Minik Karanlığım...

-"O zaman beni sev.Çünkü en iyi böyle mutlu olabilirim."

Bölüm biraz gecikti.Gercekten cok üzgünüm.Bundan sonra sık sık yayınlayacağım bölümlerimi. Ayrıca okuyucu sayısı bana göre cok yüksek ben bu kitabı sadece eğlence icin yazmıştım.Fazla bir beklentim yoktu. Halada öyle ama yinede sizin düşüncelerinizi merak ediyorum. Bu yüzden lütfen vote ve yorumlarınızı eksik etmeyim. Keyifli okumalar...
Bu bölüm Handan'a ithafen: )
-" Nasıl yani?"
-"Yani....Neyse yaa boşver.Erenlere bak." diyip tebessm etti.Arkamı dnünce Eren ayağı kalktı ve Hazalın yanında diz çöktü.
-"Seni cok seviyorum Hazal.O kadar seviyorum ki asla bırakmak istemiyorum.Bunun gerceklesmesi icin senden sadece tek bisey istiyorum.Aramızda ne gecerse gecsin benden, bizden vazgecmeyeceğine söz ver.Evlen benimle"
-"Bide soruyomusun tabiki söz" diyip Erenin boynuna sarıldı Hazal.Cok mutlu gözüküyolardı.
**********
-"Hazal cok mutlu görünüyordu"
-"Aynen yaa Erenden beklemezdim"
-"Neden?ben beklerdim hatta gec bile kaldı"
-"Ereni tanımıyorsun o öyle seylere bulaşmak istemez. romantik adamlara takıntısı var uyuzun" hafif bir sekilde güldü.Bu adamı anlayamıyordum.Etrafına renk saçmasına rağmen içinde bir yerler siyahtı,karanlıktı ben bunu görmüstüm.Ama o karanlık o kadar az ve masum bir karanlıktı ki.Ama Poyraz aksi yöne bir hayat kurmustu.Kendini mutsuzluğa gömmüştü.
-"Ne düşünüyosun?"
-"İnsan icindeki karanlığın masum olduğunu bile bile neden kendini mutsuz olmaya iter ki?"
-"Belki mutsuzp olmayı hakediyodur?? olamaz mı?"omuz sirktim.
-"Olabilir...Ama sen bunlardan biri değilsin asıl nedenin ne?" olduğu yerde durdu.
-"Cidden benim karanlığımın masum olduğunu mu düşünüyorsun."
-"Düşünmüyorum.biliyorum."
-"Emin ol öyle değil."
-"Olmasa bile mutlu olmalısın bunun icin uğraşacağım."
-"Gercekten bunu yapacakmısın?"
-"Çabalayacağım"
-"Tamam.O zaman işe beni sevmekle başla" Sanırım bayılacağım.Ne demek bu?
-" Nee? bakma öyle... Beni mutlu etmek istemiyomusun? O zaman beni sev.Çünkü en iyi böyle mutlu olabilirim."
-"..." hafif bir gülümsemeyle önüne dönüp yürümeye devam etti.Ben olduğum yerde duruyordum.Az önceki konusmaların etkisini üzerimden atamamıştım.Benim gelmediğimi fark edince durdu ve
-"Gelmiyomusun?" diye sordu.Kendime gelmek icin kafamı iki yana salladm ve yürümeye başladm.
Poyraz'ın ağzından:
Az önce ne yapmıştım ben öyle!! Uzun zamandr içimde tuttuğum her bir kelimeyi tek bir cümle ile aslında itiraf etmiştim.Kendimi hafiflemis gibi hissediyordum.Ve bu cok güzel bir histi.Tıpkı hissettiğim diğer şeyler gibi.Yağmur.Cok farklı bir kızdı. Az önce konustuklarımızda bu düsüncelerimi desteklemisti.Benim karanlığımın masum olduğuna inanıyordu ve bana yardım etmek istiyordu.Bu içimdeki garip hisleri uyandırıyordu.Galiba bu yaşadığım şeyin adı aşktı. Yağmur'a Aşıktım.