माझ्याकडे बघून मला बोलावत होते. त्यांची कणिक तिंबून काढायला माझे हात बेचैन होते. पण माझ्या 'हातात' तर त्यावेळी बाब्या पण नव्हता. आम्ही पराठे खाल्ले आणि निघालो. मी जायच्या आधी वॉशरूमला जायचं म्हणून जाऊन बाब्याला जरा समजावून आलो. बाब्या आणि मला दोघांनाही माहिती नव्हतं की कस्तुरी वहिनी आम्हाला अजून त्रास देणारेत. आम्ही पार्किंगमध्ये श्रुती वहिनींच्या स्कुटीकडे आलो तेव्हा त्यांच्या लक्षात आलं की त्या ओढणी विसरल्या आहेत. थांब मी आणते पट्कन असं त्या म्हणाल्या पण मीच ऑफर केली, म्हटलं वरच ठेवली असेल तर मी आणतो, तुम्ही नका धावपळ करू.
घराची किल्ली माझयाकडे देत त्या मला थैंक्स म्हणाल्या. गाडी स्टार्ट केली, मी मागे बसलो आणि मग त्यांनी ओढणी खांद्यावर टाकली. ती मुलायम ओढणी माझ्या चेहऱ्यावर आली आणि झुळकन सरकली. ते आरशात बघून त्या फार गोड हसल्या. "निघूया?" "हो, चला"
गाडी गल्लीतून मुख्य रस्त्याला लागली तेव्हा गाडी वळवताना त्यांचा थोडासा तोल गेल्यासारखा झाला आणि मी प्रतिक्षिप्त क्रियेने त्यांची कंबर पकडली. अगदी बरोब्बर तिथेच... डॉगी स्टाईल करताना धरतात, अगदी तिथेच. बहुतेक माझ्याकडून जास्त दाब पडला असावा, कारण त्या थोड्या कळवळल्या. मी सॉरी म्हटलं पण कमरेवरचा हात न काढता मागे सरकलो. (त्यांना बाब्या जाणवला असता तर धिंड निघाली असती माझी) त्यांनी गाडी पुन्हा सावरून चालू केली.
साधारण 10 मिनिटांतच आम्ही एका बंगल्यांच्या सोसायटीत घुसलो. "डावीकडचा चौथा बंगला!" वहिनींनी सांगितलं. "स्वयंभू" नावाची झकास पाटी बंगल्यावर होती. खाली "सौ. कस्तुरी विक्रम पाटील" असं नांव होतं. फक्त एवढंच नांव. म्हणजे, हा बंगला त्यांचाच होता? माझ्या मनात प्रश्न आला. विक्रम पाटील म्हणजे वडील की नवरा? नवराच असावा, पण त्याचं स्वतंत्र नांव कसं नाही?
हे प्रश्न घेतच मी पुढे गेलो. वहिनींनी सांगितलं होतं येता येता की, "तुला नक्की आवडेल हे घर. पण कस्तुरी. जरा स्पष्टवक्ती आहे हां. म्हणजे, मनाने खूप चांगली आहे, पण तिच्या आयुष्यातल्या काही गोष्टींमुळे जास्त strong झाली आहे ती. तुझ्याशी तशी वागणार नाही, काळजी करू नकोस. तू माझ्या ओळखीचा आहेस म्हटल्यावर उलट royal treatment मिळेल तुला. (वहिनींनी इथे नात्यातला न म्हणता ओळखीचा असं म्हटलेलं माझ्या लक्षात आलं, मन त्याला हवं तसाच सगळ्या गोष्टींचा अर्थ लावत असतं)
