ယူဂျင်းနီး၏မူကြိုကျောင်းဆင်းပွဲနေ့ဖြစ်သည်။
"မျက်လုံးမှိတ်ထားဦးလေ ကလေးလေးရယ် .. လက်နဲ့မပွတ်ပစ်ရဘူး"
"အေးတယ်"
"ခဏပဲ ... ရေခဲအိတ်ကပ်မှ မျက်လုံးယောင်တာသက်သာမှာလေ .. ဒါကြောင့် အစကတည်းက ငိုရတဲ့ဒရာမာတွေမကြည့်ပါနဲ့ဆိုတာကိုကွာ"
"ငိုရမှန်းမသိလို့ပေါ့! RoCom ဆိုလို့ကြည့်တာကို .."
"ဒါဆိုလည်း နောက်ကျ သူများကိုမေးပြီးမှကြည့်"
"ဟင့်အင်း ဒရာမာကြည့်ပြီး စိတ်ညစ်ခံမယ့်အစား ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်ပဲကြည့်တော့မယ် .. အိမ်မှာ ချာအွန်နူးနဲ့တူတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးရှိတာကို"
"အာအီဂူး .. ဘာလေးလဲကွာ ချစ်လို့သေတော့မှာပဲ။ ပြောပါဦး .. ဒါ ဘယ်သူ့အသည်းလေးလဲ"
"ဟန်ဘင်းရဲ့အသည်းလေး ဟိဟိ"
ဧည့်ခန်းထဲမှ မိုးမမြင်လေမမြင်တစ်တီတူးသံများက ထမင်းစားခန်းထဲအထိ အတိုင်းသား။ ယူဂျင်းနီးသူငယ်ချင်းများကို လက်ဆောင်ပေးရန်အတွက် ထန်ဟူလူလုပ်နေသည့် လေးယောက်မှာ လက်မအားသဖြင့် နားပိတ်ထားလို့လည်းမရ။
"စိတ်ဆင်းရဲလိုက်တာကွာ"
"ရခါစတုန်းက အီစီကလီမလုပ်ခဲ့ရသမျှ အခုမှအတိုးချလုပ်နေသလား အောက်မေ့ရတယ်"
"သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး! ယူဂျင်းနီးကို သွားနှိုးတော့မယ်"
ထယ်ရယ်က လက်ထဲရှိ စတော််ဘယ်ရီသီးဇလုံကို စားပွဲပေါ် ဆောင့်ချပြီး မတ်တပ်ထရပ်သည်။ မက်သရူးကလည်း ထယ်ရယ့်နောက်ကလိုက်သွား၍ ဂျီအွန်းနှင့်ချွမ်ရွေ့နှစ်ယောက်တည်း ထန်ဟူလူလုပ်လက်စများနှင့်ကျန်နေခဲ့ရာ ဂျီအွန်းလည်း ဟိုဘက်အိမ်ရှိ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ဖုန်းဆက်နှိုးရသည်။
"နှုတ်ခမ်းအဆီလေးနည်းနည်းထပ်ထည့်လိုက်"
"များသွားမှာပေါ့ကွ"
"မများဘူးဟ .. မင့်တူက မုန့်ကို ငါးမိနစ်တစ်ခါနှုန်း စားနေတာ။ ခဏလေးနဲ့ပျက်သွားမှာ"
