Ichigo ichie || Alican x Danilo

4. bölüm ..

oy verdiginiz icin tesekkur ederimmm🥲🥲 🫶 böyle daha cok yazasim geldigi icin uzun yazicam! iyi okumalarr 🤍

-

Uzaklaştım..

Uzaklaşırken gözümden damlalar akmaya başlamıştı. Odadan çıkmak istemiyordum, geri gitmeye de yüz bulamıyordum. Gitsem ne diyebilecektim ki? Belki de çok yanlış anlamıştım. Açıklamasına izin vermeliydim.. Ama olmaz, istemiyordum. Bahane olmayacağı ne doğruydu? Bana bahaneler üretecekti ve ben ona inanırken arkamdan iş çevirmeye devam edecekti.

Ne yapacağımdan cidden çok kararsızdım. Kıskandığım ve sevdiğim için hatalı olan ben miydim? Yoksa, herkese 'aynı' davrandığı için hatalı olan Danilo muydu? Tabii beni üzdüğünü saymazsak.

-

Dışarı çıkar çıkmaz derin nefes alıp vermeye çalışmıştım. Temiz hava bana iyi gelmişti, ama yeterince değildi.. Nefes nefese kendimi herhangi bir sokağın oraya doğru atmıştım. Arkamdaki duvara yaslanıp elimi yüzüme götürmüştüm. Gözümden akan yaşları siliyordum, kalbim küt küt atıyordu.

kendine gel Alican, sen böyle değilsin. Sen güçlüsün Alican. Kendine gel.. kendine gel.

(okuyucular: istersen bi de içinden 1 den 10a kadar say alican tam olsun. hem sinirin geçer <3 ŞSMDLEMXŞWMZW)

İçimden kendimi üzmemek için bunları geçiriyordum, kendime gelmeliydim! Ağlamamalıydım. Ağlamak bana rahatlatıcı gelse bile 'bazı' insanlarda olan "erkek adam ağlamaz" düşüncesi çok sinir bozucuydu. Ne yani? kendimi nasıl durduracaktım ki.

Ben ne yapacaktım, çekip gitmek doğru değildi. Ama çok sinirliydim, eğer arkadaşımı seviyorsa neden bana böyle davranıyordu? Temas kurup dudaklarımı öpüyordu.. Peki arkadaşım? bana bunları bilerek mi yapmıştı, neden fotoğraflarını atmıştı? Görmek zorunda değildim. Niye sürekli Danilo'yu sorup duruyordu.

Danilo ve arkadaşım resmen bana oyun oynuyordu.

Kolumu fark ettirmeden pürüzlü duvara sürttüğümden dolayı kanamaya başlamıştı. Bunu canım acıdığı zaman fark edebilmiştim. Hemen kolumu duvardan çekip baktım, kaşlarım ve dudaklarım titriyordu. Hızla çantamda olan yara bandını çıkartıp koluma özensizce taktım. Umrumda değildi, kan akmasın yeterdi bana.. ve acımasa daha güzel olabilirdi..

Artık eve gitmek benim için daha iyi bir seçenekti. Ne yapacaktım bilmiyordum. Ama yastığıma sarılıp ağlamak güzel olabilirdi belki.

..
-

Bir süre sonra evime gelmiştim. Kapıyı kilitleyip içeriye sağ ayağım ile adım attığım zaman ışıkları açmıştım. Telefonum sessizdeydi. En iyisi uçak moduna alıp hiç bakmamaktı. Yoksa unutacak iken daha çok hatırlayacaktım. Bu olayları düşünmek istemiyordum.. Ama içimin rahatlamasını istiyordum. Danilo çok kalbimi kırmıştı. Arkadaşımla olan resimleri zaten beni bitirmişti. Ondan hoşlandığımı bilmesine rağmen çekimlerde bile başkalarına sürekli yakın davranıyordu. Yani bana samimi davranması sanırım özel bir hareketi değildi.. Özel hareketi olmasını isterdim, onunla gülüşüp eğlenmeyi de isterdim..

Çok vakit kaybetmeden telefonu uçak moduna alıp bir kenara fırlattım ve aynanın karşısına geçtim. Saçımda birazcık değişiklikler yapmıştım, fark edilmiyordu. Ama uç kısımları kesip daha hoş durmasını sağlamıştım. Kafamı dağıtmak için elimden geleni yapıyordum, ama Danilo'yu düşünmeden edemiyordum. Hem sinirliydim hem de özlemiştim.. Birazcıkta pişman gibiydim.