İKİ YABANCI -ara verildi-

6

"kalbin benden vazgeçti mi?"

Baran bakışlarını yoldan çekerek bana çevirdi, uzun uzun baktı ama cevap vermedi.

Ona bu soruyu sormam saçmaydı, cevap alamayacağımı biliyordum ama sormuştum yinede.

Baran tekrar bakışlarını yola çevirerek direksiyonda olan elini sıktığını farketmiştim, sıkı sıkı tutuyordu direksiyonu.

Şarkı bittiğinde radyoyu kapatarak camdan dışarsını seyretmeye başlamıştım. Kırmızı ışıkları gördüğümde araba durmuştu.

Ortam yine gerici ve sessizdi, kalp atışlarım dışarıdan duyulacak şekilde atarken baranın sesi ile gözlerim şaşkın bir şekilde açılmıştı.

"vazgeçti"

Bakışlarımı barana çevirdiğimde hüzünlü bakışları yerde geziyordu, sonrasında bakışlarını bana çevirdi.

"ama kalbim değil.." dedi. ardından buruk bir sesle ekledi "bedenim."

Sadece barana bakıyordum. Tüm bedenim sıfırlanmıştı sanki.. benden hâlâ vazgeçmemişti..

Yol başından beri ağzını açmayan baran, yine ağzını araladı.

"ne kadar iki yabancı gibi davransakta kalplerimiz birbirini tanıyor.."

Baran son bakışlarını atıp, yola çevirdi gözlerini. Ne diyeceğimi bilmiyordum.. ağlamamak için dişlerimle dudağımı bastırıyordum.

**

Evimin önüne geldiğinde arabayı durdurdu ve kilitli olan kapıyı açtı.

Derin nefes alıp kapıyı açtım, kapıyı açtığımda esen soğuk rüzgar bedenime vurdu. Sağ bacağımı dışarıya atıp bedenimi dışarıya çıkardım.

Kapıya tutunup doğrulduğumda barana döndüm "teşekkürler" yutkunarak ekledim "baran"

Baran yine sessizliğe gömülmüştü ama gözleri konuşuyordu, şaşkınlık ve sitem vardı gözlerinde. Sonuna 'bey' eklemediğim için şaşırmış olmalıydı ama içimden ona 'baran bey' demek gelmemişti.

Kapıyı kapattığımda evime doğru yöneldim. Nedense daha çok üşüyordum bu yüzden adımlarımı hızlandırdım. Bir kaç saniye sonra kapıdaydım, kapıyı açmak için çantamdan anahtarımı aramaya başladım.

Anahtar elime geldiğinde kapıyı açarak içeri girdim, içeri girmemle araba sesi duyduğum bir olmuştu, büyük ihtimalle baranın arabasıydı.

Eve girdiğimde topuklularımı çıkarıp rafa kaldırdıktan sonra salon ışığını açtım. Evde kimse yok gibi gözüküyordu.

Birşey eksikti.. ne unuttuğumu düşünürken zilin sesini duydum, arkamı dönüp kapıya doğru ilerlerken bu saatte kimin gelebileceğini düşünüyordum.

Kapıya yaklaştığımda "kim o?" diyerek bir elim kapı kolunda, cevap gelmesini bekledim.

"benim."

Baranın sesiydi, tuttuğum kapı kolunu açarak önümde duran baranı gördüm. Benden birşeymi isteyecekti? Bakışlarım baranda gezinirken elinde tuttuğu ceketim dikkatimi çekti. Evet unuttuğum şey ceketti.. "ceketini unutmuşsun"

Baranın uzattığı ceketi elime alarak teşekkür ettim. "bende ne unuttuğumu düşünüyordum, teşekkür ederim." dedim ceketime bakarak.

"b12 ilaçlarını almıyor musun?"

Bu soruya gülmelimiydim?

Yıllar önce içmeyi bırakmıştım çünkü hapı içmeyide unuttuğum için faydalı olmuyordu.. başımı hayır manasında salladıktan sonra baranın baktığı yer dikkatimi çekti. Sürekli gözlerini benden kaçırıp evime dikkatlice bakıyordu. Sonra bakışlarını bana çekti.