~Pişmanlık~ ~ Hwang Hyunjin ~

bir son mu

"Gel yemek yiyelim "

" istemiyorum"

Onun yüksek çıkan sesine karşı hırıltılı bir sesle cevap verirken onun yatağa yaklaştıgînı adımlarından anladım .

Yatagın bir tarafî çokerken saçlarımda gezen eli hiss ettim . Bir kaç gün öncekine kıyasla dokunuşları yumşak ve şevkat doluydu .

"Lütfen meleğim bunu yapma bana"

"Neden gelmemiştin ?"

Aniden ellerini saçlarımdan ayırırken ve ona taraf deonerken konuştum . Oysa anlamadığını bakışlarıyle belli etti . Daha açıklayıcı konuşmalıyım .

"Ingiltereye gittiğim gün . Seni bekledim neden gelmemiştin? Ve .. ve Woo jin . O iyimi?"

"Cünki " biraz bekledi . Söylemekte tereddüt ediyordu sanki . Cesaretini toplamaya çalışıyordu. "Çünki o gün Woo jin in cenazesiydi"

Bir an benim icin akan sular durdu sanki .

Woo jin ölmüş müydü? . Hemde benim yüzümde . Beni okula götürürken .

"Ne?!"

O kadar duyqu arasında vere bildiğim tepki bu oldu . Hiçbir şey yapmadım başka . Yapamdım . Ağlayamadım bile ....

***

Yemek yerken -asla zorla değil- birden ağzımda demir tadî hiss ettim . Burnumdan anan sıcaklığı hiss edinceyse hemen elimj burnuma götürdüm .

Elimi çektim . Tahmin ettiğim gibi . Kandı..

Agzîmın kenarından akan ve çeneme doğru yol çizen sıvıyle birlikte nefesimin darlaşmasını hiss ederken yüzümü buruşturdum .

Beni ilk fark eden han ve jeongin oldu . Ikiside aynı anda bağırınca  hepsinin dikkati üzerime dikildi .

"Unnie "

"Meleğim"

Görüntü de bulanıklaşmaya başlarken bayılacağımı anladım . Belkide hayata gözlerimi yumacaktım .

Benim için son gelmişti .

Hiss ediyordum .

Benim için son kaçınılmazdı sanki . Her an öle bilirdim . Bu hisle yaşıyordum .

"Hyun , affetim "

Görüntüm tamamen karalmadan önce  söyleye bildiğim tek şey bu oldu .

Aktiflik siciyom hihi