The Only Girl In Section Dangerous

Chapter 39

Isang linggo kaming nag luksa, ang hyung ay lalong naging malamig ang pakikitungo sa akin ramdam ko naman iyon hindi na kailangang ipahalata pa.

Ang mommy naman ay palaging nasa kwarto at hindi lumalabas dahil sa nangyari.

I feel like it was my fault, dad died because of me.

I lost him, I lost my dad, And it felt like i lost everything, paano ko tatanggapin ang nangyari kung halos lahat ng saakin ay nawala?

It felt like i lost my life too.

Parang ito na ang katapusan ng naging mundo ko.

Nawala ang tingin ko sa ere ng may kumatok sa aking pinto.

"Come in." Mahina kong aniya at yumuko, sa amoy palang at pag lakad alam kong si hyung ito.

Nagbabadya nanaman ang luha ko kaya humiga at tumalikod ako sa gawi niya, naramdaman ko ang pag lubog ng aking kama sa may paanan.

"I know our dad was so proud of you, yeodongsaeng." Pag aalo niya saakin.

Ang kanina kopang pinipigilan na luha ay nag bagsakan lahat, umiling ako.

"N-no, he is not proud of m-me hyung, that was all m-my fault..." Utal utal kong aniya habang nakatalikod sakanya. "H-hindi siya mamamatay kundi dahil s-sakin hyung." patuloy kong pag iyak.

I'm really sorry dad, it was not my intention to put your life in danger, i'm sorry if hindi kita na protektahan sa abot ng makakakaya ko.

"Get up yeodongsaeng." Pag papatayo niya saakin.

Umiling lang ako, hindi ko kayang harapin siya, nadudurog ako pero alam kong nadudurog din sila ni mommy.

Napabuga ng hangin si kuya at dahan dahang lumapit saakin at iniupo ako katapat niya.

Awa at sakit ang nakikita ko sa mga mata niya.

Ang pinaka ayokong nakikita sakin ng mga tao, ngunit sa araw nato sa harap ng hyung, ngayon ko gustong ilabas lahat ng naipong sakit simula ng pumanaw si daddy.

He hugged me, I cried so hard that i couldn't catch my own breathe.

"Sshh little sister, hyung is always here for you and for mom." Pag aalo niya saakin habang yakap yakap ako.

Wala akong maisagot puro iling at hagulgol ang nagiging boses ko ngayon.

Iloveyou daddy, And i'm very sorry.

I know he will never come back to us.

"K-kung alam kolang kuya, kung a-alam kolang na huling y-yakap na iyon, huling tawa at h-huling hawak a-at huling k-kasama si daddy, s-sana kuya sinulit k-kona, sana p-pinahalagahan k-kona, k-kuya i know daddy w-will never come back, i-i'm so sorry hyung." Pagiyak ko sa balikat niya.

"Shh it's okay it was never your fault little sister, hindi natin ginusto ang nangyari, kung alam kolang rin ang mangyayari ay sana hindi kona kayo hinayaan." Pagaalo niya saakin.

"But you know what, one thing for sure our dad was so very proud of you little sister."

Wala akong magawa kundi umiyak sa balikat ng kuya ko, it was so very tragic because daddy ko ang nagbayad sa kasalanang ako naman dapat, kasalanan ko ito, hindi aabot dito kung bumitaw na ako sa grupo ko.

"I-it was felix fault hyung, magbabayad siya sa ginawa niya, g-gaganti ako." Naalala ko nanaman ang ginawa niya, i gripped tight the blanket, hindi ako papayag na hindi sila magbabayad.

"Even the section dangerous, maniningil ako, buhay ang kinuha nila saakin, buhay rin ang kapalit." Mariin at madiin kong aniya bago ako mawalan ng malay.

This is the last thing that i will tell you dad, thankyou for bringing me in this wonderful world, thankyou for treating me like a princess, i promise that i will do my best to protect mom and hyung, even myself dad this day you may rest and ako na ang bahala saamin.