Ofise gelene kadar aklımdan çıkmayan baranın sesi kulaklarımda yankılanıyordu resmen.
“ödeşelim”
Sinirle derin nefes alarak kendimi susturdum ve kahve makinasında dolmuş olan bardağımı aldım.
Dün akşam
Baran kafasını yavaşça benden uzaklaştırarak gözlerimin içine odaklandı. Baygın ve sert bir şekilde bakıyordu. Kaşlarım havada, yutkunurken, kısık bir sesle konuştu.
“neden bir anda karşıma çıktın?”
Karnımı keskin bir sancı kaplamıştı. Şuan yüzleşecekmiydik? Hayır, buna hazır değildim. Yavaştan dolan gözlerimi etrafta gezindirdikten sonra yine barana çektim.
Baran bana daha önce hiç böyle bakmamıştı. Nasıl bir duygu vardı gözlerinde? Kinmiydi bu? Yoksa özlemle karışık sevgi mi..
“kaderin bizi buluşturacağını bilmiyordum” dedim kaşlarımın altından barana bakarken.
“unutmuş muydun beni?”
Mümkün değildi ki.. birlikte büyüdüğümüz o çocuğu nasıl unutayım? En saf duygularımızla sevmiştik birbirimizi..
Cevap vermeden keskin gözlerine baktım öylece. Cevap vermek isterdim ama yapamazdım. Derin nefes alarak gözlerimi kaçırdım. adımlarımı, baran çekilsin diye daha çok yaklaştım.
“eve gitmem gerek.” dedim kendimi toparlayarak. Zaten sıkışık durduğum vaziyette beni daha çok sıkıştırarak tekrar duvara değmemi sağladı, iki kolunu da gitmeyeyim diye duvara yasladı. Göz göze geldiğimizde başını hafif yana eğdi.
“birşeyi unutmuşsun ama.. cevabını alamadığım soruları sevmediğimi.”
Kaşlarımı çattım ve sesimi yükselttim. “unuttum desem senin için ne değişecek baran?! Biz artık çocuk değiliz.” baran suskunluğunu korurken ekledim “verdiğimiz sözü de sen unutmuşsun.”
yavaşça yüzü düştü ve kollarını çekerek geçmem için bana yol açtı. Önümdeki boşluğu görünce oradan geçerek masanın yanına ilerledim.
“dosyalarınızı buraya koydum.” dedim masanın üstündeki dosyaları işaret ederek. Baran tepkisizce masaya bakarken arkamı dönüp ilerlemeye başladım.
Kapıya geldiğimde kapı kolunu açacakken duraksadım, bedenimi baranı görecek şekilde çevirdim.
“birbirimizi unutmayacağız diye söz vermiştik.”
İlk önce bir kaşını havaya kaldırdı sonra ise yere baktı. Ben, iki yabancı gibi davranma sözünden bahsetmemiştim. Baran da bunu yeni anlamıştı. Cevabını aldığını düşünerek kapıyı açtım.
Kapıyı açmamla birinin hızlıca koşmasını gördüm ancak tam görememiştim.
Hassiktir.. biri bizi mi dinlemişti?
Bugün
Kahve alanından çıkıp masama ilerleyecekken murat bey ile eda karşımda dikildiler. Biraz irkildim ve kaşlarımı anlam veremeyen bir şekilde çattım. Elimdeki kahveyide dökmemeye çalışıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ YABANCI -ara verildi-
Narrativa generale"ne kadar yabancı gibi davransakta, kalplerimiz birbirini tanıyor.." 🖤 -Kendinizden daha çok tanıdığınız biriyle iki yabancı oldunuz mu hiç? Birbiri için yaşayan iki yabancının hikayesi..
