"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ .. မင်း ငါသင်ပေးလိုက်တဲ့အတိုင်း အတိအကျလိုက်မလုပ်ဘူးလား"
"လုပ်တယ်လေ ရှေ့ရက်က ပါးသင်ပေးလိုက်တဲ့အတိုင်းပဲ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ကွာရှင်းရအောင်လို့ပြောပြီး စာချုပ်ပေးလိုက်တာ"
ချပေးထားသည့်အရက်ခွက်ကိုကောက်မော့ရင်း ပြောလာသည့်သမက်ဖြစ်သူ၏စကားကို နားထောင်ပြီး ကျန်းပါပါး ခေါင်းကုတ်သည်။
"မဟုတ်သေးပါဘူးကွာ .. မင်း တစ်ခုခုလွဲနေလို့ နေမယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ငါတို့ဘက်က အဲဒီလိုနည်းနည်းတင်းလိုက်တာနဲ့ သူတို့က နောက်မလုပ်တော့ပါဘူးလို့တောင်းပန်ပြီး ချက်ချင်းလိမ္မာသွားမှာ .. ပြီးတော့ ငါ့သားလို မျက်ရည်လွယ်တဲ့သူသာဆိုရင် အဲဒီစကားကြားပြီး ငိုတောင်သွားဦးမှာမို့လို့ မင်းကို သေချာပြန်ချော့ဖို့တောင် ငါမှာလိုက်သေးတယ်လေ"
"ဒါပေမယ့် သူက မငိုတဲ့အပြင် ကျွန်တော့်ကိုတောင် ကွာရှင်းစရိတ်ကို တစ်ဝက်ငွေသားပေးပြီး တစ်ဝက် ဘဏ်အကောင့်ထဲထည့်ပေးလို့ပါ ပြောသွားသေးတာလေ"
"မဟုတ်သေးပါဘူး မင်းတို့ဟာက"
"ဟုတ်ပါတယ် .. ဟုတ်လို့တောင် စာချုပ်ပေါ်မှာ လက်မှတ်ထိုးပြီးပြီကို .. ပြီးတော့ ညကလည်း သူ ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲအဝင်မခံလို့ ဆိုဖာပေါ်မှာအိပ်ရ ... "
"မနက်စောစောစီးစီး ဘာတွေပေးပြီး ဘာတွေလက်မှတ်ထိုးနေကြတာလဲ"
အနောက်မှ ရုတ်တရက်ထွက်လာသည့် ကျန်းမာမား၏အသံကြောင့် ဟန်ဘင်းစကားဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရဘဲ ကျန်းပါပါးကမူ သောက်လက်စခွက်ကို စားပွဲအောက် မသိမသာထိုးထည့်သည်။
"ဟို ... ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ။ မင်း ဘာလို့ ဒီနေ့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာ အစောကြီးပြီးနေတာလဲ"
"အစောကြီးပြီးနေတာ မဟုတ်ဘူးရှင့်။ လုပ်ကိုမလုပ်ရသေးတာ .. ဒါနဲ့ ခုနမေးတာ ဖြေကြဦး။ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ .. ဟန်ဘင်းနီးက ဒီလောက်မနက်အစောကြီး အိမ်ရောက်နေတာဆိုတော့ ဟောင့်ဟောင့်နဲ့များ တစ်ခုခုဖြစ်လာတာလား"
