Suçlu(fyolai)

Amelya

"Ben bu adam öldürme işini bırakmak istiyorum..."

Söylediğim ile Fyodor bana döndü.

"Yaşlandın mı?"

"Ne? Hayır! Saçlarım beyaz ama daha 22 yaşındayım!"

Gülümsedi.

"O zaman bırakmak için bir bahanen yok. Bu işlere girdi mi ölene dek devam etmek zorundasın."

"Nedenmiş o?"

"Adam öldürürken bulunman daha zor. Sürekli bir hareket hâlindesin."

Anlamamıştım. Boş gözlerle ona baktım.

"Senin anlayacağın dilden anlatayım. Bir kuşu kafesinden çıkarttıktan sonra geri koyman gerekir. Kuş girmek istemiyorsa onu yakalayıp koyman gerekir. Ama kuş sürekli hareket ederse onu yakalayamazsın."

"HE."

Gülümsedi ve saçlarımı okşadı.

"Fedya, neden kuşu kafese koyman gerekir?"

"Onun yeri orasıdır da o yüzden."

"Hayır onun yeri orası değil ki! Onun yeri dışarısı Fedya!"

"Bazı kuşlar dışarıya alışık değildir. Dışarı çıktıklarında ölürler, çok dayanamazlar. Onların yeri evleridir. Yani kafesleri."

"Pff!"

"Mızmızlanma. Konumuza dönersek bu işi bırakma gibi bir lüksün yok Kolya."

"Ben yorulmaya başladım. Hem sıkıcı geliyor artık."

Elini alnıma koydu.

"Ateşin de yok iyi misin sen? Adam öldürmek sana sıkıcı geliyorsa bir terslik vardır."

Saçımdaki tokayı çıkartıp örgüyü çözdü. Elini saçlarımın arasında gezdirdi. Rahatlatıyordu.

"Fedya..."

"Efendim Kolya."

"Galiba artık seninle sakin bir hayat yaşamak istiyorum. Yaşlandım mı cidden..?"

Saçlarımı öptü.

"Aksiyondan sıkılmış olabilirsin. Ama azılı suçlular için sakin bir hayat sadece hayal olarak kalır."

"Öf..."

"İstersen bugün Sigma'nın yanına git. Belki insanlara karşı olan eski nefretin yerine gelir."

"Ben hâlâ insanlarsan nefret ediyorum. Sadece yoruldum."

"Sen yine de bir git. Ben kendim yaparım işleri."

"Teşekkür ederim..."

Arkadan bana sarıldı.

"Sen mutlu ol yeter meleğim."

*********

"Beni buraya kadar bırakmana gerek yoktu. Kendim gelebilirdim."

"Olsun bırakmak istedim."

Dudaklarını öpüp geri çekildim. Hâlâ utanıyordum. Bana sadece gülümsedi. Sonra da gitti.

Gazinonun kapısını açtım. Buraya en son beraber buluştuğumuzda gelmiştim.

Yüzüme ter ve içki kokusu vurdu. Lanet olası bu yeri hiç özlememişim. İğrenç ahmaklar.

İçeri girip kapıyı kapattım. Hiç kimse bana bakmamıştı. Herkes deli gibi sarhoş duruyordu. Birkaç kişi hariç. Onlarda oyuna daldıkları için beni fark etmediler bile. Aralarından geçtim. İğrenç yaratıklar.