Geçmişten gelen bir hüküm , geleceğin yönünü değiştirebilir miydi?
'KÂN-I HÜKÜM' ezelden verilmişti.
Agir Karahanlı ve Roza Tekin hikayesidir..
06.02
'umudunnmavii' den..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İstanbul sevdası İstanbul'da kalacak.."
IV. BÖLÜM
Bazı anlar varmış hayatta, belki yıllarca hayalini kurduğumuz. Olması için çabaladığımız anlar varmış. Ama bilmediğimiz bir şey de varmış ki , insan zorla hiçbir şey yaptıramazmış. Ben çok çabalamıştım, çok uğraşmıştım ama sonuç değişmezmiş ben bunu öğrendim.
Agire söylediğim o sözler ,
'Zaten hayatımda var mısın , yok musun hiçbir zaman bilemedim. Bundan sonra da olmasan hiç farketmem bile.'
Belki iki yıldır yapmam gerekiyordu ama niye ağlıyordum o zaman, niye gözyaşlarıma engel olamıyordum. Niye kendimi yine eskisi gibi yapayalnız hissediyordum. Sanki o yetimhaneden çıkan savunmasız , korkak bir kız gibiydim. Yorgun bir şekilde dizlerimin üzerine çöktüğüm yerden ateşin yardımıyla ayağa kalkabilmiştim.
'Kalbi durmuş ..
'Ambulansta..
'Kalbi durmuş , Kalbi durmuş..'
Beynimde dönüp dolaşan seslerle nefes almaya çalıştım. Ama yapamıyordum, aldığım o buz gibi hava ciğerlerime yetmiyordu.
Daralıyordum..
Nefessiz kalmıştım..
Ama pişmandım, keşke burada olsaydı diyordum kendime. Hele o bakışı ise hiç aklımdan çıkmıyordu. Ama yorulmuştum, iki yıl oldu , ben ona sarıldığımda böyle bana sıkıca sarılmıyordu. Onu bir kere öptüğümde bana karşılık bile vermemişti. Sanki aramızda herşey yasaklanmış gibiydi, bu sevgi değildi. Bir kere duymamıştım ondan seni seviyorum sözünü. Oysa insanları görürdük değil mi sevgilileriyle, beraber gülerlerdi eğlenirlerdi, sarılırlardı, öperlerdi, sevişirlerdi. Ama biz hiç birini yapmadık, biz onunla hiç öyle deliler gibi eğlenmedik. Biz onunla sustuk, biz onunla kavga ettik, biz onunla iki kere uyuduk. Belki bir kere bana deseydi seni seviyorum diye belki de böyle olmayacaktık ama beni hiçbir zaman sevmeyeceğini görüyordum. Başka biri mi var dediğimde yok diyordu. Ama şimdi bitmişti işte , belki de ben onu yoruyordum beni sevmesini bekleyerek.
Zormuş ama sevdiğinin seni sevmemesi çok zormuş. İnsanı en çok yaralayan oymuş. Senin ona baktığın gibi bakmaması, senin kalbinin attığı gibi onun kalbinin atmaması.
O hastaneye nasıl geldik bilmiyordum. Sanki dünya benim için , o korumanın dediği sözlerle durmuştu. Anlamlandıramıyordum ona birşey olmasını. O her zaman yıkılmaz ve çok güçlüydü. Ama şimdi önümden geçen o sedyeye sadece boş bakışlarla baktım. Üzerindeki kana bulanmış beyaz sargı bezlerine bakarak " Agir" dedim derince yutkunarak.
Gözlerim kendiliğinden kapanırken, başımın yere çarptığını hissettim. Ağzımdan dökülen son söz ise "ölme" olmuştu. Sonrası karanlıktı, sessizlikti, boşluktu.
