-მაპატიე, ეს ასე არ უნდა მომხდარიყო-მითხრა მან, ლოგინიდან უცბათ წამოვვარდი. შემდეგ შევამჩნიე, რომ სრულიად შიშველი ვიყავი და მოსაფარებლის ძებნა დავიწყე.
-იმას მაინც ვერ დავინახავ რაც არ დამინახავს-დამცინა. მისთვის დრო არ მქონდა, ამიტომ მასზე გადაფარებული ადიელა ავიღე, ახლა ის დავტოვე შიშველი. საპირფარეშოში შევვარდი. ასე ცუდად არასდროს ვყოფილვარ. კარებზე კაკუნის ხმა გავიგონე, რეზი ნახევრად ჩაცმულიყო და ჩემთვის ტანსაცმელები მოეტანა.
-იმედია პრეზევატივი მაინც იხმარე
-არა. აქამდე არასოდეს...
-აბა?! ღმერთო ჩემო!-პანიკური შემოტევები დამეწყო. კბილებს გამწარებული ვიხეხავდი. თმებიც გადავივარცხნე, ცალი ხელით კი რეზიმ შარვალი მომაწოდა.
-არ მჭირდება
-კარგი მაშინ ეგ ადიელა საბანს სჭირდება.-საბანი მომაძრო და ტვალეტიდან გავიდა. გამწარებული მას მეც გავყევი, კარებში ნიკო დაგვხდა, რომელიც ვიდეო ზარით ლიკას ელაპარაკებოდა.
-ნიკო...შენ...ნანასთან მღალატობ?-როგორც ჩანს რეზი არ დაუნახავს.
-არა ლიკა მე!-ვერაფრის თქმა მოასწრო.
-მაპატიე მე...
-ჯერ ჩაიცვი-მიღრიალა ნიკომ.
საძინებელში შევვარდი თუ არა მაშინვე ჩაცმა დავიწყე. 2 წუთში ნიკოც შემოვიდა და ოთახში რეზიც რომ დაინახა მასში მრისხანებამ იფეთქა.
-შე *ლეო!-მიახტა კისერში უჭერდა.-გამოიყენე ხომ! შე *ლეო შენა! ნაბიჭვარო!
რეზიმ ცალი ხელი მაჯაზე დაარტყა და იმ დონემდე, რომ ძვლების ტკაცუნის ხმა გავიგონე. ნიკომ მაშინვე უკან დაიხია.
-ჯერ მაცადე აგიხნა!
ნიკოს გვერდში ამოვუდექი და მისი ხელი შევამოწმე.
-მე რეზი ბაგრატიონი ვარ! გუგა ბაგრატიონის ძმა. ამ სახლის კანონიერი მფლობელი. გუშინ ძლიერ დავთვერი, ჩემმა ძმამ კი მითხრა რომ მისი მეგობარი იქნებოდა ბინაში, მაგრამ დამავიწყდა. სასმელმა გონება დამაკარგვინა და ქალბატონსაც თუ განსჯი. მთელ პასუხისმგებლობას მე ვიღებ იმაზე, რომ ორსულად არ იქნება.
-საბასავით...რატომ საუბრობს-ჩაილაპარაკა ნიკომ.
-ვინაა საბა?
-შენი საქმე არაა-ვუთხარი. ნიკო კი საწოლზე ჩამოვაჯინე.
-ნიკო, ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია...მე უბრალოდ არ ვიცი რა დამემართა.
-ამიკოს რა ვუთხრა?
-არაა საჭირო იცოდეს.-თავის ნერვიული კანკალი დამეწყო.-ჩვენ ლიკას მივხედოთ
-ამას ასე იოლად ვერ მიიღებს. დამამტკიცებელი საბუთი სჭირდება
-რა?
-ორსულობის ტესტი
-მშვენიერია ახლა ბავშვის სასწაულებრივ ჩასახვას უნდა ველოდო
-პრეზევატივი არ გამოგვიყენებია-გამოკვეთილად თქვა რეზიმ.
ნიკო ბრაზისგან აკანკალდა, მაგრამ შევაჩერე.
-მოაშორე ეს კაცის პროვოკაცია.
-რეზი შეიძლება გავიდეთ?-გავხედე მან კი თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. სადარბაზოში გავედით, რა თქმა უნდა, ეს არ იყო უსაფრთხო ადგილი სასაუბროდ მაგრამ სხვა გზა არ გვქონდა.
-რეზი...
-ნანა...-მისმა ხმამ დამაჟრიალა. რეზი ბერძენ ფილოსოფოსს ჰგავდა, რომელიც გამოთქმით წარმოთქვამდა თითოეულ სიტყვასა თუ ბგერას.
-გუგას არაფერი უთხრა
-ჩვენ ძმები ვართ, მას ვერაფერს დავუმალავ
-ხომ მაგრამ-ჩავეჭერი
-ის საკუთარ თავს დააბრალებს თავს-შეტრიალდა და წასვლა დააპირა.
-გუგა მიყვარდა. მასაც, არ მინდა...
-გასაგებია, გავიგე...-მის გზას დაადგა, მაგრამ ბოლოს უკან მაინც მოიხედა.-ნახვამდის ქალბატონო, საღამოს სავბრუნდები.
სახლში შევედი
-ცვეტში შენ მასთან ცხოვრებას აპირებ?
-სხვა გზა გაქვს?
-შეგეძლო ჩემთვის მოგეწერა, ჩემთან ერთად გეცხოვრა. გუგა, რომ არა ამ ამბავს საერთოდ ვერ გავიგებდი.
-ვიცი იდიოტი ვარ
-იდიოტი კი არა ბოზი ხარ!-მიღრიალა. სასოწარკვეთილი იქვე მდივანზე ჩამოვჯექი. ვერც ვიტირე, ვიგრძელი რომ აღარნაირი ემოცია აღარ მქონდა, აღარაფერი შეგრძენება მღრნიდა გულს. ვერაფერს ვგრძნობდი. არც სევდას, არც სასოწარკვეთას.
-მართალი ხარ...
-ნანა...
-ცუდად არ გამოგვსლია, შენგან არ მოველოდი. ვიცი, რომ სიმართლეს ამბობ ყოველთვის. მარტო დამტოვე. სანამ არ მოგწერ, არც დამირეკო და არც მომიკითხო.
კარებში ხმაურით გავიდა, მგონი კარებიც ჩამოანგრია
