"Pamir.." İniltiyle karışık sesim, hazzını artırırken , dişleri tenimle birleşti..
Hafif bir baskınlıkla bıraktığı öpüşle hırıltılı bir fısıltı yayıldı kulaklarımın yamacına.
"Karımı istiyorum, bunda yanlış hiç bir şey yok, bu günü teninde kutlamak...
Size öyle uzun bölümle geldim ki, ikiye bölsem ikinci haftayıda kurtarırdı ama nasip :D Bölmeden yayınlayayım istedim, umarım keyifle okursunuz, satır aralarında görüşmek üzere <3 Haftaya görüşürüz <3
Bu arada vote sınırı koymuyorum ama, bölümler arasındaki tutarsızlık kalp kırıcı :DYapmayın lütfen yani :D Zaten bir avuç insanız şurada <3
Kitabın instagram adresini takibe alın ki bazı şeyleri size danışmak istediğimde, eksikliğinizi hissetmeyeyim. <3
Gönül Kuşu İnstagram: gonulkusuofficial
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Bölüm Şarkısı / Deridun Düzağaç -Düşler Sokağı
Hicran
Gece boyu bir an olsun gözüme uyku girmemesi bir yana, saatin sekiz oluşunu dakikası dakikasına bekler oldum. Delilik mi bu Allah'ım, bunca musibetin arasında gönlümde ki bu heyecan beni öyle korkutuyor ki.
Pamir'in gözlerinde ki o kararlılık bugün bana sırtını dönen kardeşimin aksine nasıl böyle güven verebilir . Bu adamı bir kaç hafta öncesine kadar tanımıyordum.
Fakat şimdi, başıma gelen bunca şeye rağmen onu görecek olmak içinde bulunduğum kuraklığın ortasında bir yudum su gibi...
Pamir herkese rağmen ruhumun soluk bahçelerinde canlı kalan çiçek gibi...
Odamın kapısı açılan kilit sesi ile aralandığında, Berat uykulu gözleriyle içeriye doğru bir kaç adım atıp ardından kapattı açtığı kapıyı. Bakışlarım üzerinde korkuyla gezinirken neden geldiğini anlayamadım bir kaç saniye.
"Namazını kıl. eğer hala inandığın bir Allah varsa." dişlerinin arasından nefretle tısladığı bir kaç kelime ile ağlamaktan ve uykusuzluktan sızlayan gözlerimi bir kaç saniye yumdum ve sessiz bir nefes çektim içime.
"Ben birazdan çıkacağım, kapıyı kilitlemiyorum çünkü babam fark edebilir. Dün akşam seni sorduğunda geçiştirdim. Odasında işleri varmış toplantı için diye ama, bugün dışarıya çıkmam gerek. yani evde bir şeye ihtiyacı olursa yada seni merak eder gelirse kapının neden kilitli olduğunu açıklayamam. O yüzden kapı açık olacak ama!" bana doğru yaklaşıp işaret parmağını uyarıcı bir tehditle havaya kaldırdı.
"Evden dışarıya tek bir adım atmayacaksın! o Salak arkadaşını da çağırmak yok! zaten ne geldiyse onun yüzünden geldi başına! o şirkette o işi sana ayarlayan kim ben iyi biliyorum!" şimdi geri çekildiğinde ona verecek bir cevabım yada bir açıklamam yoktu, olsa da beni duymayacağını biliyordum. Berat şuan ne beni duyardı, nede görebilirdi...
Odadan çıktığında, sırtımı yasladığım yatak başından ayrıldım ve usulca kalktım yataktan. Namaz kılmak şuan içimde kayıp olan huzuru bulduracak tek şeydi, Rabbimin huzuruna çıkmak çaresizliğimi dindirirdi, çünkü o görürdü beni.. o duyardı... merhamet ederdi bilirim...
