Loah ~ Happify

08

"Louise!"

"We hebben haar gevonden in haar bed, met veel bloedvlekken op haar matrasbeschermer en twee diepe snijwonden op haar armen."

"Ze kan het overleven, maar ze zal zo snel mogelijk een bloedtransfusie nodig hebben, wat is haar bloedgroep?"

"Ik weet enkel dat ze een negatieve rhesusfactor heeft, maar ik ben A positief."

"Neem mij, ik heb bloedgroep O negatief."

Dat waren de flarden die ik kon horen. Ik kon mijn ogen openen, maar om iets te zeggen was ik nog te zwak. Ik zag 2 mensen voorzichtig over mijn bed leunen, mijn broer Olivier en Noah. "Ik zal een dokter verwittigen" hoorde ik Olivier zeggen. Noah probeerde mijn aandacht te krijgen. "Louise, zeg alsjeblieft iets", zei hij, terwijl hij zijn hand in de mijne legde. Ik probeerde zachtjes te knijpen in zijn hand. Terwijl mijn ogen naar onze handen gleden, zag ik dat de wond op mijn arm was dichtgenaaid.

Ik hoorde de dokter binnenwandelen. Noah richtte zich tot haar: "Ik denk dat ze me kan horen, want ze kneep in mijn hand. Reageren doet ze niet." De dokter antwoordde: "Ze is waarschijnlijk nog wat suf van de verdoving voor het dichtnaaien van de wonde. Geef haar even de tijd." Ze keek naar de monitoren. "Haar hartslag en bloeddruk zien er normaal uit, ze heeft de lading bloed goed ontvangen", zei ze. "Ik moest u deze nog geven trouwens", zei de dokter, terwijl ze een strip met ijzerpillen aan Noah gaf "elke dag een innemen voor het ontbijt en geen ontbijtje met melkproducten nemen, tot de strip op is." Toen besefte ik het: Noah is degene die me bloed had gegeven om me te redden. Hij had de universele bloedgroep, hij kon me dus sowieso redden, maar wat hij niet wist, was dat ik ook bloedgroep O negatief heb, waardoor enkel iemand met mijn eigen bloedgroep mij kon helpen. Het was goed om te weten dat iemand genoeg gaf om mijn bestaan, dat hij zijn eigen gezondheid in gevaar bracht - want een bloedtransfusie is niet zonder risico - om mij nog een kans te geven. 

Toen de dokter de kamer verlaten had, hoorde ik Morgane binnenkomen. "Loulou!" hoorde ik haar roepen. Nou, die was bang dat ze haar volgende Gucci handtas niet meer zou kunnen betalen. "Ze heet niet Loulou" hoorde ik Noah zeggen "dit is Louise. Een prachtig meisje dat nog een heel leven voor zich had, maar dat verpest werd omdat jij zo kickt op de exploitatie van minderjarigen." Noah was op dreef. "Ik kan er niets aan doen dat zij haar armen heeft opengesneden omdat zij niet normaal kon presteren, omdat ze door jou aan de alcohol heeft gezeten", kaatste Morgane de bal terug. "Louise had geen druppel alcohol binnen", zei Noah. Ik heb de put zelf gegraven, nu zal Morgane erachter komen wat er echt gebeurd is, ik neem Noah niets kwalijk. "Louise werd gespiket en werd bijgevolg aangerand. Ze had geen kater van de drank, maar van hetgene dat ze in haar cola gedraaid hebben." Ik hoorde Olivier naar adem snakken: "Noah, zeg alsjeblieft dat dat niet waar is en dat je aan het liegen bent om Louise te beschermen." Ik kon uit mijn ooghoek zien hoe Noah zijn hoofd schudde: "Ik wil er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik niet op tijd terug was geweest van de wc." Morgane antwoordde: "Dan nog kan ik er niets aan veranderen dat Loulou met een te kort rokje over straat ging en dat ze haar drank niet deftig in het oog kon houden." "Als jij Louise de vrijheid had gegeven om uit te gaan, kende ze de gevaren en was dit niet gebeurd." Noahs woorden raakten me, op zo'n manier dat ik besefte dat ik er zelf iets aan moest doen, als ik wou dat mijn situatie zou veranderen. 

Nog te zwak om iets te zeggen, probeerde ik me recht te zetten en het toch te doen, hopende dat ik geen onzin zou uitkramen. Toen ik een lichte beweging naar boven maakte, greep Noah naar mijn rug en ondersteunde het, tot Olivier een kussen zo had gepositioneerd opdat ik recht kon zitten. Ik richtte me tot Morgane en zei, nog met dubbele tong: "Je bent ontslagen, serpent." Olivier hielp me weer neer te liggen, ik had duidelijk nog wat meer rust nodig. "Loulou, Loulou, Loulou" zei ze met een schijnheilige blik "hier komt een rechtszaak aan te pas, vanwege contractbreuk, dat besef je toch? En met een advocaat als Lars De Smidt komt dat helemaal in orde." Ik zag Olivier verschrikt kijken, maar Noah zag ik grijnzen: "Lars De Smidt is mijn nonkel. Hij is zijn eigen kind, mijn neef dus, verloren aan zelfmoord. Ik denk dat we dus weten aan welke kant hij zal staan. Je mag blij zijn dat wij geen klacht indienen wegens psychische mishandeling van een minderjarige, want dan zou je nogal mogen dokken, Morgane." Hierop stormde Morgane verontwaardigd de ziekenhuiskamer uit. 

Ik zag vanuit mijn ooghoek dat Olivier zijn hand uitstak naar Noah. "Bedankt man, zonder jou had ik nu waarschijnlijk geen zusje meer", zei hij. Noah nam zijn hand vast en gaf hem een schouderklopje: "Bedankt dat jij wou rijden, die manoeuvres die jij uitvoerde om haar op tijd hier te krijgen, waren te gek voor woorden, die kan ik nog niet." "Alles is toch echt wel aan jou te danken" antwoordde Olivier "de bloedtransfusie, maar ook je alertheid. Hoe wist je in hemelsnaam dat er iets mis was, op basis van dat ene berichtje dat ze je gestuurd had?" Noah keek omhoog: "Mijn neef stuurde mijn broer hetzelfde bericht. Enkele uren later, kregen we te horen dat hij verdronken was in de vijver in het park, met als vermoedelijk tijdstip van overlijden enkele minuten nadat mijn broer dat bericht ontvangen had." 

Ik was geschrokken na dat te horen, je zou voor minder. Dat was het moment dat ik wist dat er ook goeie mannen zijn op deze planeet. Mannen die het oprecht menen met je en niet als eerste doel hebben om je in bed te krijgen. Of ja, toch 1 man.