"किती छान वाटतंय ना श्रुती?"
"हो ना, मला तर अगदी स्वर्गसुख मिळतंय"
"ते वेगळं गं! हेहेहे"
"कस्तुरी, अगं तुझ्या जिभेला काही हाड?"
"माझ्या जिभेला नाहीचे, पण...hihihihahahaha"
"कस्तुरी वहिनी, तुम्ही फार हलताय, कंबर सोडून दुसरंच काहीतरी दाबलं जाईल हां, मग तक्रार करू नका" मी धाडसाने म्हटलं खरं, पण ते धाडस अंगलट येणार होतं.
कस्तुरी वहिनी बेडवर घोडीसारख्या चार पायांवर उठल्या.
"खुल्लं चॅलेंज तुला, काहीही दाबून दाखव कंबर सोडून. अरे तू आत्ता उगवलाय अंड्यातून, माझ्याशी पंगा नको घेऊस" त्या सिरीयस वाटल्या. मी बॅकफूटवर गेलो. "सॉरी वहिनी, मला तसं नव्हतं म्हणायचं" च्या मारी, ही बाई लक्षातच येत नाही. पल में शोला, पल में अजून काय... माझी विकेट उडल्याचं बघून कस्तुरी वहिनी परत पोटावर झोपायच्या पवित्र्यात आल्याचं बघून मी त्यांच्या कमरेवर पुन्हा डावा हात ठेवला, पण तो त्यांच्या कमरेबरोबर खाली न नेता, असं दाखवलं की माझा हात स्थिर आहे आणि त्या हलल्या तर कसं होईल. माझा हात आपोआप त्यांच्या पाठीपर्यंत पोहोचलाच.
"बघा, असं होईल तुम्ही हलला तर. कंबर दाबाच्या ऐवजी पाठ दाबली जाईल."
"तू गप रे, मगाशी तुला चॅलेंज दिलं होतं, कुठे काय केलंस तू?"
"अनिल, तू कस्तुरीच्या नादी नको लागू. मी शहाण्या मुलीचे कंबर चेपून घेतय ना माझी कंबर नीट, खरंच बरं वाटतंय."
मलाही" असं म्हणून मी जीभ चावली.
" श्रुती वहिनींच्या मऊ पण घट्ट कमरेवर मी हात फिरवत होतो. प्रत्येक वेळी त्यांची साडी हाताला लागत होती. कमरेपासून खाली त्यांचे घाटदार नितंबाचे उंचवटे सुरू होत होते आणि ते मी बिनधास्त बघू शकत होतो, इतकंच काय त्यांच्या शक्य तितक्या जवळ हातही लावू शकत होतो. वर ब्लाउज सुरू होईपर्यंत पाठीची पन्हाळ मला वेड लावत होती. तिथेही, तिथून वर ब्लाउजवर आणि तिथुनही वर मानेपर्यंत माझ्या हातांना मुक्त संचार मिळणार होता. मला असं वाटलं, एकाच हाताने हे करण्यापेक्षा दोन्ही हात वापरावेत. मी म्हणालो,
