Minik Karanlığım...

-"Hayat bu neyi elinden alacağı belli olmuyo"

Saatlerdir bekliyoruz ne gelen var ne giden? Şu birkaç günde yeni bir seyi öğrenmistim.
Kaybetme Korkusu.
Babam ve Annem'e birsey olma düsüncesi beni kahrediyordu.Düsündükce yıkılıyordum.
-"Kendini karanlığa hapsetme.Karanlık yanlızlıktır."
-"Düsünmeden duramıyorum.Düsündükce karamsarlasıyorum ve kabuğuma çekiliyorum.Bu elimde olan bir sey değil ki"
-"Sen cok güçlü bir kızsın.Işıktan kaçma" dedi.Cevap vermedim.Dirseklerimi dizlerime koydum.Yzüme ellerime yasladım.Poyraz ne kadar beni rahatlatmaya çalışsada olmuyodu.İcimde birseyler kötü olayların habercisi gibiydi.Abim'de her ne kadar bir enkaza dönüsmüş oldsada dik,güçlü gözükmeye calısıyodu.İçeridekilerin yi olduğuna inanmak istiyorduk.Annemin yanına da bırkaç kere gitmeye calıstım ama göz altında tutmaları gerektiğini yanına giremeyeceğimi söylediler. Sürekli ağlıyordum.Delirecek gibiydim.Birden ayağa fırladım hızlı adımlarla bir sağa bir sola gidiyordum.Saçlarımı çekmeye başladım.
-"Niye yaa niye niye hersey beni buluyo.Birsey söylesenize ölücem meraktan delireceğim"Poyraz yanıma geldi.Ama birsey yapamyordu bu durumda ne yaplır ki?Abim tükenmiş gözleriyle bize bakıyordu.Ama yerindem kalkamayacak kadar kötüydü.O sırada Poyraza mesaj geldi. Mesaja bakınca birden sinirlendi.Bana baktı sonra sarıldı bende.kollarımı beline dolayıp yüzümü boynuna gömdüm.Sessizce ağlıyordum.Doktorlar dısarı cıkınca hemen poyrazdan ayrıldım abim coktan varmıstı bile Erende geldi.Tam zamanında gelmisti.
-"Durum...durumu nasıl ? Babam iyi diyil mi?"
-"Üzgünüm.Ameliyat sırasnda kalbi durdu.Elimizden geleni yaptık ama kurtaramadık.Başınız sağolsun."
-"Hayır. hayırr.hayır.hayır"Olamaz.Babam bizi bırakmaz.Yapamaz bunu.O beni bırakmaz.Hemen dısarıya doğru kostum.Eskiden ne zaman üzgün olsam gittiğim yere gidecektim.Orayı sadece ben, Eren ve babam biliyor.Arkamdan gelen Poyrazın bağırıslarını umursamadm.Hemen taksiye binip gideceğm yeri söyledim.On dakikaya gelmistik.Hemen inip herzaman ki gölün yanımdaki bizim diktiğimiz ağacın altına gidip oturdum.Hıckırarak ağlıyordum.
-"Neden baba...neden bizi bıraktın ? Sen böyle yapmazdın...Beni, Batuyu bırakmazdn.Daha sana anlatacağım birsurü olay ,birlikte keşfedecegimiz birsürü yer vardı." Ağlamaktan gözlerim ağrımıştı.Ama kendimi durduramıyordum.Yarım saat daha ağladıktan sonra gözyaşlarm durmustu.İcimde büyük bir hüzün vardı.Sanki birdaha asla mutlu olamazmsım gibi geliyordu.
-"Ağlama.Bi zamandan sonra alışıyosun" diyerek yanıma oturdu .
-"Burayı nerden buldun?"
-"Eren söyledi."
-"Tamam." dedim ve göle döndüm.uzun süre sadece öylece baktım önüme. Görmüyordum sadece bakıyordum.
-"Alışmak değil unutmak istiyorum" dedim bir anda.
-"Alışmak zamanla mümkün.Ama unutmak imkansız...Bak Yağmur ben ailemi cok kucükken kaybettim.Seni anlıyorum.Annemin ölümünü hep ben üstlendim.Benim yüzümden onu ben öldürdüm diye düsündüm hep.Onaltı yasındaydm daha.Bi gün eve geldim.Tam eve giriyodum ki bir kız ağlayarak dısarı cıktı daha cok gencti benimle aynı yaşta falandı heralde. Karnnı tutuyordu.Kimdi bilmiyorum.Merak ettim kızı takip ettim.Bir zaman sonra yürüyez hale geldi ve yere düstü.Hemen hastaneye götürdüm.Doktor karnımdaki kesikleri sordu.Bilmediğimi söyledim.Kız kendine gelince karnına bakmak istedim.Kesikler bayağı kötüydü ve derindi.Kimin yaptığını sorunca o adam yani babam olduğunu öğrendim.O gün yıkıldım.Sonra hergün araştırdm.Leptoptaki resimler, telefon görüsmeleri,yanndan.ayırmadığı bıcak bunlar hepsini açıklıyordu.Ama yine birsey yapmadım.Kabusum aynı zamanda da doğduğum hastaneye gittim.Annemin ölüm nedenini sordum.Doktor ne dedi biliyomusun.Ölüm nedeninin karnındaki kesikler olduğunu" lafını bitirince dehşet icinde.ona baktım.Neler yaşamıstı öyle.Ne kadar zor bir hayatı vardı.
-"Bak bende unutamadım ama alıştım.sende alısacaksın hayat bu neyi elinden.alacağı belli olmuyo".....