Red Lights | Hyunlix fic

|11|

Bağırdığında yukarı çıkmak zorunda kalmıştım. Tahta merdivenlere ayak bastığımda çıkan ses ile yukarı çıktım.

Onunla yatmak istemiyordum. Başka bir oda mutlaka vardır değil mi? Zengin ne de olsa.

Odalarda gezinmeye başlamıştım. Aniden mavi kapısı olan bir kapı farkettim. Üzerindeki gökyüzü ve bulut resmini çok beğenmiştim.

Komodin üzerindeki anahtarı alıp kilidi açmaya çalıştım. Sonunda açılınca içeri girdim. Oda kapısı gibiydi. Gökyüzü temalıydı.

Çok güzel bir odaydi. Çalışma masasında bile mavi kalemler yerini almıştı. Çok düzenli bir odaydi. Acaba kim kalıyordu? Ya da kalmıştı?

Dolabın üzerinde küçük bir yazı yazıyordu. Kalın olsaydı rahatlıkla okunurdu ama ince kalemle yazıldığı için zar zor görünüyordu.

"Byee"

Neden böyle birşey yazılmıştı ki? Hyunjin'in bundan haberi var mıydı?

Dolabı açtığımda kız kıyafetleri düzenle ve özenle dizilmisti. Her biri temizlenmiş ve katlanmisti.

Crop ve etek gibi bazı şeyleri aslında severdim. Ama benimle dalga geçtikleri için giymekten vazgecmek zorunda kalmıştım.

Dolabın kapağını kapattığımda kapıya dayanmış ve kalın dudaklarını büzmüş bir adet hyunjin görmüştüm.

"Ne işin var burada? Sana yatmani söylemiştim."

"Bana emir veremezsin. Sadece seninle yatmak istemedim ve oda arıyordum. Dolabı merak edip açmıştım."

"Eminim öyledir. Şimdi git ve yat."

"Neden? Bana sırlarını söylemeyecek misin? Babam hakkında garip garip ileri geri görüşlerin, şizofreni olman."

"Şizofreni değilim. Kapa çeneni. babanla ilgili herşeyi söylersem yaşama hevesin kalmaz."

"Anlatsana? Noluyormus bakalım?"

Kolumdan tutup yatak odasına götürmüştü. Beni yatağın üstüne fırlatıp kendisi yatağın karşısındaki kanepeye oturmuştu.

"Bara gitmiştim. Sıradan bir gündü. Baban ile tanışınca ilk başta pislik bir oldugunu anladım Felix. Yanında 3 kadın vardı. 7 kardeşsiniz Felix. Diğerleri üvey kardeşlerin. Diğer 2 kadının 3'er çocuğu var. Sen de tek çocuksun. Seni sadece bir kaza goruyorlar Felix. İnanma, inan. Bu kaderini değiştirmez."

Elim ayagim titremeye başlamıştı. Onca zaman sevdiğim ve guvendigim insanlar hep beni kaza eseri olarak görmüştü.

"Şimdi dinlen Felix. Gecenin bir zamanı uçakla gideceğiz. Yorgun olmamalisin."

Dediği cümle ile dolu kafamla yastığa başımı koyup gözlerimi kapadım. Aklımda sürekli biri bağırıp yardım çağırıyor gibi sesler geliyordu. Demin duyduğum şeyler yüzünden olmalıydı bu heralde. Uyumaliyim, tamam.

Ayaklarımı göbeğime doğru çekip kivrilip yatmistim. Yanıma hyunjin uzanip damarlı ve kemikli ellerini belime yerleştirmişti. Sıcaktı elleri.

"Belini çok seviyorum. İnce ve güzel."

Duyduğum şey kalbimi isitmisti biraz. Uyumaliydim ama.

Gözlerimi kapatıp belimdeki eller ile uykuya daldım.