"Bu çocuğu tanıdığımı hissediyordum. Çok yakından tanıdığımı... Sanki benim bu çocukla bir hikayem olacaktı ve bu hikaye Ya yaşanmıştı yada yaşanmak üzereydi..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O, onun aşkını görmeyen sevdiği kız için ağlamış, ben ise benden aşkımı göremeyecek kadar uzakta olan Sevdiğim çocuk için ağlamıştım.
2.BÖLÜM: İKİ DEV
Sonunda son dersin sonuna gelmiştik. Son derse kadar ne Efe, ne de ben ödev hakkında konuşmamıştık. Sınıf dağılırken Efe ayağa kalktığında bende ayağa kalkarak Efe'nin önünden geçmiştim. Efe'nin olabildiğince net çıkan sesi kulaklarıma dolduğunda olduğum yerde kaldım.
"Ödevi yapmaya niyetin yoksa derdini hocaya anlatabilirsin."
"Ödevi yapmayacağımı söylemedim. Ödevi yapacağımız yere neden sen karar veriyorsun?"
Efe omuz silkerek yanıma yaklaştığında hafifçe dudakları yukarı kıvrıldı.
"Tamam sen karar ver o halde. Konum atarsın."
Efe bana göz kırpıp önümden geçtiğinde dudaklarım şaşkınlıkla aralandı. Bu çocuk neden böyleydi? Ben karar vermek istediğimi söylememiştim ki sadece birlikte karar verelim demek istemiştim. Yanaklarımı şişirerek ofladığımda, çoktan kapıya ulaşmış olan Birce'nin sesi kulaklarıma doldu.
"Kızım Hadisene!"
"Geldim."
Hızla kapıya ilerlediğimde tek geç kalanın ben olduğumu fark ettim.
"Hadi gidelim."
Barış, Birce, Lal ve Alp'le birlikte merdivenlere ilerlediğimizde çok geçmeden okuldan ayrılmıştık. Bugün harika bir gündü! En sevdiğim gün diyebilirdim bugün için. Bugün Cuma günüydü ve yarın nihayet okul yoktu! Mutlulukla gülümsediğimde Barış'ın neşeli sesiyle Barış'a döndüm.
"Hadi Limon'a gidelim."
"Olur!"
"Harika fikir."
Herkes Barış'ı onayladığında bende başımı sallamakla yetinmiştim. Limon her zaman gittiğimiz ve en sevdiğimiz kafeydi. Neredeyse okul dışındaki tüm zamanımızı Limon'da geçirirdik. Hep birlikte çok geçmeden Limon Kafeye ulaştığımızda her zamanki masamız olan en köşedeki masada yerimizi aldık. Alp benim yanıma, Birce ve Lal karşımıza, ortadaki sandalyede ise Barış oturmuştu.
"Hoş geldiniz çocuklar."
"Hoş bulduk Ahmet amca!"
Hep birlikte Kafenin sahibi Ahmet amcaya selam verdikten sonra Ahmet amca gülümseyerek yeniden dudaklarını araladı.
