remember the rain | jeongcheol

seven

"Soobin, napıyorsun?"

"Çizim."

"Ne çiziyorsun bakalım?"

"Bizi."

"Bizi mi? Bu ben miyim?"

"Hayır, Jeonghan abi."

"Jeonghan mı? Ben nerdeyim?"

"Jeonghan abinin arkasında."

"Nasıl yani."

"Senin gibi resimleri gördüğüm şeyleri çizmek için az önce yanınıza geldim, böyleydiniz."

"Ne zamandan beri ordaydın."

"Sen, Jeonghan abinin dudağındaki kanı temizlemeye başladığın zaman."

"Ne?"

"Ne var normal bir şey değil mi babam da hep annemin kanını temizliyormuş öyle demişti bana."

"Onları da mı gördün?"

"Evet sık sık yapıyorlar, annem de ne kadar sakar her zaman dudağı kanıyor."

"Ne? Tamam dur bu gördüklerini unut tamam mı? Bundan sonra da benim odamda dur çıkma çok dışarı."

"Neden ki?"

"Sen beni dinle. Şimdi söyle bakalım ne yapmak istersin."

"Oyun oynayalım."

Arkadan gelen sesle ikili kafasını arkalarındaki gence çevirerek gülümsemişlerdi

"Sen önce saçını kurut. Aynanın yanındaki çekmecede kurutma makinesi olacaktı."

"Gerek yok kurur böyle."

"Öyle kurumaz ama bari havluyla kurut."

"Boşver, öyle çok zor."

"Saçmalama, hastalanacaksın bari gel ben kurutayım."

Jeonghan istediği cevabı almış gibi mutlu bir şekilde koltukta oturan çocuğun hizasında yere oturdu.

Seungcheol da önüne oturan gencin omzundaki havluyu alarak nazik bir şekilde saçını kurulamaya başladı.

Elindeki havluyu birkaç saniyeliğine çekmiş onun yerine burnunu yaklaştırarak kokusunu içine çekmişti.

"Benim şampuanımı kullanmana rağmen nasıl hala vanilya koyabiliyorsun, benim şampuanım naneli?"

"Bilmem ki kendi kokumdur belki?"

"Olabilir."

"BULDUM!!"

"Ne buldun?"

"EVCILIK OYNAYALIM."

"Evcilik mi?"

"Evet, şimdi Jeonghan abi sen anne ol, abi sen baba ben de sizin çocuğunuz olacağım."

Jeonghan, gülerek kafasını yukarı kaldırarak tepesinde oturan çocuğa bakmış aynı şekilde Seungcheol da önünde oturan çocuğa gülümseyerek basmış ardından alnına küçük bir öpücük kondurmuştu.

"Bana uyar."

"Bana hepten uyar."

"O zaman bir anne olarak seninle bir konu hakkında konuşmam gerek küçük kız."

"Efendim anne."

Küçük kız mutlu bir şekilde "anne"sinin tam karşısına oturarak bacaklarını bağdaş kurmuş onu dinliyordu.

"Babandan duyduğuma göre her gün çok fazla çikolata yiyormuşsun, doğru mu?"

"Haaayırr."

"Emin misin?"