Kiss || Aslaz

• requiem •

tw; jouska13_

☆

Kan. Her yerde kan vardı. Ellerini sarıp sarmalayan sıcaklık bu sefer Alaz'ın elleri değil, yoğun ve akışkan bir sıvıydı.

Soluk alıp verme hızı artmıştı. Sanki aldığı hiçbir nefes ona yetmiyordu ve ciğerlerine olabildiğince oksijen doldurmaya gayret ediyordu. Elleri karıncalanıp uyuşmaya başlamış ve kasılan vücudu titreyerek şok içinde kalmıştı. Göğsü o kadar sıkışıyordu ki deli gibi atan kalbi yerinden fırlayıp çıkacakmış gibiydi. Baş dönmesiyle beraber sersemlik hissi onu ele geçirmiş Asi'nin yere kapaklanıp düşüp bayılacağı hissini vücuduna bir alarm gibi vermeye başlamıştı. Hayır Asi öleceğini hissediyordu. Yaşadığı kabusu inkar ediyor ve ruhu bu ağırlığı kaldıramıyordu.

Asi panik atak geçiriyordu ve akıl sağlığını bunu fark etmeyecek derece de kaybetmişti.

"Asi?"

Sadece on beş dakika. Alaz'ın yanında olmadığı, bir dakika kadar uzağında olan adamdan sadece on beş dakika ayrı kalmıştı ve sonucu felaketle bitmişti.

"A-alaz... be-ben i-istemedim...yani anlamadım her şey bir anda oldu."

Yerde kanlar içinde de yatıp krem halıyı kırmızıya boyayan adama, Asi'nin elleri arasında tuttuğu kelebeğe, dağılmış haline ve dudağının kenarından sızan kana bakakalmıştı Alaz. Aşağıya indiği görmeyi beklediği manzara Asi'nin koltuğa sere serpe yayılmış çıplak bedeniydi, Kahraman Ekinci'nin yerde kanlar için de yatan bedeni ve Asi'nin bitap düşmüş hali değil.

Üzerinde ki şaşkınlığı çabucak atıp koşar adımlarla Asi'nin yanına gitti Alaz. Elindeki kelebeği alıp yavaş adımlarla kızı geriye yürütüp az önce seviştikleri koltuğa oturturken de önceliği kızın kendine gelmesi ve iyi olmasıydı.

"Asi sen iyi misin güzelim? Bir şey yaptı mı sana?"

"Alaz, ben kendimi korumak istedim sadece. Ben öldürmek istemedim onu."

"Sakin ol güzelim, sakın ol."

Asi gözlerini ayırmadan yerde yatan bedene bakarken elleri titriyor olayın şokuyla beraber gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Bir şey yapmak istememişti, ne olursa olsun babası kabul ettiği adamı öldürmek istememişti Asi. Ama yapmıştı işte o da şimdi babası gibi katil olmuştu. Dünyadan bir katili temizlerken yeni bir tane kazandırmıştı.

"Asi bana bak."

Alaz kızın üzerinde ellerini dolaştırıp herhangi bir yerine zarar gelip gelmediğini çabucak kontrol ettikten sonra şokla cansız bedene bakan gözlerini kendi üzerine çekmek için kızın kafasını iki eliyle kavradı. Saçlarını şefkatle okşayıp sesiyle telkin etmeye çalışıyordu Asi'yi.

"Bana bak güzelim, sadece bana bak."

"Alaz... yemin ederim bilerek yapmadım. Katil değilim ben."

"Biliyorum, biliyorum. Halledeceğiz tamam mı? Halledeceğiz. Bunun da üstesinden geleceğiz."

Bir felaketti Asi. Ne yaparsa yapsın bundan kaçamıyordu. Yaşanan iyi olayların ardından hemen bir felaket yaşanıyordu, belayı kendine çekiyordu her seferinde. Doğumunun annesine ölüm getirdiği gibi şimdi etrafındaki her şeye de zarar veriyordu.

On beş dakika. Sadece on beş dakika yetmişti hayatının ekseninin yeniden kayması için. Hayat; dönüm noktalarından, geri dönüşlerden, çıkışlardan ve yeniden var olmakla tekrar başlardı. Asi'nin her yeni başlangıcı ise bir trajediyle başlıyordu. Babasının annesini öldürmesi ve sokaklarda geçirdiği bir kaç ay ilk dönüm noktasıydı hayat ona yeni bir kapı olarak halasının evini açmıştı. Şimdi ise babasını öldürerek kendisine yeni bir kapıyı açmıştı. Cezaevi.