KÂN-Î HÜKÜM

|●| BELİRSİZLİK |●|

Evet ilk bölüm geldi.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.

" 'çabam sevilmek için değildi, sevdiğim içindi' yazmıştı biri. Kalbimin bir köşesinde hissettim bu sözü.."

I.BÖLÜM

Hayat acılarla dolu bir yaşam hikayesiymiş..

İnsan aslında büyümezmiş, acılar ve yaşadıkları onu büyütürmüş. O yüzdendir denilir ki, herkesin içinde bir çocuk hep kalır. Belki de bu yanımız hayata yenilmemize engel oluyordur. Ben zor olsada büyüdüm. Belki çok mücadele ettim ama yinede büyüdüm. Sırtımdaki yüklerle büyümek zorunda kaldım. Ben hiç çocuk olduğumu hatırlamıyordum. Çünkü bir ailem yoktu. Hastalandığımda kimse başımda beklemedi. Düştüğümde kimse elini uzatmadı. Büyüdüm ben tek başıma bu dünyaya bu insanlara karşı büyüdüm. Evet beni dünyaya getiren iki insanvardı , adına ne anne diyebildim ne de baba. Doğduğum gün yetimhanenin kapısına konulan o kızdım ben.

Adım ' Roza Tekin' ..

Adımı üzerimdeki kağıda yazıp , kundağın içine koymuşlar. Oysa ne acıydı değil mi , adımın hikayesi bile. Herkesin adının bir hikayesi vardı , benim ise yetimhane kapısına konulmadan önce küçük bir kağıda yazılıp bırakılmıştı. Hayatın zorluklarını o yetimhanede öğrendim ben. İnsanların acımasız olduklarını. Yalnız olduğumu, kimsem olmadığını o yetimhanede öğrendim. Çok günlerce aç kaldım, çok o bodrum katında karanlıkta tek başıma kaldım.

O zamanlar çocuk aklımla hep bekledim. Bir gün bu yetimhanenin kapısından annemle babam gelecek ve beni alacaklar diye. Çok günler geçirdim, pencerenin önünde yıllarca bekledim. Ama ne gelen oldu , ne de giden..

Sonra sonra öğrendim. Ben tektim, hiç kimsem yoktu. Bu hayat zalimdi, ve ben tek başıma mücadele etmeliydim. Hayat ile mücadele ederken en büyük hayalimi elimin tersiyle itmek zorunda kaldım. Müzik öğretmeni olmak istiyordum. Yetimhaneden çıktıktan sonra sokaklarda kalmıştım. Sınav zamanına kadar , sınav parasını biriktirememiştim.

Şuan ise yirmi bir yaşındaydım. Bir barda şarkı söylüyordum. Evimin kirasını ödeyebiliyordum, kendime küçükte olsa bir hayat kurabilmiştim. Bu hayatın içinde ise herşeyim olan biri vardı.

Agir Karahanlı..

Size göre bir isim olabilir. Ama benim için her şeydi. Güvendi, sevgiydi, sevdaydı, aşktı..

Onu anlatmaya kelimeler yetmezdi. Onu sevmeye kalbimin yetmediği gibi. Kalp hastasıymışım bunu geçen yıl öğrenmiştim. Kalbim büyüdükçe bana yetmeyecekmiş artık. Bu benim hayatımı değiştirdi mi derseniz? Evet değiştirdi, agiri daha çok sevmeme neden oldu. Ona daha sıkı sarılmama, onu her gün görmeme neden oldu. Onun haberi yoktu ve olmayacaktı da.

Şimdi gelelim bizim hikayemize, aslında biz diye birşey yoktu ama yinede bizim hikayemiz bir gün hiç ummadığım bir an da ve günde başlamıştı. Belki agire göre bizim hikayemiz bile değildi ama yinede ben onu seviyordum. Sanki etrafımdaki sessiz bir liman gibiydi hayatta nedensiz en çok güvendiğim kişiydi. İhtiyacım olduğu her an , hiç ikiletmeden yanına gittiğim, sessizce saatlerce oturduğum, bazen ise benim konuştuğum onun dinlediği zamanlarımız olmuştu. Tam tamına iki yıldır, benim hayatımdaki bir parça gibiydi.