İNTİKAM OYUNU - 1

1. BÖLÜM

Bazen istemediğimiz şeylere tabi tutuluruz, bir şeyleri yapmaya zorlanırız. Bunların suçunu ise üstlenmeyiz ama tüm suçu bizi zorlayana da yıkamayız. Suçlu kimdir? Asla bilemezsiniz.

İnsanlar her şeyi bildiklerini düşünürler, yanılırlar. İnsanlar hiçbir şeyi bilmediklerini düşünürler, yanılırlar. İnsanlar hem birçok şeyi bilir hem de birçok şeyi bilmez. Bazı şeyleri ise bilirler ama kördürler. Bazen bildikleri yalandan başka bir şey değildir. Gerçekleri bulmak için bakmak değil, görmek gerekir. Tırnaklarınla gerçeği kazımak gerekir.

Hiç kimse masum değildir.

Herkes suçlu değildir.

Güvenin olmadığı yolculuğuma hoş geldiniz...

⚔️

"Asya Hanım! Nereye gidiyorsunuz?" diye seslendi arkamdan Melda. "Küçük bir işim var. İdare et beni," dedim ve arabaya bindim. Telefonumu çıkarıp Günel'i aradım. "Günel?" dedim. Telefonun diğer ucundan sesi duyuldu. "Bir sorun mu var?" dedi. "Hem de çok büyük. Sana bir ses kaydı atıyorum. Onu dinle ve şirkete gel." Telefonu kapatıp arabayı çalıştırdım. Bugün ne işler döndüğünü öğrenecektim. Şirketin önüne geldiğimde güvenlik kimlik bile sormadan kapıyı açtı. Arabayı park ettikten sonra hızla şirkete ilerledim. Günel çoktan gelmişti.

"Neler oluyor? Ses kaydını atan kim?" diye sordu. "Hiçbir fikrim yok Günel. Tek bildiğim bir işler dönüyor." Günel beni başıyla onayladı. Şirkete girdiğimizde bizi Osman karşıladı. "Hoş geldiniz Asya Hanım. Bir sorun mu var?" dedi. Onu görmezlikten gelerek asansöre yöneldim. "Asya! Peşinde ordu mu var? Az yavaş!" Bana yetişmeye çalışan Günel'e kısa bir bakış attım. "Hızlan," dedim.

Asansöre bindik ve sadece özel kişilerin bildiği asansörün hızlandırma tuşunu aktif ettim. Bu tabii ki benim fikrimdi. Kapı açıldığında hızla koridorda ilerledim. Arkada bana yetişmeye çalışan Günel'in ayak sesleri duyuluyordu. "Asya! Bana bir açıklama yapacak mısın?" diye sordu. "Birazdan," dedim ve kapıyı tıklatma zahmetinde bulunmadan içeri daldım. Babam başını ilgilendiği dosyadan ağır ağır kaldırdı. "Kızım, hoş geldin. Geç otur," diyerek sandalyeyi gösterdi. "Uzun kalmayacağım," dedim. "Bir sorun mu var?"

"Bilmem. Acaba sorun senin şirketi bana değil de başka birine bırakman bir sorun olabilir mi?" dedim yüksek sesle. "Demek erkenden öğrendin," diye mırıldandı. "Ne zaman söyleyecektin? Bugün ki yemekte mi?" diye sordum alaycı bir tavırla. "Evet," dedi. "Baran Bey," dedim iğneleyici bir ses tonunda. "Bu şirket bana ait. En azından siz işi bıraktıktan sonra. Benim olan bir şeyi başkasına verme hakkını size kim sunuyor?"

"İmzaladığın bir belge var. Bu belgeyle birlikte şirketin haklarını bana geri teslim ettin. Bende şirketi başkasına devrediyorum." Sözleri beynime sıkılmış kurşun gibiydi. "Ben böyle bir belge imzalamadım!" diye bağırdığımda muzipçe gülümsedi. "İmzaladığın iş belgelerini imzalamadan önce tekrar bir gözden geçirmeni söylerim." O an dediğini anladım. "Günel," diye seslendim. "Efendim," dedi. "Beni kapının önünde bekle." Ses çıkarmadan yanımızdan ayrıldı.

"Bir daha," dedim sert bir tonla. "İşime burnunu sokma!" diye bağırdım. "Babanla düzgün konuş Asya!" diye yükseldi. "Bana bunu yapamazsın! Ben bu şirketin varisiyim ve yıllarca bunun için çabaladım ben!" dedim öfkeli bir şekilde. "Asya," dedi uyarıcı bir tonda. "Her şey senin iyiliğin için," dedi. "Benim iyiliğim için mi?" Sinirden kahkaha attım. "Benim iyiliğim içinmiş. Benim iyiliğim için nasıl olacakmış?" dedim.

"Sen iyi bir savcısın ve yoğunsun. Aynanda bu şirketi yönetmek sana ağır gelir. İyiliğin için..." Küçüklüğümden beri istemediğim bir şey yaptı mı bu bahaneye sığınırdı. "Bıktım bahanenden!" Öfkemi çıkarmam lazımdı. Gözüm masadaki dosyalara kaydı. "İyiliğim için öyle mi?" dedim ve masadaki tüm kağıtları yere attım. "Asya! Ne yaptığını sanıyorsun?" dedi şaşkın bir şekilde.