Geçmişten gelen bir hüküm , geleceğin yönünü değiştirebilir miydi?
'KÂN-I HÜKÜM' ezelden verilmişti.
Agir Karahanlı ve Roza Tekin hikayesidir..
06.02
'umudunnmavii' den..
Merhabalar , ikinci bölümü yayınladım. Keyifli okumalar..
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Aşk iki kişilikti. İki kalbi bir beden taşıyamazdı..."
II.BÖLÜM
Sapasağlam köklerin olacak bu dünyada derdi yetimhanedeki müdüre hanım. Çok küçükken anlamazdım ama sonra sonra ne demek istediğini anladım.
Savrulmamak demekmiş..
Sırtını yaslayacağın birilerinin olması demekmiş..
Seni seven birilerinin olması demekmiş..
Evinin olması demekmiş..
En önemlisi ailenin olması demekmiş..
Hayat bana öyle güzel göstermişti ki, tek başıma olduğumu. Ardımdan dönüp bakacağım kimsemim olmadığını.
İstemezdim.
Ben bu hayatta tek olacağımı bilsem , ne doğmak isterdim ne de yaşamak. Beni bıraktıkları o yetimhanenin kapısında ölmek isterdim. Hayat acımasızmış, insanlar acımasızmış, kimsesizlik eksiklikmiş. Bunları bana kafama vura vura öğretmişti hayat.
Hep sıradan bir ailenin, sıradan bir kızı olmak istemiştim. Şımarmazdım, sessiz dururdum ama bu kadar da ağlamazdım. Şimdi tek çabam vardı , bu içimdeki boşluğu dindirecek tek çarem..
Onları bulmaktı. Ailemi bulmaktı. Beni bir kasım ayında yetimhanenin kapısında terkeden ailemi bulmaktı. Onlara soracağım tek sorum vardı.
Neden?
Yıllarca, yirmi bir yıldır kendimce bir neden aramıştım. Bir insan daha birkaç günlük bebeğini nasıl olurda yetimhaneye bırakabilirdi, bunu bir türlü kafam almıyordu. Kendimce kendimi kandırmaya çalışıyordum ama olmuyordu. Bu içimdeki derin boşluk , bu uçurumu aşamıyordum. Daha da dibe batıyordum, battıkça boğuluyordum.
Sahneden indiğimde kenardaki barmenden bir bardak su istemiştim. Gözlerim saate kaydığında gecenin üçüydü. Daha sahnemin bitmesine iki saat vardı.
Yorgundu gözlerim , yorgundu içim..
Tekrar sahneye çıkarken gözlerim en köşede oturan onun gözleriyle karşılaşmıştı. Herzamanki yerinde oturmuş, gözlerini gözlerime dikmişti. Sahneye çıktığımda elimdeki gitarı kucağıma almıştım. Sandalyeme oturduğumda gözlerimi kapatıp açmıştım. Gözlerimi onun gözlerine kenetlediğimde sözler ise usulca dökülmüştü dilimden..
" Bilmezdim bu derdin seni yolundan Beni solumdan edeceğini Bilmezdim en sessiz yanımdan Yağmuruna kan terleyeceğimi
Bilmezdim çok yanlarımın Az yanımla yetineceğini Uzaklarımın yakınlığım Yakınlığımın uzaklara gönül vereceğini
