DEVİL | TAEKOOK

Uykunun Esiri

Geç bölüm atan yazar sonunda geldi. Okuyan minik kitlemden özür dilerim. Bazı aksaklıklar yaşadım ve bölüm yazmaya fırsatım olmadı.
Umarım beğenirsiniz keyifli okumalar dilerim... 🍀💜

    Karanlık, hiç olmadığı kadar korkutucu ve çaresiz hissettiriyordu. Herşeyi içine çeken bir karadelik misali sızlatıyordu kalbini. Sanki kalbinden bir şey yavaşça süzülüyor ve her akan bir damla yavaş yavaş nefesini tüketiyordu. Aynanın karşısındaki sanki o değil gibiydi. Ay ışığı gibi parlak biri mavi, bir diğeri ise yeşil olan gözlerine baktı. Bembeyaz tenini saran damarları parlarken hissetiği mide bulantısı etkisini arttırırken derin bir nefes almaya çalıştı. Sanki ciğerleri deli gibi içine çektiği oksijeni istemiyordu. Vücudunda hissettiği ağırlık gittikçe artıyordu. Bunca acıya rağmen sesini bile çıkaramıyor, hareket dahi edemiyordu. Bir süre sonra aynadaki görüntüsü kararmaya ve gözlerindeki ağrı artmaya başladı. Sonrası ise tamamen karanlık...

    Jungkook, yatakta ölü gibi yatıyordu. Etrafında Jimin, Taehyung ve Yoongi ne yaptılarsa onu uyandıramamış resmen deliye dönmüşlerdi. Hala nefes alıyordu fakat gözlerinden süzülen yaşların ardı kesilmiyordu. Üçü de onu uyandırmak için elinden geleni yapıyordu fakat hiçbiri Jungkook'un bileklerinde yanıp sönen sembolleri fark etmemişti. Artık ne yapacaklarını bilemiyorlardı. Bu en çok Yoongi'yi mahvediyordu çünkü kardeşi gözleri önünde acı çekiyordu ve o hiçbir şey yapamıyordu. Bir süre sonra herkes sakinleşmiş her biri Jungkook'un yattığı yatağın bir köşesine çökmüştü. Yoongi, kalbinin sıkıştığını hissediyordu. Jimin ise kendini daha ne kadar çok suçlamaya devam edecekti, bilmiyordu. Taehyung, gözlerini Jungkook'un gözlerinden ayırmıyor ve sanki onun gördüklerini görebilecekmiş gibi bakmaya devam ediyordu. Bir şeyler yapmalıydı. Elinden gelen herhangi bir şey olmalıydı. Aniden el bileklerinde hissettiği acıyla gözlerini Jungkook'tan ayırmak zorunda kaldı.

"Taehyung, ne oluyor? " Jimin'in sorusu yanıtsız kalırken Taehyung'un gözleri kararmaya başladı. İçinde onu nefessiz bırakan bir şeyin yükseldiğini hissediyordu. Bileklerindeki acı dokunmasına bile izin vermiyordu. Yaşlı gözlerini zorlukla açıp Jungkook'a yöneldi. Bileklerindeki acıya rağmen Jungkook'un ellerini tuttu. Zar zor nefes alıyordu. Zorlukla uzun, kemikli ellerini Jungkook'un büyük ve damarlı ellerine kenetledi. Gözlerini kapatıp derin nefesler almaya çalıştı. Ölecek gibi hissediyordu Taehyung ve bu his ilk defa onu korkutmuştu. Çünkü öleceğini hissetiği tek kişi o değildi. Birleşen elleri bileklerindeki sembollerin daha fazla parlamasına sebep olurken ikisinden de büyük bir çığlık koptu. Jimin ve Yoongi odanın diğer köşesine savrulurken Taehyung, içindeki acının yavaş yavaş azaldığını hissediyordu. Bir süre daha bu şekilde kaldılar. Kimse sesini çıkarmaya cesaret edemiyordu. Yoongi ise Jungkook'un onu bırakacağı düşüncesi içinde boğulurken saatlerdir sesini duyamadığı kardeşinin ona gülümseyerek baktığını fark etti. Aptal bir gülümsemeyle ona bakan kardeşine karşılık verdi. Jungkook, sonunda uyanmıştı.

"Hyung, gerçekten iyiyim. Cidden artık sakin olur musunuz?"

    Jungkook, bıkkınlıkla nefesini verdi. Uyandığından beri hepsi neler olduğunu sorup duruyor, bir yandan da iyi olup olmadığını dakika başı sorup duruyor ve ciddi anlamda başının ağrımasına sebep oluyorlardı. 

"Ne olduğunu bilmiyorum ama size herşeyi olduğu gibi anlattım. Herşeyi çok net bir şekilde hissettim. Uyuyor gibi değil de sanki ayıkken yaşıyor gibiydim. Hissettiğim acının tarifi yok fakat nasıl uyandığımı cidden bilmiyorum. Son hatırladığım şey aynadaki yansımamın karardığı ve bir çift siyah göz... "

    Jimin, bazı şeyleri anlamaya başladığını düşünüyordu. Jungkook, Taehyung sayesinde uyanmıştı fakat onu bu uykuya çeken şeyin ne olduğu daha çok ilgisini çekiyordu. Elbette, Taehyung'un onu uyandırmasına şaşırmıştı fakat onun dünyaya gelmesi zaten Jungkook ile bağlantılıydı ve aralarında bundan fazlası olduğunu hissediyordu.