De duisternis overwelmt me al heel lang,
In het begin was ik enorm bang.
Nu niet meer, ik heb vrede gesloten,
Het duister en de pijn zijn nu mijn bondgenoten.
Het geeft me een gevoel van rust,
De rust die je 's avonds kan vinden aan de kust.
Onder een stralende sterrenhemel, of bij de zonsopgang,
Dat zijn de momenten dat ik even niet vastzit in de duistere dwang.
Dat zijn de momenten dat ik even mezelf kan zijn,
Dat ik even niet last heb van de pijn.
En hoewel ik weer terecht kom in de eeuwige duisternis,
Kan ik toch even genieten van hoe het leven voor anderen is.
Eventjes, heel even maar,
Want als het langer zou zijn, dan is het leven veel te zwaar.
Die korte momenten zijn genoeg voor mij,
Maar wat vliegen ze toch zo snel voorbij.
Misschien zal het weer beter worden, ooit,
Als de koele duisternis langzaam ontdooit.
Misschien komt het dan weer goed,
Misschien heb ik dan weer genoeg moed.
Misschien zit ik dan niet meer in de knoop,
Misschien heb ik dan weer hoop.
JE LEEST
Poëzie
PoetryMijn eerste gedichtenbundel Onderwerpen: Liefde(sverdriet), ups and downs, en willekeurige dingen die ik meemaak in mijn leven. Side note: mijn leven is niet zo dramatisch als mijn gedichten doen blijken, ik ben gewoon dramatich.
