Loah ~ Happify

17

Het academiejaar stond voor de deur, maar net daarvoor vond nog iets veel spectaculaiders plaats: het WK boksen in Lyon. Voor wij Belgen was het helemaal niet ver. Samen met Noahs familie en de grootste boksliefhebbers van België, zat ik een kleine 8 uur op de bus richting Lyon. Het was een echt feestje in de bus, maar ook wel vrij druk. Regelmatig ging ik even vooraan in de bus zitten om te bekomen van de - ondertussen lichtjes aangeschoten, op après-ski muziek dansende - luide supporters. Noah kwam telkens na een paar minuten kijken of alles in orde was. Ik was gewoon wat overprikkeld, maar hij maakte zich ontzettend veel zorgen. Stiekem denk ik dat hij ook een pauze nodig had. Er zat een drukke week aan te komen voor hem, hij had zijn rust nodig.

De supporters hadden praktisch een B&B afgehuurd. Wij mochten daarentegen in een vijfsterrenhotel verblijven, op kosten van de boksbond. Toen we de kamer betraden, zagen we een goodiebag op het bed liggen. We gingen elk aan een kant op het bed zitten, terwijl Noah de tas vastnam om er een beter zicht op te krijgen. Op de voorkant stond het logo van het WK, op het bovenvlak stond Noahs naam in hoofdletters. Ik wou vooral weten wat in de rugzak zat. "Komaan" zei ik ongeduldig "doe die rits open!"

Noah ritste de rugzak open en zag dat de rugzak vol zat met cadeaus van de sponsors van het WK. Het eerste dat hij eruit viste, waren Bluetooth oortjes van het merk JBL. Na het toilettasje met reisproducten van Rituals, een set van 6 markeerstiften van Stabilo, die Noah aan mij gaf omdat hij dacht dat ik ze wel zou kunnen gebruiken aan de universiteit, een Fitbit en de nieuwe editie van Uno, kwamen we uit op de cadeaus van de organisatie zelf. Ten eerste zagen we een waterfles, een sleutelkoord, een doosje om een gebitsbeschermer in te bewaren en een dubbele sleutelhanger, met bedeltjes van een bokshandschoen en het logo van de organisatie. Toen nam Noah een zakje vast dat gevuld was met pins. "Waarvoor zijn die?" vroeg ik. "Het WK heeft een traditie van pins ruilen met elke tegenstander die je hebt", legde hij uit. Hij nam een pin uit het zakje en liet hem zien. Op de pin was de Belgische vlag te zien, samen met een tekening van Noah. "De boksers pinnen het dan vast op het sleutelkoord of hun rugzak, als aandenken", voegde hij toe. Ik glimlachte, ik vond het een leuke traditie.

Onder een reisgids van het stadje Lyon, vonden we het laatste in de zak: een envelop. Het eerste in de envelop was een welkomstkaartje van de boksbond. Na het kaartje te lezen, zagen we dat de envelop gevuld was met vouchers. "Takeaway.com, Nike, Disney+ ...", lazen we af van de kortingsbonnen. "Ik denk dat deze ook iets meer voor jou is", lachte Noah, terwijl hij de bon van Hunkemöller in mijn handen schoof. Ik draaide met mijn ogen en lachte: "Ik heb daar nog nooit gewinkeld, maar ik heb een voorstel voor jou. Als je een medaille wint, dan mag jij daar voor mij iets uitkiezen." We lachten allebei.

De laatste bon in de zak droeg het logo van Ticketmaster. Elke bokser op het WK mocht met een plus-one als VIP de dag na de medailleuitreiking een concert van The Rasmus bijwonen. Noah kreeg grote ogen, hij was zeker fan van de band. Ik had geen band meer met muziek, maar ik was heel blij dat hij dit kon doen. De VIP-bundel hield een avondmaal met de band, een limited edition stuk merchandise naar keuze en de beste plekken in het stadion in.

Noah stopte alles, behalve de pins en het sleutelkoord, zorgvuldig terug in de zak, die hij op zijn beurt plaatste naast onze koffers. Na alles uit te pakken, ploften we op het bed. "Ik zag trouwens dat je wat overprikkeld was in de bus", zei hij. Ik knikte. "Wie had ook het idee om je supporters alcohol te geven?" lachte ik. "Er was geen alcohol op de bus toen we vertrokken, waarschijnlijk heeft een van hen een paar sixpacks ingeslagen bij een van de tankstations", zei hij. Ik knikte. Hij pikte in: "Ik denk wel dat het een stuk aangenamer was geweest als we zelf ook meededen." "Had je daar echt aan willen meedoen?" lachte ik. "Nee, zelfs al was ik helemaal lazarus", gaf hij toe.

Noah kreeg op locatie de lijst met zijn tegenstanders in de voorrondes. Hij zou moeten vechten tegen de Mexicaan, Zweed en Vietnamees van zijn gewichtsklasse. Ook al zat Noah aan de ondergrens van de middengewichten, hij kende de namen en had er vertrouwen in dat hij in de achtste finales zou raken.

Na het avondmaal aan het buffet, dat Wagyu vlees was verrukkelijk, een douche, apart, zo braaf hebben we het nog gehouden de eerste avond en mijn skincare routine van zeven stappen, lagen we in onze pyjama's in elkaars armen. Noah besloot de stilte te verbreken: "Jij gaat toch mee met mij, naar The Rasmus?" Ik zuchtte. Muziek kon me geen hol meer schelen. "Ik wil wel gerust meegaan, maar enkel voor jou. Je weet dat ik geen gevoel heb met muziek. Zou je niet liever gaan met iemand die zelf ook van het concert zou kunnen genieten?" stelde ik voor. "Louise, ik zou de grootste fan ter wereld nog niet inruilen tegen jou. Ik beloof je, je zal zo hard genieten van dat concert", zei hij. Ik moest zeggen dat hij overtuigend klonk. Ik stemde in, niet wetende wat me te wachten stond: "Oké, ik ga mee, maar enkel voor jou."