2.Bölüm:Beklenmeyen Ayrılık
・*。
・゜
°。+ * 。
.・゜
゜｡ﾟﾟ･｡･ﾟﾟ。
ﾟ。 ｡ﾟ
ﾟ･｡･ﾟ
15 Mart 2028 Saat:03.28
Bekliyorduk. Mila,Gazel,Asya,Kaan,Yağız,Eren,Eflal ve bendeniz Bertuğ gecenin bir vakti oturmuş Mila'nın gitme vaktinin gelmesini bekliyorduk.Hepimizin yüzünde bir hüzün vardır ama sonuçta bu bir görevdi ve biz doktorlara böyle görevler veriliyordu buna alışmamız gerekiyordu. Hepimiz öyle sessizdik ki herkes bomboş bir yerleri izliyordu tek farklı olan bizdik:
Biz sanki bir daha birbirimizi göremeyecek,bir daha seslerimiz duyamayacak ve yine bir daha o kokuyu duyamayacak gibi bakıyorduk.
Korkuyordum hemde çok. Biz Mila ile sadece benim askerliğimde ayrı kalmıştık ve o da sadece bir ay sürmüştü. Şimdi zamansız ve ne kadar süreceği belli olmayan bir görevden bahsediyorduk.
Ben bu düşüncelerdeyken birden Asya'nın telefonuna bir mesaj geldi. Fakat Asya mesajı umursamadı bile. Gecenin üçünde gelen bu mesaj Kaan'ı oldukça tedirgin etmişti. Kaan ne kadar umursamıyor gibi görünse de meraktan ayağını deli gibi sallıyordu. Daha fazla dayanamadı ve Asya'nın okumadığı mesajı Kaan okudu ve bir anda dondu kaldı. Sadece dudaklarından tek bir cümle döküldü:
"Sende mi Asya?"
"Ne bende mi Kaan? Mesajla alakalıysa mesajı okumadım bile."
"Bekle o zaman ben okuyayım:
Sevgili Kardiyoloğumuz Asya Hanım:
Bizim hastanemize gelen bir e-postaya göre sizin ve Kalp ve Damar Hastalıkları Cerrahımız Mila Hanım'ın Ankara'ya tıbbi yardım için gitmeniz isteniyor. Bize en kısa zamanda geri dönüş sağlarsanız iyi olur çünkü saat 04.00'da Ankara yolculuğu için askerler sizi almaya gelecekler. Bizim için sizin kararınız çok önemli çünkü Mila Hanım zaten kabul etti.
Sevgilerle Asistanınız Sevim...
Buna hayır diyeceksindir umarım Asya."
"Hayır Kaan kabul edeceğim madem orada bize ihtiyaç var benim de orada bulunmam gerek ben gidip eşyalarımı toparlayayım."
"Of Asya of!" Ve Kaan ile Asya'nın ufak çaplı gerginliği son buldu. Ben ve Kaan'ı belki de uzun çok uzun bir bekleyiş esir almıştı.
┊ ┊ ┊ ┊ ┊ ┊
┊ ┊ ┊ ┊ ˚★⋆｡˚ ⋆
┊ ┊ ┊ ⋆
┊ ┊ ★⋆
┊ ◦
★⋆ ┊ . ˚
˚★
Saat tam 03.48'ti. Tam olarak on iki dakikamız vardı. On iki dakika sonra Mila ve Asya aşağıda askerlerin beklediği arabaya binip gideceklerdi,bizi de burada onların yokluğuyla baş başa bırakıp gideceklerdi. Artık son sarılmalara son vedalaşmalara başlamışlardı. Sıra bana gelmişti ve Mila bana öylece bakıyordu. Öyle güzel bakıyordu ki hiç gitmesin hep burada böyle kalalım hep böyle bana baksın istedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEFHA
De Todo"Bir yarım kalmışlık mıydı onların aşkı?" "Hayır,onların aşkı,gerçek aşktı..."
