Adını Sen Koy💗İlk Seri

13.Bölüm- ENİŞTE Mİ?

İş çıkış saati geldiğinde biraz daha toparlamış gibiydim ama dokunsalar ağlardım.

-Mert- Bu şekilde, bu halde eve gidemezsin. Gel ben seni bırakayım.
-Afra- Çok teşekkür ederim Mert Bey ama gerek yok sağolun, ben gayet iyiyim.
-Mert- Sana soran olmadı Afra gel bırakıcam dedim.
-Afra- Ya ama Mert Be...
-Mert- İtiraz istemiyorum.

Mert çok üstelemişti yapacak bir şey yoktu binmiştim. Zaten haklıydı böyle eve gidemezdim.

-Mert- Daha iyi misin?
-Afra- İyiyim...

Evime kadar gelmiştik ben daire kapısından girene kadar beklemişti. Kapıyı anahtarımla açıp içeriye girdim. Bu sefer uyurken öpecek bir annem yoktu...

-Eylül- Abla annem nerde?
-Afra- Eylül...
-Eylül- Abla söylesene ne biliyorsan.

Eylül'ün gözleri dolmuştu sanırım annemin öldüğünü anlamıştı ama mektubu okumamıştı.

-Afra- Eylül'üm sana bir mektup vericem bu mektubu okumanı ve sakin kalmanı istiyorum tamam mı güzelim sakın bak sakın moralini düşürme.
-Eylül- Abla sen ne diyorsun, ne mektubu yaa versene hadi ver.

Başka bir çarem yoktu mektubu Eylül'e uzatmıştım hızlıca alıp okumaya başlamıştı. Okurken gözleri doluyor ve şaşkınlıkla bakıyordu. Eylül'de yıkılacaktı. Birden mektubu elinden düşürdü kafasını bana dayadı.

-Eylül- a-abla ben inan, inanmıyorum.
-Afra- Eylüşüm ilkten bende çok üzüldüm çok şaşırdım inanmak istemedim ama maalesef gerçeklerin hepsi bu kağıda dökülmüş hepsi yazılmış. Elimizden başka bir şey gelmiyor.
-Eylül- Abla biz napıcaz annem olmadan nasıl yaşarız.
-Afra- Üvey annemiz öldü ama gerçek annemiz hayatta onu bulmalıyız.

Eylül'ün gözleri birden gitmişti bayılmıştı. Yüzü kıpkırmızıydı. Çok korkmuş, çok telaşlanmıştım. Hemen telefonumu aldım ve 112'yi tuşladım. Ambulans 7 dakika içerisinde kapıda oldu. Eylül'ü aldılar benimde Eylül'ün yanında ambulansda durmama izin vermişlerdi. Hastaneye geldiğimizde Eylül'ü hemen odaya yatırdılar bende kapıda bekliyordum. Çok kötüydüm, çok üzgündüm, çok yalnızdım. Doktor odadan çıkmıştı.

-Afra- Nasıl durumu nasıl doktor bey bir şey söyleyin.
-Doktor- Şşş, Afra hanım sakin olun durumu gayet iyi sadece üzüntüden geçici süre bir baygınlık geçirmiş onun dışında kötü bir şey yok. Gözlerini açıp biraz sakinleşince eve gidebilirsiniz.
-Afra- Oyy çok şükür. Tamam, peki çok teşekkür ederim. Gözlerini açınca görebilir miyim.
-Doktor- Tabiki. Rica ederim.

Doktor yanımdan uzaklaşmıştı. Bende Eylül'ümün gözlerini açmasını perdeden doğru izleyerek bekliyordum. Gözlerini açmış etrafına bakınıyordu. Hemen doktora seslendim. Doktor beni içeri aldı.

-Afra- Eylüşüm, aşkım, herşeyim iyisin dimi?
-Eylül- Nasıl olayım ki Abla kalbim çok parçalandı.
-Afra- Biliyorum meleğim, biliyorum. Çok haklısın, sonuna kadar haklısın.
-Eylül- Nasıl düzelicez abla?
-Afra- Zamanla...
-Eylül- Gerçek annemizi nasıl bulucaz?
-Afra- Şöyle bulucaz balım. Şimdi biz çok güçlü iki yetişkin kız kardeşiz dimi.
-Eylül- Evet ama güçlü değilizki.
-Afra- Güçlüyüz, hemde çok güçlüyüz. Biz ne istersek neyin üstesinden gelmek istersek başarırız. Hiç bir güç bizi ezemez. Bu yüzden ikimiz birbirimizin gücünü birleştirip öz annemizi bulucaz.
-Eylül- Ya bizi kabul etmezse.
-Afra- Aşkım şimdi bunları düşünmeyelim olur mu biz birbirimize yeteriz hep bu söz gelsin aklına.
-Eylül- Peki hadi eve gidelim hastane kokusundan nefret ediyorum.

Eylül'le beraber bir taksiye bindik ve evimize geldik. Anahtarımla kapıyı açıp odamıza geçtik.

-Afra- Sakın uyuma ben Bi kahvelerimizi yapıp geliyorum.

(Eylül'ün Ağzından)
Ablam kahveleri yapmak için mutfağa gittiğinde ablamın telefonu çaldı arayan Mert'di. Telefonu açtım.

-Eylül- Alo Enişte ablam şimdi kahve yapmaya gitti.
-Mert- Enişte mi?