Loah ~ Happify

15

Maanden later was mijn lichaam volledig hersteld van het helse dieet dat ik moest volgen, had ik bijna mijn middelbaar diploma gehaald en bleef ik naar een psycholoog gaan. Dit laatste was vooral om te praten over de gevolgen van de aanranding voor mij. Er werd vastgesteld dat ik oprecht met een trauma leefde, waar ik maar moeilijk vanaf zou raken. Ik was vooral bang dat dat op lange termijn invloed zou hebben op mijn relatie. Ik hield van Noah met heel mijn hart, maar soms schrok ik nog, wanneer hij bijvoorbeeld in alle onoplettendheid zijn hand iets te laag legde. Ik heb hem ook al eens voorgesteld om het eens te proberen, maar Noah merkte al snel dat ik het enkel deed om hem een plezier te doen en het niet zelf wou, waardoor hij besliste om het niet te doen, een beslissing waar ik achteraf wel blij om ben, een beslissing die me nogmaals heeft doen beseffen dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen met hem. 

Afgezien daarvan, was het best goed aan het gaan met mezelf. Ik voelde me fysiek sterker dan ik ooit geweest ben, dat dieet had me zo hard afgezwakt, maar nu ben ik helemaal terug. Ik merkte ook dat ik terug een positieve relatie met eten had kunnen opbouwen. Ook moest ik nog een examen afleggen, het examen Frans. Als ik daarvoor zou slagen, zou ik uiteindelijk ongeveer afgestudeerd zijn wanneer ik ook echt afgestudeerd zou zijn, maar dan gewoon met iets minder toeters en bellen, wat ik ergens wel jammer zou vinden. Geen 100 dagen, geen eindejaarsreis, geen proclamatie, ergens stak het toch wel een beetje. Enkele dagen later kreeg ik het nieuws: ik had het gehaald. Ik had mijn middelbaar diploma. Dit was het dan, mijn middelbare schooltijd was voorbij nog voor het moest beginnen.

Ik liet het nieuws weten aan mama, mijn broers, Noah en Emilie, die recent terug in België was. Ze had haar diploma behaald en een contract getekend om te werken voor een Belgisch modehuis, waarvan ze dan later vennoot zou kunnen worden. Niet dat ik haar dromen niet steun, maar was ik toch maar blij dat ze die in België kon nastreven. Hierdoor stond ze in no time aan de deur, met een grote doos in haar handen. Zelf zag ze er ook niet slecht uit. "Heb jij je nu opgedoft omdat ik afgestudeerd ben?" vroeg ik. "Tuurlijk! Dit gaan wij samen vieren!" zei ze. Ik liet haar binnen. Eens op mijn kamer vroeg ik me af wat er in de doos zat. Emilie haalde er een bloedmooie Lila jurk uit. "Voor mij?" vroeg ik. Emilie knikte: "Je studeert maar 1 keer af van het middelbaar. Kom op, trek hem aan!" Met haar hulp, want het was een vrij ingewikkelde jurk, trok ik hem aan. Daarna deed ze mijn haar en mijn make-up. Ik had het gevoel dat ik er nog nooit zo mooi had uitgezien. "Kom, we gaan naar de tuin, daar kunnen we deze soldaat maken", stelde ze voor, terwijl ze een fles rosé boven haalde. 

We hadden een vrij grote tuin, met op het terras enkele zeteltjes. Wat ik niet zag aankomen was dat mama, mijn broers en Noah daar ook zouden zijn, gekleed op hun paasbest. Ik was sprakeloos. Frederic kwam naar me toe: "We wilden je proclamatie vieren op de manier die je verdient. We weten dat het misschien niet is zoals bij de echte, maar ik hoop dat je er toch blij mee bent." "Het is perfect" zei ik "hoe hebben jullie dit zo snel voor elkaar gekregen?" "Het was Noahs idee" vertelde Olivier "wij hadden nog een paar hapjes liggen, we hebben de wijnglazen uitgehaald en Emilie had jouw outfit sowieso al gemaakt. Jouw styling heeft ons extra tijd gegeven." Ik lachte. Wauw, ik had toch de beste familie, vriendin en het beste lief dat ik mij maar kon inbeelden.

Op het tafeltje in het midden van de zetels stonden bitterballen, mini-pizza's, mini-frikandellen en toastjes met eiersalade: dezelfde snacks die er ook stonden op het boksgala, met het verschil dat ik deze keer wel alles mocht eten. "Tast toe", zei mama. Emilie schonk ondertussen de glazen in. Toen ze bij Noah aankwam twijfelde ze even: "Mag jij drinken, met je topsport?" Noah knikte: "Ja, maar ik moet zorgen dat ik niet zat word." Emilie schonk hem een glas in. Ik merkte dat hij zich inhield met de hapjes. Toen zei ik hem: "Een keer zondigen mag best wel." Hij lachte, na twijfelen nam hij toch een mini-pizza.

Mama was alvast wat aan het opruimen, Olivier had de volgende dag examen en moest vroeg uit de veren en Frederic en Emilie hadden een glas teveel op en waren hun roes aan het uitslapen. Zo bleven ik en Noah alleen achter. "Ik heb nog een verrassing voor jou", zei hij. Hij gaf me zijn gsm. Op de gsm las ik het volgende af:

Hotel room confirmation

2 people, 4 nights

Hotel Bella Vista Rome ⭐⭐⭐⭐⭐

Ik keek op, sprakeloos, terwijl hij zei: "Je mama heeft je koffers al ingepakt. We vertrekken morgen." "Noah, ik weet even niet wat ik moet zeggen", zei ik. "Je hoeft me niets te zeggen. Ik vond dat je het verdiende om ook een Romereis mee te maken. Ik heb het betaald van het prijzengeld van mijn vorige match", legde hij uit. Ik kuste hem, kon geen woorden genoeg vinden om hem te bedanken. 

De eerste dag bestond eigenlijk vooral uit de reis zelf. Om wat aan het milieu te denken en door mijn vliegangst, besliste Noah om zelf te rijden naar Rome. Hij had een hybride wagen gehuurd hiervoor. Na een hele dag wegrestaurantvoedsel te eten, kwamen we toe in het hotel, waar we nog een avondmaal konden nuttigen. We kozen allebei voor een spaghetti bolognese, maar toch was hij zelfs in Italië niet zo goed als in huize De Smidt. 

Eenmaal toegekomen op de hotelkamer, ploften we neer op het bed. We waren kapot van de lange reis. Ik draaide me naar hem toe. "Weet je dat ik u heel graag zie?" vroeg ik. Hij draaide zich ook naar mij. "Ja, maar alleszins niet liever dan dat ik u zie", lachte hij. Ik kuste hem. Hij ging over mij liggen en dwaalde met zijn mond langzaam af naar beneden, via mijn hals. Waar ik een tijdje geleden merkte dat ik er nog niet klaar voor was, voelde het nu alsof ik dit al honderd keer gedaan had. Hij ging verder naar beneden, richting mijn sleutelbeen. Toen hij merkte dat hij het stuk waar mijn kleren begonnen bereikt had, keek hij op, als een manier om om toestemming te vragen. Dit was het moment dat ik het gevoel had dat ik het wou. Ik keek hem aan en knikte. 

Het was zoiets dat ik mijn leven lang zou herinneren, de dag dat iets negatiefs dat positief moest zijn, ook werd omgezet in iets positiefs.