Oyunbaz Oyuncu

1- 🎲 Oyun başlasın

İşte başlıyoruz Oyunbaz Oyuncu başlasın!!

İki zar tek oyun!
Bu oyunda oynayan iki insan,
Peki kazanan kim yada kaybeden...
Zaten bu oynu oynarken herşeyini
Kaybetmemişsindir¿

Barın üst katından siyah camın ardıda çılgınca dans eden insanlara bakınca ne kadar çok eğlendiklerini gülerek kendinden geçtiklerini görünce hayret ediyordum gerçekten mutlumuydular yoksa hepsi birer yalanmı?Onlara baktığımda zenginlikten, üstlerindenki ben pahalıyım diye bağıran elbiseler ve taktıkları pahalı takımlarla kendilerini sergiliyorlardı. Normal insanlar için bu ortama girmek imkansızken onların için sadece eğlencesine harcadığıkları para aracıydı.Onlarda şaşadan, gösterişten başka hiçbir şey görmezdim. Asıl içlerine girdiğinde işte o zaman ihaneti, sahtekarlığı iliğine kadar yaşardı insan oğlu!

"Neye bakıyorsun böyle?"

"Hiç öylesine bakınıyorum," Dedi arkasında yaklaşan adama

"Acaba kaç yüzleri var onamı bakıyorsun,"Pamir yanıma gelip sırtını kalın cama dayadı. Hiç şaşırmıyorumdum artık, herzaman olduğu gibi yine aklımı okuyordu. Bazen bu durumdan korksamda alışmıştım. " Bakma anlayamazsın boşuna zorlama kendini onları anlaman için onlar gibi olman lazım."

Dediğine sadece güldüm...

"Sence biz onlar gibi değilmiyiz?"
Bana bakarak durduğumuz yeri gösterdim." Baksana bize,biz çoktan onlar gibi olmuşuz..."

Derin nefes aldı hayır anlamında başını salladı.

"Biz onlar gibi olamayız biz zengin doğmadık,Bize elimizdekiler altın kaşıkla önümüze serilmedi. Biz herşeyi,"Baş parmağını kafasını üstüne koyduktan sonra,birkaç kere vurdu."Biz zekamızla, güçümüzle herşeyi elde ettik.Biz herşeyimizi yoktan var ettik! Ama onlar böyle doğrudular."Ayağa kalkıp elini omuzuma koyarak parmağını ileri gösterdi."Şu ileride dans eden kadına bak.Aslında baksan ne kadar güzel kadın dersin.İnsanları güzelliği ile etkileyen o kadın, iki nesli köklü bir soya dayanıyor.Bakma böyle güldüğüne hergün kocası ve metresi ile aynı sofraya oturuyor." Dediğinde şaşkınca ona baktım. Şaşkınlığımı hiç umursamadan sözlerine devam etti."Şu ilerideki kırklı yaşlarında kel olan adam, babasından kalan mafya koltuğunda kac yıllık söz sahibi ve ikigün sonra oğlu yerine geçmek için onu öldürecek." Demesiyle tüylerim ürperdi."Sana burda göstereceğim tonlarca örnek var. Anlayacağın biz hiç bir zaman onlar gibi olamayız..."Omzumu sıkarak bıraktıp masadaki içkiden bir bardağa doldurup hepsini biranda içti.

"Yani diyorsun ki biz onlar gibi değiliz. Peki biz neyiz ozaman?"

"Biz neyiz biliyormusun? Biz kimsesizliği iliklerimize kadar yaşamış, öylesine doğmuş insanlarız.Sonra arkasına bakmadan bırakılan,canı önemsiz diye çöp kutusuna terk edilen çocuklarız."

Sözleri hem gerçek,hemde acımasızdı. Bunları yeni duymuyordum o yüzden alışmıştım bu sözcüklere. Hergün yetimhanede çalışan insanlar bunu bize söylüyorlardı. Bu yaşa gelene kadar herkesin dediği gibi zavallı,piç,kimsesiz çocuklardık! Kaderimiz karanlığın ortasında çıkan yangınla değişmişti. Değişmeyen sadece bizim benliğimizdi.

"Haklısın biz onlar gibi olamayız."

Bakışımı camdan çekip Pamir'e doğru ilerledim.Elindeki içkiden kendime doldurdum. Çok içen biri değildim ama ne zaman canım sıkılsa birazda olsa içerdim.

"Aksak yeni işi haber verdimi?"

"Verdi..." Demesiyle sinirle ona baktım.

"Neden söylemiyorsun! Bilirsin işlerin aksamasını sevmiyor."