Loah ~ Happify

11

Net voor we zouden aanschuiven aan tafel, kwamen een meisje en een jongen nog binnen. Ik keek naar het meisje en ik zag dat ze exact dezelfde ogen had als Noah. "Je zus, neem ik aan?" vroeg ik, terwijl ik naar Noah keek en naar het meisje wees. "Tweelingzus", zei het meisje, waarna ze zich voorstelde als Bo. "Die jongen is Sam trouwens" zei Noah "haar vriendje en mijn beste maat." "En dit is?" vroeg Bo. "Louise", antwoordde ik, hopende dat mijn echte naam hen geen eureka moment zou geven. Sam zag ik bedenkelijk kijken, maar ik werd gered door Ward die riep dat het eten klaar was. 

Ook Dante en Hanne kwamen aan tafel zitten. Terwijl de kinderen van familie De Smidt de spaghetti kregen zoals zij die graag wilden, was er bij de schoonfamilie niet echt sprake van een speciale "formule", enkel Sam at zijn spaghetti vegetarisch, net zoals zijn vriendin. Ik nam mijn eerste hap. Ik zei meteen: "Lekker!" Want dat was het ook, de beste spaghetti die ik tot dan gegeten had. Na een tijdje zei Sam het volgende: "Ik ken jou van ergens, maar kan mijn vinger er niet opleggen van waar." Ik keek Noah aan en hij keek naar mij. Hij vroeg me: "Wil je het zeggen?" Ik twijfelde even, maar dan knikte ik. "Ik had een zangcarrière. Niet als Louise, maar als Loulou", zei ik. Sam knikte, maar Hanne vroeg me: "Hoezo, had? Ben je dan gestopt? Waarom?" Ik ademde diep in, wou het eigenlijk niet zeggen, maar vond dat ze het wel mochten weten. Noah keek me weer aan. "Wil jij het hen zeggen?" vroeg ik hem. 

Hij knikte: "Jullie herinneren dat ik naar de Gentse feesten ging? Dat was met Louise." Aan zijn glimlach kon ik zien dat hij het een fijne avond vond, voor deze in horror moest eindigen. Zijn glimlach vervaagde weer toen hij daaraan moest denken. "Louise werd gedrogeerd en aangerand. De dag erna besliste ze dat ze niet meer wou leven op die manier en heeft ze een zelfmoordpoging ondernomen. Ze had me een afscheidsbericht gestuurd. Bij mij gingen alle alarmbellen af en ging meteen naar haar huis, waar haar broer opendeed. Daar troffen we haar aan, in haar bed, met twee diepe snijwonden op haar armen en bloed om haar heen. Olivier heeft waarschijnlijk 7 overtredingen begaan toen we haar naar het ziekenhuis brachten. Daar zeiden ze dat ze het zou overleven, maar ze had zo snel mogelijk een bloedtransfusie nodig. Ik heb haar bloed gegeven, ze heeft het gehaald. Toen haar manager haar kwam bezoeken, heeft Louise haar op staande voet ontslagen", zei hij. Ik had de tranen in mijn ogen na het horen en opnieuw beseffen van het verhaal, maar Noah ook. Ook de rest van de tafel was er stil van geworden. "Kunnen we iets doen?" vroeg Ward. Ik antwoordde: "Me behandelen als een normaal meisje van 17 zou fijn zijn, zoals jullie nu doen is perfect", zei ik. 

Na het eten hielp ik een klein beetje met afruimen. Toen ik wou vertrekken, zag ik dat het al donker geworden was. Noah zag me twijfelen om naar buiten te gaan. "Zal ik met je meewandelen?" vroeg hij. "Wat dan met mijn fiets?" vroeg ik. "Het is wel te doen te voet, toch? Wandel gewoon naast je fiets." Ik twijfelde, maar ik voelde me veiliger bij de gedachte dat hij naast me zou lopen, de gedachte dat een er bokskampioen voor me zou zijn als er ineens een man uit de bosjes zou springen. Hij wandelde met mij de boksclub uit. Ik nam mijn fiets. We wandelden met deze aan de hand tot waar ik woonde, terwijl we over koetjes en kalfjes praatten. Het voelde alsof ik hem al jaren kende. Toen we bij me thuis aankwamen zette ik mijn fiets op zijn plek. Toen ik dacht dat Noah wou vertrekken zei hij nog iets: "Ik wou het niet vragen waar iedereen bij was, maar ben je zeker dat alles oké is?" 

Ik schudde mijn hoofd: "Ik slaap niet meer omdat ik elke keer nachtmerries heb. Ik ben op, Noah, op." "We komen hier samen uit, Louise", zei hij, terwijl hij een van mijn handen vastnam. Ik liet me tegen zijn lichaam vallen en knuffelde hem, waarna hij ook zijn armen om me heen legde. "Blijf bij mij alsjeblieft", zei ik, terwijl een traan over mijn wang rolde. "Graag" zei Noah "maar bedoel je nu, vannacht?" Hij keek me gênant aan. Ik wist ook even niet wat ik zeggen moest. "Fuck it" zei ik uiteindelijk, terwijl ik de traan van mijn wang veegde "ik heb een queensize bed, genoeg plek voor ons twee. Daarnaast vertrouw ik je genoeg om te weten dat je niet aan me gaat zitten als ik dat niet wil." "Oké dan", zei Noah, waarna ik hem mee naar binnen nam.

Bij aankomst in mijn kamer zei hij: "Ik kan ook prima op de grond slapen hoor, als je niet oké bent met mij in je bed." "Noah, het is echt oké" zei ik "wat draag je normaal om te slapen?" "Mijn onderhemd en boxershort van die dag", zei hij, lichtelijk verlegen. "Ik ben al blij dat je niet in je adamskostuum slaapt", probeerde ik te lachen, om deze gênante vertoning wat te doorbreken. Ik probeerde me zo snel mogelijk om te kleden, daarna kropen we allebei onder het deken. Eerst vielen we allebei bijna uit het bed, maar langzaam schoven we dichter naar elkaar toe. "Wat doe ik als je een nachtmerrie hebt?" vroeg Noah. Ik dacht na. "Hou me vast", zei ik, beseffende dat ik wou dat hij dat niet alleen dan deed. Hij knikte: "Zal ik doen." "Maar misschien niet enkel als ik een nachtmerrie heb", zei ik, terwijl ik rustig tegen hem aanschoof en hij zijn armen om me heen legde. Het geruststellende gevoel van zijn hand die over mijn rug wreef gierde door mijn volledige lijf. Toen we elkaar even aankeken, begeleidde hij mijn hoofd naar dat van hem en drukte hij zijn lippen op de mijne.

Alles start en alles stopt bij jou. 

- Hou mij vast - Bazart, Pommelien Thijs