek bırakmak istemiyordum, sıkılıp giderse uyandığımda yine tek kalmak beni korkutuyordu.

"seungmin," dedim.

bakışlarını bana çevirdi, "efendim."

"uyumak ister misin?"

kısa bir süre cevap vermedi, düşünüyor olmalıydı.

"yani, isterim ama seni bırakamam. başında bekleyeceğim."

"yanıma uzansana." dediğimde kalbim hızını arttırmıştı. bu düşünce bile beni deli gibi heyecanlandırıyordu.

dudakları çok hafif aralandı ve parmağıyla yatağı işaret ederek konuştu, "yanında mı uyuyacağım?"

"istersen. rahatsız olmayacaksan birlikte uyuyabiliriz."

gülümsedi ve başıyla beni onayladı. işte şimdi kalbime hakim olmam gereken noktaydı. çünkü seungmin yanıma uzandığında kalbim daha önce hiç atmadığı kadar hızlı atıyordu.

battaniyeyi ikimizin de omzuna kadar gelecek şekilde örttüğümde seungmin başını yine göğsüme gömdü.

ne kadar ona sarılmak istesem de yapmadım, rahatsız olma ihtimali çok yüksekti ki bu istediğim en son şey bile değildi.