LUMİÉRE

1.0

Selam!

Nasılsınız bakim?
Elhamdülillah bugünde iyiyiz.

Sınır: 90 vote, 30 yorum

İg: ediizell_

İyi okumalar...

..............

Serra Demirtaş'tan...

Cafeden içeriye girdiğimde etrafıma bakıyordum. Gözlerim her yeri tarıyor ve onları arıyordu. Onlar.. evet onlar yani biyolojik abilerim.

Buluşma bugündü ve ben sanırım biraz heyecanlanmıştım. Onlardan birinin bana doğru el sallaması ile onlara dönerek istifimi bozmadan dik bir şekilde yanlarına ilerledim. Sanırım bugünün geleceği bariz belliydi ve bundan rahatsız değildim. Buna ihtiyacım vardı.

Onlara yaklaştığımıda arkası dönük olan tek bir kişi dikkatimi çekmişti. Tanıdık mıydı? Öyle olmalıydı.

Masaya geldiğimde hepsi ayağa kalkmıştı. Arkası dönük kişi hariç. O kişinin saygısızlığını es geçerek diğerlerine döndüm. Onlara sarılmamı bekliyor olmalıydılar ki el sıkışmama kırılmış gözüküyorlardı. Umrumda değildi. Olmayacaktı.
Şuan o kadar da hazır değildim.

Hepsi ile el sıkıştıktan sonra bana ayrılan sandalyeye oturdum.

O sırada ise karşımda duran kişi ile kasılmadan edemedim. Peki, şuan onun burda ne işi vardı?

"Nasılsın Serra?"

Dudaklarıma bakarak konuşması ile kendime gelip kendime takındığım umursamaz tavır ile cevap verdim.

"İyiyim.. isminiz neydi?"

Alaylı ifadesi bozulurken gözlerimin en derinine bakarak konuştu.

"Onat, Onat ben."

Kafamı anladım derecesine salladığım da  Mert Bey söze girmişti.

"Bizi o kadar mutlu ettin ki Serra, bunu tarif edemeyiz."

İçten söylediği bu cümle ile tebessüm ettim. Bunlara nolmuştu böyle? Hoşuma gitmiyor desem yalan olur.

Hiç geçmeden Serkan Bey başladı konuşmaya.

"Öncelikle bizi kırmayıp buraya geldiğin için teşekkür ederiz Serra. Senden istediğimiz şey bizimle vakit geçirip bizi tanıman ve ailemize katılman..?"

Gözlerimi kaçırıp elimi enseme attım. Hazır olmak istiyordum. Mutlu bir aileye sahip olmak istiyordum fakat bu işin sonunda mutlu olacaksam eğer..

Eğer çok düşünürsem karar veremezdim.  O yüzden düşünmemem lazımdı. Ama elimde olan bişi değildi. İnsan ister istemez düşünüyordu..

Aileye ihtiyacım vardı..
Beni seven bir anneye ihtiyacım vardı. Beni kollayan abilere ihtiyacım vardı..

Gözlerimi Karatay erkeklerinde gezdirdim hepsi bana heves dolu başlıklar atıyordu ya da umut. Ne fark ederdi ki.

En sonunda tekrardan Serkan'a döndüm. Gözlerini gözlerime kenetlemiş iki dudağımın arasından çıkacak kelimeleri bekliyordu.

"Evet," diyerek başladım sözlerime. Başımı aşağıya yukarıya salladım. "Size şans vermek istiyorum," hepsinin gözleri birden parlamaya başlamıştı.

"Fakat," dediğim gibi hepsi dikkatli bir şekilde bana odaklanmıştı. Onat Bey bile bana kilitlenmişti. "Pişman olursa-" cümlemi bitirmeme müsade etmeyen Mira'nın sözleri ile ona döndüm.
"Emin ol Serra, seni o kadar ailemizin içinde istiyoruz ki seni pişman etmek aklımızın bir ucundan bile geçmez, geçemez."