Kiss || Aslaz

• on the brink of death pt.1 •

Uzun bir aradan sonra merhaba, bölümü ancak yazabildim fakat biraz kısa oldu. Umarım bölümü beğenirsiniz ve eğer konuşmak isterseniz de bir tw hesabı açtım.

İyi okumalar 🤍

tw; jouska13_

☆

On gün önce

"Asi... sen babanı görmeye cezaevine mi gidiyorsun?"

Dalga seslerini bastıran bir şaşkınlıkla çıkmıştı Alaz'ın sesi. Gözleri ağlamaktan kızarmış ve yanakları yaşarmış kızı süzüp derin bir nefes verdi. Aklı almıyordu annesinin katilini görmeye gitmesini. Eğer Asi'nin yerinde olsaydı babasının hapisten çıktığı güne dek onu öldürme planları yapardı en sonunda da en makul planı gerçekleştirirdi.

"Alaz lütfen yargılama ve beni dinle."

Asi'nin ricasına Alaz memnuniyetsizce başını salladı. Değil yan yana gelmek Asi'nin aklından o herifi tamamen çıkarmak isterdi Alaz. Kötü anılarını yok etmek ve sadece güzel hatıralarla yaşamasını sağlamak isterdi.

"Zaten görüşmeyi hep reddetti. Son gittiğim de cezaevinden çıktığını öğrendim. Altı ay Alaz, altı aydır dışarıdaymış. Ne yanıma geldi ne beni aradı. Öylece çıkardı beni hayatından. Öğrendim bir şekilde nereye gittiğini. İçeriden bir arkadaşıyla iletişim halindeymiş, hep gittiği bir meyhaneden bahsetti bana... Oraya gittim bende, babamı görmek için."

Kısa bir ara verdi Asi, anlatacaklarını daha kendi yedirememişken Alaz'a anlatmak boğazını düğümlemiş gözlerinde tekrar yaşların birikmesine neden olmuştu.

"Çıktım karşısına, hesap sormaktı amacım ama ne diyeceğimi bilemedim o an. Yine ilk önce baba dedim, her şeye rağmen tüm yaptıklarına rağmen yine de ona baba dedim. Baktı bana, tanıyamadı. Kendimi güvende hissetmek için koştuğum ilk şeydi elimdeki kelebek, yine ona sığındım."

Asi'nin gözlerinden dökülen yaşlarla beraber ağzından bir hıçkırık koptu, ağlaması şiddetlendi ve kelimeler boğazına dizildi. Alaz kollarını kıza dolarken elleriyle saçlarını okşayıp öpücükler kondururken sakinleşmesini sabırla bekledi.

"İnceledi beni bir böyle, tanıdı sonra.
'Ne diye geldin? Kovmadım mi ben seni defalarca. Sen benim kızım değilsin demedim mi lan?' diye bağırdı. Ben ona baba dedikçe o beni susturdu"

Alaz'ın göğsünün baskısıyla ve ağlamaktan boğuklaşan sesiyle konuşmaya devam etti inatla. Tekrar o anları hatırlamak acı verse de Alaz'a her şeyi anlatmak, paylaşmak istedi onunla.

"Sırf senin lehine ifade verdim diye beni suçlayamazsın, senelerce suçladım zaten ben kendimi."

Asi söylediklerini birer birer anlatırken Alaz'ın kollarından kendini geri çekip bir gülüş kondurdu dudaklarını. Gözleri yaşlarla parlarken kaşları alayla çatıldı.

"Bana ne dedi biliyor musun? 'Suçla zaten lan. Senin yüzünden oldu her şey.' Sonra bana annemin onu aldattığını, başkasının çocuğunu ona yamamaya çalıştığını, son sözlerini verirken de kimin gerçek babam olduğunu söylemediğini söyledi. Tüm hayatım Alaz... tüm hayatım bir yalandan ibaret. Annem öldü, babam kim bilmiyorum belki de yalan söylüyor bana. Hiçbir şeyden emin değilim artık."