PLAY PRETEND || FNAF FF (Afton family backstory)

ROZDZIAŁ 1 - WPROWADZENIE

*DISCLAIMER!!! Wszystko co pojawi się w tym ff jest jedynie moją własną interpretacją oraz wyobrażeniem na temat rodziny Aftonów. Nic stąd nie należy brać za canon.*

Rok przed 1970. William Afton i jego żona spodziewają się dziecka. Obydwoje bardzo się cieszą i są podekscytowani. W końcu to było ich pierwsze dziecko. William dobrze dbał o swoją żonę. Kobieta zastanawiając się nad imieniem dla ich pierworodnego syna zerknęła na swojego ukochanego.
- William, jak chciałbyś nazwać nasze dziecko? - zapytała pogodnie z uśmiechem.
- Mike. Michael. - odpowiedział po chwili namysłu i dodał z uśmiechem - Miałem fajnego kolege z podstawówki Mike'a.
Kobieta zaśmiała się jedynie cicho, jednak nie skomentowała tego w jakikolwiek sposób. Pewnego wieczoru wspólnie siedzieli w swojej sypialni. Ciemnowłosy tulił do siebie kobietę i czule całował ją w czoło. W pewnym momencie przestraszony spojrzał na nią, gdy ta zaczęła kulić się z bólu.
- Will... Ja chyba rodzę... - wyszeptała ze łzami w oczach.
Mężczyzna otworzył szerzej oczy i natychmiast wstał ubierając się i zabierając ją do szpitala.
Michael był dosyć niegrzecznym dzieckiem. Cały czas głodny i potrzebujący bycia trzymanym na rękach przez przynajmniej jednego ze swoich rodziców.
Po około pięciu latach żona Aftona zaszła w kolejną ciąże. W międzyczasie gdy ona spała odpoczywając, William opiekował się Michaelem. Siedział na fotelu trzymając na kolanach piecioletniego Mike'a i czytał mu bajki. Chłopiec wtulony w ojca spokojnie drzemał słuchając jego kojącego i spokojnego głosu.
Ich kolejnym dzieckiem była Elisabeth. Piękna dziewczynka, bardzo podobna do mamy. Posiadała rudawe loki oraz zielone oczy. Michael natomiast był całkowicie podobny do swojego ojca. Miał brązowe włosy jak on oraz niebieskie oczy o podobnej barwie do fioletowych oczu Williama. Nawet jego rysy twarzy były bardzo podobne do tych Aftona. W końcu co się dziwić byli oni ich dziećmi. Po upływie kolejnych dwóch lat ich matka zaszła w trzecią i tym samym ostatnią ciążę. W tym czasie w domu Aftonów zaczął się istny haos. Siedmioletni Michael zaczął chodzić do szkoły, a kiedy tylko z niej wracał rozrabiał z ich dwuletnią córką, która ledwo nauczyła się chodzić. Trzeba było wszystko przed nimi chować, bo gdyby się do czegoś wspólnie dobrali - strach się bać. Zjadali i wkładali do ust wszystko co spotykali na swojej drodze. Tak czy inaczej wciąż to Michael był ich najbardziej niesfornym dzieckiem. (Raz powiedział swojej ciężarnej matce, że jest gruba).
Po narodzinach ostatniego i najmłodszego syna Aftonów nadano mu imię Evan. Połowę czasu spał, a połowę czasu płakał. Rodzice poświęcali mu najwięcej uwagi, gdyż był ich najbardziej chorowitym, delikatnym i kruchym dzieckiem.
Michael i Elisabeth w tymczasie mieli mnóstwo okazji do wspólnej zabawy. Właściwie wychowywali się wzajemnie. Pewnego lata wspólnie biegali wokół baseniku dla dzieci śmiejąc się przy tym i chlapiąc wodą. Obydwoje ubrani jedynie w stroje kąpielowe. Kiedy się zmęczyli zdyszani padli na nagrzaną od słońca trawę i zasmiali się wspólnie.
- Elisse, patrz motylek! - powiedział wesoło Michael wskazując palcem na cytrynowego motyla przelatującego nad ich głowami.
- Motylek! - powtórzyła za nim dziewczynka sepleniąc.
William co jakiś czas wyglądał na nich, aby upewnić się, że nic im nie jest. Ciężko było mu pogodzić zajmowanie się dziećmi z rozkręcaniem jego nowego biznesu, który wymyślił z animatronikami. W piwnicy zaczął budować pierwsze konstrukcje tych mechanicznych zwierząt. Wraz ze swoim przyjacielem Henrym wykupili pizzerie i teraz dopracowywali szczegóły przed jej otwarciem. Oczywiście główną jej atrakcją mają być wcześniej wspomniane animatroniki. Plakaty dotyczące całego przedsięwzięcia zaczęły stawać się popularne w okolicy, a ludzie nie mogli się doczekać, aby zobaczyć nowy postęp nauki w postaci elektrycznych poruszających się machin - czyli właśnie animatroników.