Kiss || Aslaz

• sea froth •

☆

Sekiz yaşındayken Çağla'nın en sevdiği çizgi film küçük deniz kızıydı. O yüzden defalarca izlemiştik, Ariel'in bir insan uğruna ailesini ve benliğini arkasında bırakarak kuyruğunun yerine bir çift insan bacağı için deniz cadısı ile anlaşma yapmasını.

'Yalnız prens seni bütün kalbiyle sevmeli ve sana gerçek aşk öpücüğünü vermeli. Yoksa bir deniz köpüğüne dönüşür ve yok olursun.'

Böyle demişti ona deniz cadısı, o zamanlar gözüme korkutucu gelmişti teklifi. Tüm sevdiklerini geride bırakıp yok olma düşüncesi acımasızcaydı. Ama şimdi dizlerimi kendime çekmiş etrafına kollarımı sarmış halde kayaların üzerin de otururken denizin şiddetle çarpıp gerisinde bıraktığı köpüklerle bu lanetin kulağıma ne kadar huzur verici geldiğini fark ettim. Deniz köpüğüne dönüşüp yok olmak. Yaşamdaki kalabalıktan huzurla vedalaşmak. Yavaş yavaş dünyadan soyutlanıp akıntıya kapılıp gitmek, en ihtiyacım olan şeydi belki de.

"Asi."

Alaz'ın endişeli sesi kulaklarıma dolduğunda yaşlı gözlerimi çevirdim ona. Dizlerinin üzerine çöküp ellerinin arasındaki ceketini omuzlarıma bıraktı. Gözleri bedenimi korkuyla tararken, saatlerce sahilde iki büklüm oturmaktan ağrıyan eklemlerimi umursamadan sıkıca sarıldım Alaz'a. Geçmişin yükü daha da ağırlaşıp altın da ezilmemi sağlamıştı bugün. Elimde sıkı sıkıya tuttuğum şeyse kafamda dönüp duran sorularımın tek çıkış yoluydu. Düştüğüm o çukurun içinden çıkaracak tek kanıta götürecekti beni.

"Özür dilerim, kimi arayacağımı bilemedim."

Gözlerimden tekrar yaşlar süzülürken Alaz'ın elleri bedenimi sarmaladı, şefkatle saçlarımı okşadı. Tüm yaramaz çocuk imajını bırakıp yine tanıdığım o tatlı küçük çocuğu dönüştü. Neyle cebelleştiğimi bilmeden sessizce teselli etti beni. Ne kadar uzun süre sarıldık, ne kadar ellerini saçlarımda dolaştırdı hiçbir fikrim yoktu ama üzerimdeki ağırlığın bir kısmını ona yüklemişim gibi hafiflemiş hissettim.

"Asi, iyi misin güzelim?"

Saniyeler belki de dakikalar sonra gözyaşlarım bir nebze olsun hafiflerken Alaz endişe ve meraklı bir ruh haliyle fısıldadı saçlarımın arasından. Denizin kayalara çarpmasına karışıp gitti sesi, bir melodi çalındı sanki kulaklarıma. Öyle sakinleştirici, huzur verici bir andı ki birden tekrar gözyaşlarım hücum etti yanaklarıma. Hayatım boyunca kendimi değerli hissettiğim bir çok an vardı ama bu hepsinden daha farklı gelmişti, yüreğimde bir çırpıda yeşeren ümitten ve sevinçten çok daha fazlasıydı. Uzun zamandır mahrum kaldığım o rahatlamayı vermişti bana, ciğerlerimin yeniden oksijenle dolduğunu hissetmiştim.