The Only Girl In Section Dangerous

Chapter 38

kinakabahan ako sa pwedeng mangyari kay dad, narito kami ngayon sa hospital nag aantay kay daddy na nasa or.

"hyung hindi ko kakayanin kung may mangyayari kay dad." nakahawak ako sa kaniyang kamay habang siya naman ay naka tulala na tila malalim ang iniisip.

"winter dixie it's not your fault, don't blame yourself." malamig niyang aniya.

pumikit ako ng mariin andami kong kailangang tapusin at gawin pa.

napaayos kami nila mommy ng tayo ng lumabas ang doctor.

"doc how's my daddy? is he okay? is he fine?" nag aalala kong tanong.

bakas sa mukha ng doctor ang lungkot at awa saamin.

"doc how's my husband? okay ba ang operasyon?" aniyan ni mommy at saka lumapit sa doctor.

umiling siya.

no... not my daddy please.

"mrs.santiago, we all do our best to save him but i'm sorry, he's body can't handle the operation, our condolences to the family." malungkot na aniya ng doctor at saka lumiban.

napatulala ako at dahan dahang umupo at nagsimula ng magpatakan ang luha sa aking mga mata.

hindi ko maintindihan kung bakit pati sa gulo namin ay nasama ang pamilya ko, bakit sila pa? bakit ang daddy kopa?

"no...no!!" umiiyak kong sigaw at saka ako tumayo at pumasok sa loob.

dahan dahan akong naglakad patungo sakanya, on his lifeless body, dati ang sasalubong sa amin ng kuya ang mga ngiti niya at naka ambang yakap niya sa aming magkapatid.

ngayon kami na ang naglalakad patungo sa malamig niyang katawan at wala ng buhay.

ang daddy ko.

"d-daddy." nanlalamig kong aniya.

hindi ko siya malapitan, naabutan kopang tinatakpan na ang daddy ko ng kumot sa kaniyang katawan.

naramdaman ko ang hagulgol ni mommy sa likod at pinadaan siya para malapitan niya si dad.

"h-hon no!! hon w-wake up i'm here..." humahagulgol na inaalog ni mommy si daddy. "h-hon sabi mo lalaban ka diba? bumangon kana riyan please." umiiyak na aniya ni mommy habang nakayakap kay daddy.

si kuya ay nakayakap lang kay mommy ngunit batid ko ang kalungkutan niya.

dahan dahan akong lumapit kay daddy at yumakap sakaniya, hindi ako nagsasalita ngunit umiiyak lang ako.

inangat ko ang aking ulo at tinignan siya, my daddy looks like sleeping, he's still handsome.

"d-daddyy, sabi mo d-diba lalabas kapa dito??" utal utal kong aniya.

"daddy! no! please don't leave us!" umiiyak kong aniya kay daddy.

"dixie calm down." aniya ni kuya at pinatatahan kami ni mommy.

i sniff, wala akong magawa kundi umiyak tila ako sasabog sa nangyaring ito.

walang ibang may kasalanan kundi ako lamang.

"k-kasalanan ko ito daddy e, sinabi kong titigil nako.." hindi ko matapos ang sasabihin ko dahil sa pagiyak at pag hagulgol ko.

wala akong maramdaman kundi pait at sakit sa pagkawala ng daddy ko.

hindi ko kaya daddy kung mawawala ka please bumangon kana riyan.