Liefde is nooit fout!

5|Fenna

Hoofdstuk vijf;

'Ben je boos?'
Een propje vloog door het lokaal, en viel voor me neer.

'Je bent toch niet boos?'
Weer een propje..

'Kom op Avy!'
Weer een propje.. Oh, dit keer een groter propje.

Een grijns vormde zich om mijn lippen. En ik schudde met mijn hoofd.

'Ja, ja ze lacht!'
Dit keer geen propje.

'Pff, jullie zijn zo raar, tuurlijk ben ik niet boos! Alleen probeer ik hier gewoon te luisteren naar onze lieftallige leraar,' zei ik.

'Die half aan het slapen is zeker!' Hoorde ik Thijmen grappen. Sukkels, ja het waren echte sukkels.

'Doe niet zo gemeen.' Ik keek hem boos aan en tuitte mijn lippen. 'Ik ben helemaal niet boos, oke ik probeerde wel boos te doen. Alleen vond ik het gewoon heel erg dom wat jullie in de pauze deden! Het is een echte lafaard.'

'Jaha, waarom hebben we het steeds over hun?' Luna keek me vragend aan, en ik voelde mijn wangen rood worden.

'Ik heb het niet steeds o-'

'Jawel Fen, je hebt het al de hele tijd over hun!' Roan begon hard te lachen, en ik fronste mijn wenkbrauwen.

Mijn armen sloeg ik over elkaar, en keek richting het raam naar buiten. Van het mooie weer, was niks meer over. Donkere wolken stonden aan de hemel, en regendruppels vielen als bakken uit de lucht.

'Nu is onze fennetje dus echt boos,' hoorde ik Thijmen zeggen. Ik grinnikte, maar ging niet uit mijn rol, en deed als of ik nog steeds boos was.

-

'Ik ga naar huis.' Ik gaf Luna een knuffel en glimlachte. 'Veel plezier met nablijven!'

'Argh, Fenna jij kleine bitch,' grapte Luna terwijl ze haar kluisje dicht gooide.

'Tja, jij bent de gene die duizenden propjes naar mij gooide, Thijmen en Roan hebben geluk,' kaatste ik terug.

'Oke, oke ik geef me over,' verdedigde ze haar zelf.

Ik lachte, en deed mijn weg naar de grote deuren van de school. Snel raapte ik mijn fiets op die zoals altijd ergens op de grond lag, in het fietsenhok. Mijn benen deden het werk, en soms gebruikte ik mijn armen, om het stuur recht te houden.

Thuis aangekomen, opende ik de deur, en gooide mijn natte jas op de grond. Dat ruimde ik later wel op.

'Hey mam, ik ben thui-huis!' Verward keek ik om me heen, zoekend naar mijn moeder.
'Oke dan,' zei ik.

Ik liep naar de keuken, en goot een beker vol met appelsap. Toen ik er een slokje van nam, hoorde ik van boven geluid, dat van de kraan kwam. Mijn appelsap liet ik voor wat het was, en rende naar boven om te kijken wie in hemelsnaam thuis was.

Nog steeds verward keek ik om me heen, en zocht in alle hoeken. Oh mijn hemel, geen dief toch? Maar wat deed een dief dan met een kraan, want ik weet zeker dat ik water geluiden hoorde.

Als laatste, klopte ik op de deur van de badkamer. Ik hoorde vaag gestommel, maar geen antwoord. De deurklink duwde ik naar beneden, maar zoals verwacht zat hij op slot.

'Hallo?'

'Mam? Pap?' Met mijn vuist bonkte ik op de deur. Weer geen antwoord.

'Mam,' fluisterde ik.

Ik hoorde een paar keer gesnik, en liet me op de grond vallen. Nee, het kon niet.. Het mag niet gebeuren. We hadden het net zo gezellig. Mam, niet weer..

Gedachtes stroomden door mijn hoofd, als of er duizenden mannetjes door elkaar heen praatten. Een chaos dus. Vragen die ik niet kon beantwoorden bleven maar rond spoken.

'Mama, ik ben het. Fenna! Wil je de deur openen? Dan kan ik je een knuffel geven. Ik heb je gemist mam. Kom op, open de deur!' Een traan rolde over mijn wang. En toen ik een paar voetstappen van de andere kant hoorde, glimlachte ik.

'Fenna,' een gebroken stem, vol gevoel en emotie, dit was mijn moeder een paar maanden geleden.. Niet weer.

'Ja mam, draai het slot open en duw de klink omlaag. Mam je kan het!' Ik wist hoe ik nu met haar moest omgaan. Misschien leken we van buiten, een perfecte familie. Maar iedereen heeft zowel zijn geheimen.

De deur ging open, en mijn ogen sprongen wijd open. Voor me zag ik een vrouw, in haar roze jurk. Met een lipstick in haar handen, en haar mond dat vol gekladderd is. Overal, heel haar gezicht zat vol lippenstift. Haar haren, haar donker blonde haren zaten door de war wat mij liet schrikken.

'Mam..'

*

Woorden; 744