Loah ~ Happify

07

Oh, the wind whistles down
The cold dark street tonight
And the people, they were dancing
To the music vibe
And the boys chase the girls with curls in their hair
While the shy tormented youth sit way over there
And the songs get louder each one better than before
And you're singing the songs thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size

- Amy Macdonald

En of mijn hoofd twee keer zo groot aanvoelde. Alleen was de koppijn niet van een kater na alcohol, maar van die rapedrugs. Naar het ziekenhuis voor bewijzen om hem aan te geven bij de politie, kon ik niet. Hij had niet "in mij" gezeten, maar "aan mij", daarvan kunnen ze geen sporen terugvinden. Dan nog kan hij beweren dat ik het wou of zelfs dat ik erom vroeg. Zelfs al word ik geloofd, krijgt hij waarschijnlijk geen dag cel, maximum een taakstraf. Daarvoor ga ik me niet emotioneel nog zwaarder belasten dan al gebeurd is. 

Ik deed wat make-up op in de hoop dat Morgane niks zou merken. Ik zag er lijkbleek uit. Als Morgane te weten komt dat ik gisteren gespiket en aangerand ben, gaat ze door het lint, maar voor haar zal het niet de barman zijn die schuldig is. Volgens haar had ik maar dat korte rokje niet moeten aantrekken, volgens haar had ik maar moeten opletten bij welke bar ik dat drankje bestelde. Als ze mijn toestand van nu opmerkt, zal ze waarschijnlijk ook denken dat ik gedronken heb, dan pas krijg ik een preek. Ik probeerde een outfit te dragen die me zo min mogelijk zou verraden. Wat er gisteren ook gebeurd is, the show must go on. Gisteravond was ik het meisje van 17, vandaag ben ik terug de prinses van perfectie, het meisje waarnaar 12-jarigen opkijken en denken "ik wil zijn zoals zij", niet een kind waarvan je zou denken dat ze net een treinongeluk heeft overleefd. 

Ik bereidde mijn interview voor. Normaal doe ik dat nooit, maar ik mocht absoluut niet laten merken dat er een probleem is. Toen ik een potentieel antwoord op alle potentiële vragen had neergepend, belde Morgane aan. Toen ik de deur opendeed, sleurde ze me direct mee in haar auto, ook een goeiemorgen. "Vandaag heb ik het beste van jezelf nodig." Oh echt? Dat is nou de eerste keer. "Jij en de For Girls Only hebben dezelfde doelgroep. Het ideale moment om nieuwe fans aan te trekken, zeker vlak voor de release van Starlight Dancefloor", maakte ze haar zin af. Ik knikte.  

Het interview ging uiteindelijk goed, maar niet goed genoeg voor Morgane. De journalist zag ik goedkeurend knikken, maar voor Morgane zou het nooit goed genoeg zijn, al is mijn werk hetgene dat voor haar Gucci handtas die ze vandaag bijhad, haar manicures en Louis Vuitton ensemble betaald heeft. "Het leek wel alsof je niet je best deed", zei ze. Ik haalde mijn schouders op, voor de mensen deed ik alsof er niks gebeurd was, maar van Morganes bullshit had ik even genoeg. "Wat is het" vroeg ze "biecht op, heb je gedronken? Heb je nu een kater? Is dat waarom je niet op 100% staat?" "Ja, het spijt me", loog ik. Het was beter dan vertellen wat er echt gebeurd was. Nu ben ik voor haar een ongehoorzame puber, maar als ik vertel wat er echt gebeurd is, ga ik de slet zijn, degene die maar moest opletten welk rokje ze aanhad en van wie ze een drankje aannam, maar ze weet wel hoe ze dit zou moeten uitbuiten. Ze gaat nog meer persaandacht vragen en fame proberen te halen uit mijn verhaal. Daarnaast, het is nu toch gebeurd, er iets aan veranderen kon ik niet.

Toen Morgane klaar was met haar preek, waren we bij mij thuis aangekomen. Ik stapte uit de auto zonder iets te zeggen. Aan die vrouw zat ik vast, voor nog een hele lange tijd en daar was ik niet blij om. Ik deed een iets gemakkelijkere outfit aan en plofte op bed, waarna ik bijna meteen in slaap viel. 

Opnieuw zat ik neergezakt in dat steegje, maar deze keer had ik heel goed door wat er gebeurde.

Hij lag tussen mijn benen.

Hij ging met zijn handen onder mijn topje. 

Hij deed zijn eigen broek open en mijn slipje opzij. 

Het leek een eeuwigheid te duren.

Net toen ik het wou uitschreeuwen, schoot ik wakker en zat ik rechtop in bed. Inmiddels was het acht uur 's avonds. Ik leunde mijn hoofd tegen de muur. Op deze manier had ik er geen zin meer in, waarom zou ik nog? Het enige dat mijn leven was, was geëxploiteerd worden door een of ander wijf dat geen zin had om zoals iedereen in de horeca te gaan werken en mannen die dachten dat ze de rechten tot mijn lichaam bezaten. Toen had ik mijn beslissing gemaakt.

Ik liep zo stil mogelijk naar de keuken om een mes te halen. Ik nam er een dat gebruikt werd om biefstuk te snijden, die waren scherper. Op de terugweg realiseerde ik me dat er een persoon was die mijn dank verdiende. Een persoon die me wel gelukkig maakte. Toen ik op mijn kamer was besloot ik om Noah een kort berichtje te sturen. "Bedankt voor alles", stuurde ik hem. Toen legde ik mijn telefoon weg en maakte ik een diepe snee in mijn linkerarm. Hetzelfde deed ik rechts, daar had ik de bovenkant van mijn slagader geraakt. Ik legde me neer en zag hoe het bloed vlekken maakte op mijn dekens. Om daar niet meer naar te hoeven kijken, sloot ik mijn ogen.

"Het had lang genoeg geduurd", dacht ik "als dit het leven is, mogen ze het hebben, maar voor mij is het niet gemaakt." Op dat moment werd het zwart, zag en voelde ik niks meer.

Heb je na het lezen nood aan een gesprek?

Awel: Bel 102 of chat via awel.be

Teleonthaal: Bel 106 of chat via www.tele-onthaal.be

Zelfmoordlijn: Bel 1813