Adını Sen Koy💗İlk Seri

12.Bölüm-BEN YANINDAYIM

Mektubu okuduktan sonra onun da yüz ifadeleri değişmişti oda üzülmüştü belliydi.

-Afra- Ee ne düşünüyorsunuz Mert Bey napayım ben şimdi nasıl hayatıma devam edicem Eylül'e nasıl anlatıcam ve, gerçek annemi nasıl bulucam...

Ağlamaya başlamıştım konuşamıyordum, ağlamaktan konuşamıyordum bile. Mert Bey ne diyeceğini bilemiyor gibiydi.

-Afra- Niye susuyorsunuz Mert Bey konuşun lütfen bir şey diyin.
-Mert- B-ben ne diyeceğimi bilemiyorum geçekten böyle bir mektup beklemezdim. Sevgilinden ayrıldın da yıkıldın sandım.
-Afra- Ben onun üvey olduğuna inanmıyorum ki inanamam ki napıcam ben benim kimsem yok ya bir gün çıkıp Eylül senin öz kardeşin değil derseler işte asıl o zaman biterim hayatım yalana döndü. O kadın benim öz annem hissiyatını vermişti ve, ve ö-öldü hemde açıklamayı kağıda dökerek yüz yüze konuşmadan sarılmadan...
-Mert- Afra biliyorum bu dediğim çok saçma olucak umursamayacaksın bile ama ağlama lütfen o kadın seni öz evladı gibi sevmiş şimdi ağladığını görse çok üzülürdü.
-Afra- Ya üzülürse üzülsün benim hayatım yıkıldı ya tüm düzenim mahvoldu tam hayatımı düzene soktum derken herşey gitti siz bende oluşan hayal kırıklığını tahmin edemezsiniz, edemezsiniz çünkü sizin anneniz sizi yurda bıraktı başka bir anneye verip öz anne rolü oynatmadı ondan anlayamazsınız.
-Mert- Gözde anneni, üvey anneni sevmiyor musun?
-Afra- O.. o benim herşeyimdi ben onu herkesten herşeyden çok seviyordum ben sırf onun için sizin ayağınıza geldim yalvardım sırf onun istediği yerde çalışayım da o üzülmesin diye onun için geceleri uyku girmedi gözüme diye uyku ilacı aldım ona çok güvendim. Evet biliyorum ben mutlu olayım diye yaptı kanser hastası olduğunu sonradan anladı ama bu mektubu yazarken hasta olduğunu biliyordu en azından ölmeden anlatsaydı. Öleceğini saklamasaydı, bu kadar yıkılmazdım...
-Mert- Onun üstüne gidersin diye korkmuştur belki. Yoksa anlatırdı.
-Afra- Ben ona kıyamam ki

Gözlerimden daha da fazla yaş gelmeye başlamıştı kendimi çok kötü hissediyordum. İçimi dökünce daha da çok ağlıyordum ama yinede iyi geliyordu.

-Afra- Annem, yani üvey annem benim ona asla kıyamayacağımı biliyordu. O hastayken ben onun üvey olduğunu öğrensem bile asla yalnız bırakmazdım üstüne gitmezdim, üzmezdim. O bunu biliyordu ama sakladı benden hep içine attı. Ve ben onun hala üvey olduğuna inanamıyorum olamaz çünkü ya o benim gerçek annemdi.
-Mert- Ben seni çok iyi anlıyorum evet yaşamadım ama anlıyorum ve ben yanındayım, seni destekliyorum. Unutma yalnız değilsin.
-Afra- Hayır yalnızım hemde çok yalnızım.
-Mert- Değilsin. Ben varım.
-Afra- Çok teşekkür ederim ama ben kendimi hep eksik hissedicem.
-Mert- Peki gerçek annen, nasıl bulacaksın.
-Afra- Bilmiyorum valla kafam allak bullak oldu beni istemeyen bırakan birini bulmaya çalışmam saçma evet ama karşısına güçlü bir şekilde çıkmam lazım.
-Mert- Bende sana yardım edicem.
-Afra- Nasıl yani?
-Mert- Anneni, gerçek anneni bulup karşına çıkarıcam.
-Afra- Ciddi misin?
-Mert- Ciddiyim. Sen iste yeterki

İşte bu sefer yanımda sadece Mert Beyin olduğunu anlamıştım bu sefer hissetmiştim. İlk defa biri benim için çaba gösterecekti.

-Afra- Eylül, ona nasıl söylicem.
-Mert- Mektubu ver okusun onunda gerçeklerle yüzleşmesi gerek, öğrenmeye hakkı var.
-Afra- Keşke söylediğin gibi mektubu vermek kolay olsa ama neyse ben halledicem. Bizim ekip nerde onlarda merak etmişti.
-Mert- Burdalar herkes işinin başındaydı geçip bakabilirsin eğer sakinsen.
-Afra- Evet sakinim.

Mert Beyin odasından çıktığımı görünce tüm ekip etrafımda toplanıp ne olduğunu sorunca mektubu ortaya koydum hepsi okudu.

-Cemre- Seni anlamadan yargıladığım için çok özür dilerim.
-Demet- Bende çok ama çokk özür dilerim. Bunca olanlara rağmen sen çok güçlü bir kızsın.
-Aytaç- Böyle bir şey olduğunu düşünemedim özür dilerim.
-Afra- Hiç sıkıntı değil ben alışkınım bana koymaz.

Demet ve Cemre bana sarılmıştı sonrasında Ayça'da geldi sarıldı hepimizin gözlerinde yaşlar alıyordu. Ve hepsi benim yanımdaydı. Ama kötü bir şey vardı Eylül'e gerçekleri nasıl söylecektim?