Kiss || Aslaz

• inner conflict •

☆

Asi;
Anlaşıldı sen yine kafayı çekmişsin, sağa sola sarıyorsun.

Alaz;
Kafam gayet yerinde benim Asi.

Asi;
Alaz siktir git, başkasıyla uğraş.
Belanı benden bulma.

Alaz;
Ben belamı senden bulmak istiyorum ama Asi.
Geçen geceki gibi.

Asi;
Alaz saçmalama.
İkimizde biliyoruz ki bir anlıktı, unutalım gitsin artık şu meseleyi.

Alaz;
Bana göre bir anlık değildi Asi.
Gayet olması gerektiği gibiydi.
Unutmak falan da istemiyorum.

Asi;
Sarhoştum ve fazla duygusallıktan dolayı seni öptüm Alaz.
Sen de o gece kafayı ne kadar çekmiş olursan ol, bunun gayet farkındaydın.

Alaz;
Neredesin?
Hâlâ Çağla'nın odasında mı?
Konuşalım.

Asi;
Konuşulacak bir şey yok.

7 Temmuz 2023
01.50

Son mesajıma yanıt alamadığım da yatağın üzerine fırlattım telefonu Çağla'nın yanına iyice sokulurken. Kapatmaya çalıştığım konuyu inatla daha fazla irdeleyip duruyordu Alaz, sanki oradan bir şey çıkacakmış gibi. Aramızda ki ilişki bambaşka bir duruma evirilebilecekmiş gibi. O yüzden de ben de inatla kaçınıyordum konuşmaktan hep birilerini bahane ederek. Ama tanıyordum Alaz'ı, aklına koyduğunu ne olursa olsun yapardı. Benimle konuşmak mı istiyor, konuşurdu. Kafasını çekmek mi istiyor, çekerdi. Veya biriyle birlikte mi olmak istiyor, olurdu. Alaz hayata on sıfır önde başlayan o ayrıcalıklı kesimdendi. Ağzında altın kaşıkla doğmuştu. Her sözü bir emir niteliğindeydi, herkes hizmetine amadeydi. Her istediği bir lütufmuşçasına yerine getirilirdi.

Benim aksime.

Hayatın darbesini daha çocukken yemiştim ben. Hiç beklemediği bir anda kaybetmiştim her şeyimi. Hayatımdan kopup gitmişti ailem. Sığındığım iki kişi kalmıştı sonradan; halam ve Cesur. Sahip olduğum dünya Alaz'ın kocaman ve kalabalık evrenine karşı basit ve küçücüktü; üç kişilik bir aile ve birkaç çocukluk arkadaşı. Tek sahip olduğum buydu, beni var eden insanlar bu kadardı.

"Rüzgar..."

Yatağında huzursuzca uyuyan Çağla'nın mırıltısıysa yatağın bir ucunda duran telefonumdaki bakışlarımı yanımda bilinçsizce yatan arkadaşıma çevirdim. Parmaklarımı Çağla'yı rahatlatmak için saçlarının arasında gezinirken bakışlarım tekrar telefona kaydı. Beklenti için de hâlâ Alaz'dan bir cevap bekliyordum. Aptal gibi. Olanları inkar edip o gece paylaştığımız anıları kalbimin en özel yerinde saklıyordum belki ama Alaz gündeme getirip yine su yüzüne çıkarıyordu her şeyi. Akıntıya kapılıp gitmesini umsam da zihnime, kalbime demirlemişti bir kere hisler. Kolay olmuyordu arasından sıyrılıp çıkmak, kolay olmuyordu Alaz'ın ellerinden kayıp gitmek. Duyguları yok saymak.