Evine gelen ani mektupla tüm planını Lostline'a çevirdi.
İlk defa gittiği Lostline Üniversitesi'nde bu kadar güzel karşılanmayı elbette beklemiyordu...
"Herkes duysun! Eksik olan tamamlandı. Değerli olan artık burada, işte Diana Perla."
🌕☀️
"Bu kad...
Okurken benimle satır aralarında buluşmayı sakın unutmayınn!!
Ve hemen şuan bile yıldıza basmayı ihmal etmeyinn
Ne demiş atalarımız "Oy vermeyeni 9 köyden kovarlar!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Diana Perla)
**************************************
Evan Wynne
Doğdum ve büyüdüm, asla çocuk olmadım çünkü bunu şımarık bir istekten farklı tutmadım. Konu şartlar değildi; her ne kadar kendimi bildim bileli yakıcı alevler kanımda dolaşsa da ben, bakışlarımla insanlara buzdan oklar fırlatarak hayatımı sürdürdüm.
Çünkü içimden böyle geliyordu.
İstediğim sahte gülücüklere karşılık vermek değil o gülen suratları parçalamak oluyordu.
Karşımdaki sakallarına kar düşmüş adama bakarken usulca tek kaşımı kaldırdım, yine saçma şeyler planlıyor gibi görünüyordu. Aslında amacını çok iyi biliyordum ama onun çıkarları umurumda değildi. Yanımdaki kızla yan yana bile durmak istemiyordum, bir de onu mu bekleyecektim?
Ona Arinna dememin bir sebebi yoktu, içimdeki dürtü bunu söylememi istemişti.
Ben boş boş bakarken o tam da tahmin ettiğim gibi söze atladı, "Pardon?"
Şuan olduğumuz durumda bu tepki gayet makul kalıyordu. Gözlerimi, Marcus'tan çekip şaşkın ama aynı zamanda sinirli görünen kıza çevirdim.Ağırlığını sağ ayağına vermiş ve kollarını göğsünde birleştirmişti. Benimkilerden çok daha koyu olan, sık bir ormanı temsil eden gözlerini ayırmadan karşısındaki adama bakıyordu. Profesöre gıcık olduğunu anlayabiliyordum ama bunu saklamaya çalışıyordu.
Profesör, kendine hiç de hoş olmayan bakışlar atan kıza gülümsedi. Ona baktığında gözlerinin içi gülüyordu ama fark ettiğim başka bir şey daha vardı; Profesör Marcus, ben ve onu yan yana gördüğünde haddinden fazla mutlu olmuş duruyordu. Sebebini henüz bilmiyordum ama en yakın zamanda en küçük detayına kadar öğrenecektim.
"Sözlerim gayet açık değil mi Diana?"
Sözlerini onunla konuşurken çok daha hassas seçiyordu, gözünün önünde sanki kaybetmekten korktuğu ve özlem duyduğu biri varmış gibiydi. Peki, özlem duyduğu tam olarak neydi?
Tekrar yanımdaki kıza baktığımda kaşlarını sinirle çatmış ve yerinden doğrulmuştu, yine konuşmaya başlamıştı ki ben daha fazla dayanamayıp salonun en sağ tarafında kalan masamın baş köşesine doğru yürümeye başladım.
