"ဆောင်းဟန်ဘင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ! ငြိမ်ငြိမ်မထိုင်နိုင်ဘူးလား"
"ဟိုမှာ မင့်သားက ဟိုကောင်လေးပါးကို နမ်းနေတယ်ကွ"
ဟာအို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မြက်ခင်းနုနုလေးပေါ်၌ ထိုင်ဆော့နေသည့် ချန်ချန်က ဂယူဘင်းနီးအား ပိုပိုပေးနေ၍ ဂယူဘင်းနီးကလည်း ချန်ချန့်မျက်နှာဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ကိုင်ထားကာ ပြန်စနေ၏။
"အာအီဂူး လိမ္မာလိုက်တာ ကိုကို့ချန်ချန်လေးက"
"အဲ့အဲ့"
"လှလိုက်တာ အာဂီဂူး ကိုကိုကလည်း ပိုပိုပြန်ပေးရမှာပေါ့ အလိမ္မာတုံးလေးကို "
"အဲ့ .... ခိခိခ်"
"ကြားလား ကြားလား သူ့ကိုယ်သူများ ကိုကိုတဲ့! လူကြည့်တော့ဖြင့် ငှက်ပျောသီးလောက်နဲ့!"
ကလေးနှစ်ယောက်၏ ချစ်စရာကောင်းသော မြင်ကွင်းလေးအား သဘောတကျကြည့်နေစဥ်မှာပင် ဘေးမှလူက တရှူးရှူးတရှားရှားဖြစ်လာပြီး ဟာအိုနှင့် ဒန်းပေါ်အတူထိုင်နေရာက ထိုနေရာသို့ ထသွားတော့မည့်ဟန်ပြင်နေသဖြင့် မနည်းပြန်ဆွဲထားလိုက်ရသည်။
"ဘာလို့ဆွဲထားတာတုန်း! လွှတ် ဟိုမှာ ငါ့သားပါးတွေ ချိုင့်ဝင်ကုန်တော့မယ်!"
"ကလေးတွေချင်း တည့်တည့်ရှုရှုနဲ့ ချစ်နေကြတာကို ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ ဆောင်းဟန်ဘင်း! တကတည်း ဖင်မီးလောင်သလို ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတယ်"
"ဟ! အဲဒီကောင်လေးက အလွန်အကြူးလေ။ တစ်နေကုန် ငါတို့ပိုဒိုရီအနားပဲ ကပ်နေတာ"
"သြော် .. ကျောင်းပိတ်ရက်လေ သူလည်း ပျင်းတော့ သူ့ညီလေးအနားပဲ လာတာပေါ့ ဆောင်းဟန်ဘင်းရယ်။ ဒီနားမှာလည်း ကလေးဆိုလို့ သူတို့သုံးယောက်ပဲရှိ ... အယ် သုံးယောက်ဆိုမှ အငယ်လေးရော။ ဂယူဘင်းနီးရေ ..... ဂွန်းနုဂီလေးရော ပါမလာဘူးလား"
ဟာအို အသံမြှင့်ပြီးအော်လိုက်ရာ ချန်ချန့်ကိုမြှူရင်း အလုပ်ရှုပ်နေသည့် ဂယူဘင်းနီးက လှည့်ကြည့်လာပြီး ခေါင်းခါပြသည်။
