दुसऱ्या दिवशी मी सकाळी लवकर उठून माझं आवरून घेतलं. ताई, तिच्या सासुबाई माझ्यानंतर जाग्या झाल्या. मला एवढं आवरलेलं बघून ताई म्हणाली, "फार घाई झाली का रे हे घर सोडायची?" तिचा हळवा प्रश्न अनपेक्षित होता. मी तिची समजूत काढून चहा घेऊन निघालो. ताईनेच सांगितल्यानुसार, पहिल्यांदाच वहिनींच्या घरी जायचं म्हणून काहीतरी घेऊन जायचं ठरवलं होतं. खूप विचार करून, त्यांच्या मुलीसाठी कॅडबरी, त्यांच्यासाठी निशिगंधाच्या फुलांच्या 2-3 कांड्या आणि अशोक दादांसाठी बर्फी (ज्याची बायको बर्फी आहे, त्याला कसली बर्फी देतोस आणखी? असं मीच मला विचारलं).
वहिनींच्या घरी पोहोचलो तेव्हा अशोक दादा मुलीला घेऊन शाळेत सोडायला चालले होते. तिथूनच ते ऑफिसला जाणार होते. म्हणजे, मी आणि वहिनी चक्क एकटे असणार होतो! माझ्या छातीत धडधड वाढली. मी सोफ्यावर बसलो. अजून वहिनी दिसल्या नव्हत्या. त्या आवरत असाव्यात बहुतेक. दादांनी त्यांना हाक मारून ते निघत असल्याचं सांगितलं. मी आलोय हे मात्र सांगितलं नाही. का कुणास ठाऊक?
मला तहान लागली होती म्हणून मी वहिनींची वाट न बघता किचनमध्ये गेलो. टेबलवर मी आणलेल्या वस्तू ठेवल्या आणि पाणी घेतलं. ते घेऊन सोफ्यावर बसायला येणार तोच किचनपासून डायगोनल असलेल्या त्यांच्या बेडरूमचं दार किलकिलं होतं, तिथे आत हालचाल जाणवली. मी धाडस करूनच दारापाशी गेलो. वहिनींच्या माहेरचाच सीन रिपीट होत होता. वहिनी अंघोळ करून बाहेर आल्या होत्या. फक्त केस मोकळे होते. शोल्डर कट असलेले त्यांचे केस त्यांचा चेहरा झाकत होते. म्हणजे, पर्यायाने त्यांना मी दिसणार नव्हतो. त्यांचा कुर्ता त्या दिवशी सारखाच होता. गळा किंचित खोल वाटला मला कारण त्यांची कबूतरं चांगली जास्त दिसत होती. छोटं मंगळसूत्र चेहऱ्यावर आलेल्या केसांत हळू हेलकावत होतं. त्यांच्या साबणाचा फ्रेश वास मला दारापर्यंत जाणवत होता. लेमन कलरच्या ड्रेसमध्ये वाकून त्या सलवार घालतील असं मला वाटलं होतं. पण त्या panty घालत होत्या. ड्रेसच्या कटमधून त्यांची मांडी जवळपास पूर्ण दिसत होती. वाकल्याने त्यांच्या नितंबांची गोलाई नजरेत भरत होती. त्यावेळी त्या ड्रेसच्या मागच्या भागाचा मला भयंकर राग आला. त्यामुळे साईडने त्यांचा पुठ्ठा मला दिसत नव्हता. मी फक्त आपण कुठे आहोत हे भान ठेवून स्वतःवर कंट्रोल ठेवत होतो. बाबुराव ताठ होणं अपरिहार्य होतं. त्यांनी डावा पाय पँटीत घातला आणि तो जमिनीवर टेकवून उजवा पाय पँटीत घालत असताना खांद्यावरची सलवार खाली पडली. पँटीत उजवा पाय घालून, तो जमिनीवर टेकवला त्यांनी पण पँटी वर सरकवली नाही. तशाच उभ्या राहत त्यांनी खाली पडलेली सलवार हातात घेतली. ती जमिनीवर अंथरली. आणि मग पँटी वर घेतली. हे करताना त्या पूर्ण ताठ उभ्या राहिल्या नाहीत. कमरेवर पँटीचं इलस्टिक नीट करताना त्यांच्या ड्रेसचा मागचा भाग उचलला गेला आणि डार्क निळ्या पँटीत तंग बसलेले त्यांचे भरीव नितंब मला बाजूने दिसले. मग त्यांनी थोडं खाली वाकून अंथरून ठेवलेली सलवार उचलून एकेक पाय त्यात घातला. शेवटी ड्रेसचा पुढचा भाग उचलून हनुवटीशी धरत त्या सलवारीची गाठ मारत होत्या. त्यांचं सपाट पोट, खोल बेंबी जी श्वासासरशी पुढेमागे होत होती, ती दिसली. नाडीची गाठ बसल्यासरशी मी पटकन सोफ्यावर येऊन बसलो. त्या ओढणी न घेताच बाहेर आल्या. मला बघून एकदम सरप्राईज मिळालं त्यांना. त्या वेगानेच माझ्या इथे आल्या आणि त्यांनी हात पुढे केला शेक हॅन्डसाठी. माझा हँडपंप ताठला होता, उभा कसा राहणार होतो? उभा राहिलो नसतो तर चांगलं वाटलं नसतं. एकूणच गोची झाली माझी. बाब्याचा तंबू कसाबसा लपवत, पाठीत वाकत उभा राहून मी शेक हॅन्ड केला. 'बाब्या तुम्हाला तोंडावर पाडायलाच जन्माला आलेला असतो. ' या वाक्याची मला खात्री पटली. कारण शेक हॅन्ड करताना, ओढणी नसलेल्या त्यांच्या छातीकडे माझं लक्ष गेलं. उजवा हात त्यांनी हलवल्याबरोबर त्यांचा उजवा आंबा माझ्या डोळ्यासमोर स्लो मोशनमध्ये वर खाली झाला. मी माझा डावा हात पुढे आणून शेक हॅन्ड रिपीट केला मुद्दाम आणि त्यांच्या आंब्यांची थरथर डोळ्यांत साठवून ठेवली.
