O tym jak poznałem pana Hyde'a

Rozdział 10, czyli kolejny poświęcony Hyde'owi

Niełatwo było na pełen etat porywać i przepytywać ludzi oraz spotykać się z Claire. A to wszystko podczas zaledwie kilku nocnych godzin raz na parę dni. Przez to Hyde zdążył się już nauczyć paru rzeczy przez ostatnie tygodnie.

Po pierwsze Hayden nie był idiotą za jakiego go miał; widział znaki, które zostawiał mu Hyde, ale całkowicie je wypierał dla zachowania stabilności emocjonalnej. Co było zrozumiałe. Hyde wziął trochę na wyrost fakt, że Jekyll od razu zaakceptuje nową dla niego rzeczywistość. Nie tylko dlatego, że przeczy to całemu światopoglądowi, w jaki Hayden wierzył, ale też dlatego, że wtedy musiałaby przyznać, że jest z nim coś nie tak. A to była jedna z ostatnich rzeczy, jakie był skłonny przyznać przed samym sobą. Hyde uznał, że przeczeka. Będzie obserwować jak Hayden sam zacznie podejrzewać, co się z nim dzieje i wtedy z nim porozmawia. Zaczynało go męczyć to, że nie może nic zaplanować. A wbrew pozorom chciał dobrze. Mikstura, którą wynalazł Henry Jekyll nigdy nie powinna zostać ponownie odkryta. Hyde jedynie chciał się dostać do osoby, która odkryła przepis, dowiedzieć się, skąd go wzięła i zniszczyć wszelkie dowody na jej istnienie. Pasowało mu, że po Chicago krążyła plotka o nim, ale to też utrudniało namierzenie odpowiednich osób, bo przecież Lemony'ego nie mógł przepytać.

Po drugie Claire również nie była idiotką. Co z jakiegoś powodu było dla niego zaskoczeniem. Claire Levine stanowiła dla niego zagadkę, gdyż nie potrafił określić, czego właściwie chciała. Widział, że była samotna, że nie miała się do kogo odezwać przez większość czasu, że łącznie studiów i pracy ją męczy, że jej gust do mężczyzn jest specyficzny... Wiedział więcej niżby chciał, ale wciąż nie widział, czego od niego chciała. Przyjaźni? Związku? Czegoś pomiędzy? Utrudniało mu też to, że nie odczuwał emocji jak człowiek. Hyde starał się nie robić niczego, czego ona by nie chciała. Powiedział jej raz wprost, że jeśli będzie chciała wykonać jakikolwiek ruch, on nie będzie prostować. Choć to też oznaczało, że pewnego dnia będę musiał zdjąć kurtkę, koszule, golf czy cokolwiek miałaby wtedy na sobie i pokazać tatuaż, który również posiadał Hayden. Próbował przy swojej przemianie się go pozbyć, ale nie mógł z jakiegoś powodu. Też nie zależało mu jakoś bardzo na tym. I tak nie rozumiał, jak Claire nie widzi w nim Haydena. Szczególnie kiedy zaczynała o nim wspominać. Lubił, kiedy o nim mówiła. Uważał, że Claire zdecydowanie powinna zacząć rozmawiać z Jekyllem zamiast nim, ale oczywiście tego nie mógł powiedzieć. Wierzył, że i jej, i Haydenowi wyszłoby na dobre, jakby ze sobą rozmawiali.

Po trzecie czuł znudzenie swoją monotonią życia. Tak po prostu.

– Przestałeś słuchać.

Hyde podniósł wzrok na Claire. Przez ostatnie parę minut faktycznie nie słuchał uważnie, wpatrywał się w godzinę na swoim telefonie. Analizował, za ile będzie musiał wracać. Musiał się pilnować, żeby Hayden się wysypiał. Miał nauczkę, że źle psychicznie się dla niego kończyło, jeśli chodził zbyt zmęczony.

– Narzekałaś, że nie możesz jechać do domu na święta przez studia i pracę – odparł mimochodem – Ciężki dzień, wybacz.

– Też miałam długi dzień, Hyde. Uwierz.

Westchnął w odpowiedzi. Wiedział, obserwował jej życie oczami Haydena. Ich praca była ciężka.

– Wiem. – Uśmiechnął się słabo.

– Szkoda, że nie możemy widywać się częściej.

Hyde milczał. Spojrzał na swoją prawą ręką. Rana po zranieniu lustrem zdążyła się już praktycznie zagoić przez ostatnie naście dni.

– Tłumaczyłem ci czemu. Po prostu nie mogę, mój tryb życia jest... Specyficzny.

Claire skinęła głową ze zrezygnowaniem. Chciał ją jakoś pocieszyć, ale nie potrafił. On też sam nie czuł się kompetentną osobą, która powinna wchodzić w jakieś relacje międzyludzkie. A już nie z osobą, która jest tak bliska Jekyllowi.