Özgür

Bilinmezliğe doğru

Etraftaki güzel kokuyu içime çektiğimde özgürlüğü hissettim kuşların sesini dinlerken artık kendi hayatımı kurmam gerçeğiyle baş başa kaldım, oturduğum banktan kalktım ve otobüsün olduğu yere ilerledim. Saatlerce yol gittikten sonra şehirden fazlasıyla uzaklaştığımızı anladım, etrafta sadece ağaçlar vardı, otobüsten indiğimde ormana doğru yürümeye başladım. Saatlerce yol gittim, ileride tahtadan küçük bir kulübe görünüyordu ümitle oraya doğru ilerlemeye başladım.

Kulübenin yanına geldiğimde içeride kimsenin olmadığını farkettim, kapıyı açmaya çalıştım biraz zorladım ve en sonunda kapıyı açmayı başardım içeride kahverengi eski bir koltuk vardı yanındaki el yapımı sehpanın üzerinde duran gazete yıllar öncesinden kalmışa benziyordu, sol tarafta ise bir tezgah vardı tezgahın üzeri bomboştu, duvardaki tahta dolaba doğru ilerledim ve kapağını açtım, dolabın içinde birkaç bardak ve iki tabak vardı, bunlar birkaç yıl önce burada birilerinin yaşadığının kanıtıydı.
Güneş kulübenin içini fazlasıyla aydınlatıyordu, telefonumu elime aldığımda saatin iki olduğunu gördüm, ailemin benim yokluğumu fark etmediklerinden emindim, ama fark etseler de umursamazlardı çünkü ben onların gözünde sadece hizmet etmek için dünyaya gelmiş biriydim.
Bu geceyi burada geçirip, yarın bir otele gitmem lazımdı çünkü burası geceleri oldukça soğuk olacaktır.

Koltuğa uzandım ve çantamdan çıkarttığım ince battaniye ile üstümü örtüp uyumaya çalıştım. Uyandığımda güneş yeni doğmaya başlıyordu, yattığım yerden kalktım ve üzerimdeki battaniyeyi çantama koyup kulübeden çıktım. Yüzümü aydınlatan güneş beni her seferinde mutlu ediyordu. Şehirde bir otele yerleşip sonra da iş bulmam lazımdı çünkü yanımda çok fazla para yoktu.

İşte şimdi kendi hikayemi yazmaya başlamıştım, şiddet görüp köle gibi yaşadığım evden özgürlüğe giden yolda ilk adımlarımı atmıştım, bu yolda ne kadar zorlukla karşılaşacağımı bilmiyordum ama yolun sonunda özgürlüğün beni beklediğine emindim.