*និយាយរួចរាងក្រាស់ក៏ងេីបមកថេីបថ្ងាសរាងតូច ហេីយក៏សង្ងំឱបរួចគេងទាំងពីរនាក់បាត់ទៅ*
+morning
" អ្នកជំងឺបានធូរស្រាលច្រេីនណាស់ ថ្ងៃស្អែកអាចនឹងចេញបានហេីយ "
" បាទ " យ៉ុនហ្គី
"សំណាងណាស់ បានមិត្តមេីលថែបានយ៉ាងល្អ អ្នកជំងឺខ្លះសម្រាកទីនេះយ៉ាងតិចក៏១ខែដែរ "
"បាទ សំណាងណាស់បានមិត្តម្នាក់នេះមេីលថែ 🥰" យ៉ុនហ្គី និយាយបណ្តេីរញញឹមពព្រាយដាក់ជីមីន ឆ្លៀតអង្អែលខ្នងគេទៀតហាស
* ឯជីមីនឈរភ័យឡេីងបែកញេីស ខ្លាចតែគេចាប់បាន *
" ចាស នេះថ្នាំ ខ្ញុំសូមចេញទៅវិញហេីយ ពេលល្ងាចខ្ញុំនឹងមកពិនិត្យម្តងទៀត "
"បាទ ជម្រាបលា" យ៉ុន/មីន
ក្រាក-ក្រិប
ផាច់!
"អួយ....."
" ចូលចិត្តតែនិយាយចឹង ប្រយត្ន័គេដឹង😠 "
"បងនិយាយធម្មតាសោះ!! "
" បានហេីយញាំបបរទៅ... "
យ៉ុនហ្គីស្ងាត់*
" យ៉ាងមិច? "
" បញ្ចុកមក! "
" 😤😤 "
+៤ល្ងាច
តុ តុ ,ក្រាក,
" យ៉ាងមិចហេីយ អ្នកជំងឺ " ថេយ៍
" រៀបខោអាវលឿនម្លេស? ជីមីន " ជុងហ្គុក
" ស្អែក ពេទ្យឲចេញហេីយ " ជីមីន
" បានគិលានុបដ្ឋាក-យិកា សម្តីញ៉េញមេីលថែជាលឿនម៉ង" ជីមីន
" ត្រូវហេីយ ចង់ឲថែរហូតទោះមិនឈឺក៏ដោយ " យ៉ុនហ្គី និយាយបណ្តេីរញញឹមសម្លឹងមេីលជីមីនបណ្តេីរ
...
" នែ៎ តិចគាំងងាប់ " ថេយ៍ ឃេីញជីមីនស្កុប មួយកន្លែង ក៏ដេីរទៅកេះមេីល ក្រែងរឹងបាត់
" ថីឯង " ជីមីន ងាកមកសម្លឹងភឿនខ្លួន
" ច្រឡំលេបថ្នាំអ្នកជំងឺមែន បានស្លូតម្លេះថ្ងៃនឹង " ថេយ៍
